Stapelen
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
20 Februari 2015 | Kenia, Mombassa
Zoals vaak het geval is wanneer ik schrijf, is er een periode van nadenken aan vooraf gegaan. Niet het nadenken over hoe ik dingen zal verwoorden of wat ik zal vertellen. Nee, meer een ‘wat is de zin van het leven’ proces. Wederom zal ik je proberen mee te nemen in mijn gedachtenkronkels.
Na onze viering van een jaar getrouwd zijn, ons eerste jubileum, realiseer ik me dat ik steeds vaker dingen zeg die ik mijn moeder vroeger hoorde zeggen. Dingen als ‘wat vliegt de tijd’, ‘wat worden de kinderen al groot’ en ‘waar is de maand januari gebleven?’. Vroeger begreep ik deze uitspraken niet. Ik had uren de tijd om te spelen, binnen, buiten en periodes van vervelen er tussen in. Nu vraag ik me af wat vervelen is, want dat gevoel heb ik al zo lang niet gehad! In ons dagelijks leven is er altijd wat te doen. Werk, huishouden, sociaal. Een fotoboek maken (wie heeft dat niet op zijn to-do lijst?), een vriendin e-mailen, een vakantie plannen (en boeken). Vroeger ging ik naar school tot half 4, nam mijn eigen radio programma op, ging stoepkrijten, knutselen en verstoppertje spelen. En nog was het geen tijd voor het avondeten. Heerlijk. Nu is dat uiteraard anders. Terwijl ik dit typ vraag ik me af waar de afgelopen 2 uur zijn gebleven, tussen het wakker worden en dit moment. Zo’n ander tijdsbesef dan 20 jaar geleden. Nog zoiets, vergelijkingen met 10+ jaar geleden. Alle ervaringen, herinneringen, ideeën stapelen zich op. Het lijkt of je verantwoordelijkheden alleen maar groeien. Er zijn met tijd alleen maar meer dingen waar je over na moet denken, helemaal als je een huis, auto en kind bezit. En dat doe ik (nog) niet eens! Bizar vind ik dat, hoe je hersenen dit blijkbaar toch aankunnen en hoe je gewoon omgaat met wat er op je pad komt. Want ‘het is zoals het is’ en daar heb je mee te ‘dealen’. Net als dat wanneer je ergens op visite gaat en denkt: ‘OMG, deze kids zijn zo druk/ worden zo vroeg wakker/ vragen zoveel aandacht/ zijn zo stout/ huilen constant (doorhalen wat niet van toepassing is)’, maar als het je eigen kinderen zijn vind je een weg om ermee om te gaan. De kracht van de mens.
Of ik me oud voel? Nee, maar misschien is dit het teken van ‘een groot mens zijn’, volwassen. Of misschien zijn het mijn kinderlijke gedachten en fantasieën in het leven van een groot mens.
Terug naar de aanleiding van deze gedachten stroom. Een jaar geleden trouwden we. Hadden we een groep over uit Nederland om samen met ons een geweldig feest te vieren. Het lijkt nog maar zo kort geleden…
En toch is er een hoop gebeurd in het eerste jaar van ons huwelijk. We gingen op een avontuurlijke huwelijksreis in Kenia (die resulteerde in ruzie, het kwijtraken van een portemonnee en voedselvergiftiging, niet bepaald een hoogtepunt), ik ‘wervelwinde’ mezelf naar een burn out (het absolute dieptepunt), kreeg mijn werkvergunning (HOERA!), kwam 2x naar Nederland (yeah!), bemachtigde een jaarcontract op de school waar ik werk (ka-ching, met salarisverhoging), Davies kreeg een nieuwe baan en we verhuisden naar Kilifi. De stichting verdween naar de achtergrond en ik verdiepte me meer in sport, Wild Fitness en MovNat.
We wonen nu in Kilifi, waar ik ooit mijn hart verloor aan dit land. De begin plek. Een van de mooiste plekken op aarde. De plek waar ik dacht dat we stil konden staan en konden gaan opbouwen… Ik geef gymles op school en schrijf een sportprogramma voor de school en dit gaat goed. Maar wederom hangen er andere plannen in de lucht: Davies is weg bij het agrarisch bedrijf waar hij in januari begon en is nu aan het proberen zijn taxi business vanuit hier te draaien. Dit is alles behalve makkelijk (veel van zijn klanten boeken of reserveren niet van tevoren en verwachten dat er met 5-10 minuten iemand voor komt rijden). Dus is Davies veel in Mombasa en weten we niet goed wat nu de volgende stap is.
Alle dalen en pieken veroorzaken een nieuw vraagstuk in mijn hoofd: raken dingen nooit op? Simpele dingen die misschien veel mensen zich afvragen, zoals brandstof en zuurstof, maar ook films, muziek, verhalen, uitvindingen. Misschien ligt het antwoord wel in de vraag. Want wie kon zich het internet voorstellen voor het er was? Het uitsterven van het casettebandje (Microsoft Office zet een rood streepje onder dit woord, kun je nagaan!) en de wegwerpcamera? Wie kon het ooit voor mogelijk houden letterlijk ALLES via je smartphone te doen? Een uitvinding is niet voor te stellen tot het er is. Maar raakt de uitvinding (het idee, de ontwikkeling van een melodie, van een verhaal, van een techniek) nooit op? Er zijn niet oneindig veel combinaties te maken. Denk aan telefoonnummers, raken deze nooit op? Of zullen ze misschien ooit uit 12 cijfers bestaan? Kunnen muzieknoten niet slechts een bepaald aantal combinaties maken? Of komen er altijd ‘muziekstromingen’ bij, zoals we ooit trance hadden, techno en jazz? Of wachten we tot dingen ‘doodgaan’, uitsterven en recyclen het dan opnieuw? Zoals liedjes, trends, mode, telefoonnummers. Wat zal het volgende zijn… Of hoe kunnen we zelf de componenten van ons leven combineren om iets nieuws te creëren?
Davies en ik samen bezitten nogal veel deeltjes die gecombineerd zouden kunnen worden. Hij wil een huis bouwen in de streek waar hij vandaan komt, een tractor kopen om te verhuren en op het platteland een gezin stichten. Hij gaat graag uit, dansen, harde muziek en kan eindeloos thuis films kijken. Ik wil sparen voor een reis, een wintersport, een opleiding of training en wil me niet binden aan een locatie of huis. Ik ga op tijd naar bed, sporten, ontdekken, erop uit. Er zijn vaak mensen die aan mij vragen wat mijn 5-jaar plan is. Ik heb geen idee. Waar zullen we over 5 jaar zijn?
De voortdurende achtbaan waarin ik hier zit maakt me soms zo moe, maar is op hetzelfde moment zo levendig. Ik weet dat ik dit vaak heb geschreven, maar hier wonen is nooit saai. Ik LEEF! En ik vind het niet erg dat ik geen 5 jaar plan heb!
We vinden het samen wel uit!
Groetjes uit Kilifi!
Marloes
-
20 Februari 2015 - 12:19
Sanne Buwalda:
Lieve Marloes,
Wat een geweldig verhaal weer! En zo herkenbaar.. Althans, het eerste gedeelte dan, want het tweede gedeelte, wonen/werken/leven in Kenia daarvan heb ik natuurlijk geen idee.. :-P Maar het is wel waar.. Waar blijft de tijd en wat worden we stiekem al 'oud'.. ;-) Soms is het jammer dat we niet gewoon alle verantwoordelijkheden, al is het maar voor heel eventjes, van ons af kunnen schuiven en gewoon weer even kind kunnen zijn. Vind je niet? Geniet van alle dingen die je daar doet. Ik blijf je volgen! Liefs, Sanne. -
20 Februari 2015 - 12:24
Coen En Hilde:
Hoi Loes,
Ik hou wel van mensen die nadenken over het leven, heet dat niet volwassen worden?
Maar n.a.v. je levens beschouwende gedachten omtrent kinderen en de maalstroom
van nieuwe uitvindingen en de nimmer aflatende veranderingen die we "vooruitgang"
noemen hier twee filosofische spreuken.
Een, Chinese wijsheid: "Hij die zijn kinderhart nimmer verliest is een groot mens"
Twee,Uitspraak van een Noord-Amerikaanse woudloper n.a.v. de oprukkende
Industriele revolutie: "er bestaat geen werkelijke vooruitgang, het een gaat altijd
ten koste van het ander. Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar geluk"
En nu we toch bezig zijn, als ze je vragen wat je 5 jaren plan is, hier nog zo'n mooie:
"De mens maakt plannen en de goden lachen"
Groet en kussen, Coen en Hilde
-
20 Februari 2015 - 12:30
Lydia, Aka Mama:
Poeh he, wat heb je dat weer mooi verwoord! Een moeder kan haast niet trotser zijn op een dochter die zo ver weg woont. Een mooi boek komt er volgens mij ook nog wel eens een keer:-) En inderdaad; de tijd vliegt! Dikke kus mama
-
20 Februari 2015 - 12:30
Marloes Herber:
Dankje Sanne!
En top Coen en Hil, dit is precies waar mijn volgende blog over kan gaan.... Want wat de maatschappij van je verwacht is inderdaad niet wat de wijze Chinezen, woudlopers of Goden zeggen ;)
Ik neem ze mee! In de mix met de rest van de 'go with the flow'!
XX -
20 Februari 2015 - 12:40
Marijke:
Heel herkenbaar Marloes. Sjaak zegt dit ook altijd. Dat zn moeder dit riep ( inmiddels 91) en dat we dit nu zelf ook roepen: wat gaat het snel, de tijd. Blijf lekker genieten en niet teveel plannen! Ook zo'n mooie en ook hele afgezaagde maar oh zo'n ware spreuk , Coen en Hil is : "pluk de dag". Xx -
20 Februari 2015 - 18:30
Ans:
Het is helemaal waar wat je schrijft, ik zelf kijk nu in de spiegel, en zeg, waar blijft de tijd. Ik sluit me aan bij je moeder,het boek komt er ooit! Gr Ans xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley