Donker Kenia (heel soms)

Zo het is weer eens tijd voor een update van mijn kant.

Mijn laatste bericht heb ik gepost vlak voordat ik naar Kitale ging. En dat lijkt alweer zo lang geleden! Sinds die tijd is er weer veel gebeurd en ik weet bijna niet waar ik moet beginnen. Ik moet bekennen dat ik de afgelopen weken niet zo lekker in mijn vel heb gezeten en Nederland (en dan vooral mijn vrienden en familie) erg heb gemist. Het aanbreken van het tennisseizoen helpt daar niet echt bij, want ik heb echt tenniskriebels (en alles eromheen). Daarnaast vliegt de tijd en daar baal ik af en toe van!

Een oorzaak van het gevoel is dat ik gezondheidstechnisch aan het kwakkelen was en dat vandaag de aap uit de mouw kwam: ik heb malaria. Met het aantal muggenbulten die ik op een dag vergaar was mijn kansberekening juist en werd het ‘just about time’ dat ik het zou krijgen. En nu is het dus zover. Ik ging vanochtend naar de dokter, waar ik vroeg om een bloedtest. Dat kon uiteraard maar welke wilde ik: tyfus, HIV, malaria of iets anders? Ik vertelde hem dat ik me al een tijdje zwak voelde en dat ik de afgelopen 2 dagen bijna tot niets in staat was. Vragend bleef hij me aankijken: waar wilde ik op getest worden? Alsof ik vertelde welke saus ik bij mijn biefstuk wilde koos ik voor malaria. Een prikje in de vinger, een analyse van 10 minuten en de diagnose was gemaakt: Gefeliciteerd mevrouw Herber, u heeft het! Toen was het mijn beurt om vragend te kijken. En toen kwamen de echte doktersvragen pas: of ik ook gewrichtspijn had? En koorts? En misselijkheid? Een soort onderzoek, na de diagnose. Mosterdsaus dus (na de maaltijd). Briljant. De dokter had trouwens een bult op zijn hoofd van hier tot ginter en toen ik vroeg hoe het kwam, werd duidelijk dat hij een beetje teveel had gedronken de avond tevoren. En die avond daarvoor. Een lekker gevoel van vertrouwen, na al mijn vertrouwen dat ik toch al had in de gemiddelde Keniaanse witte jas... In ieder geval, de oplossing: 3 dagen medicijnen en ik ben weer genezen verklaard! Dat is dan wel weer lekker makkelijk.

Malaria, what else? De temperatuur heeft de afgelopen weken tegen de 40C aangelegen en met een luchtvochtigheid van een Turks stoombad heeft dat behoorlijk zijn tol geeist op de energiehuishouding. Nooit had ik gedacht dat ik zou dromen over regen, over kou, een warme deken over me heen en een fikse polderse tegenwind. Nu het regenseizoen langzaam aan begint en de dikke druppels de stroom doen uitvallen, de was doen stinken en de wegen onbegaanbaar maken trek ik deze dromen nog niet terug, ik ben blij! Maar ik weet dat de aanhoudende regen mijn gedachten zullen doen veranderen...! Voor nu doet het alles in ieder geval een beetje afkoelen en dat is fijn.

Ohja en dan is er nog de stichting: hard werken, goede old-fashioned stress en kinderen waar je dan ook nog aan gehecht raakt. Het werk is geweldig: we leren elke dag zoveel nieuwe dingen, ontmoeten zoveel nieuwe mensen en dragen echt bij aan de ontwikkeling van de kinderen met een beperking. Maar een deel van het werk is ook: onverwachte ziekenhuisopnames, financiele problemen en ongepaste verzoeken. En dat is me de afgelopen weken zwaar gevallen.

Gelukkig zorgen Kim, Sinead en Davies heel goed voor me en hebben we vrije tijd die we vol leuke dingen indelen. Kim en Sinead zijn bijvoorbeeld wezen parachutespringen (deze held op sokken heeft vanaf de grond meegenoten), we maken af en toe een boottochtje, drinken ergens een drankje, gaan stappen en als het me lukt ga ik terug naar mijn oude dorp Takaungu in het weekend. Davies ronselt de nieuwste films en series en we koken vaak samen (op zijn Keniaans, want mijn voorstel van stamppot durft meneer niet aan). Zijn zus woont ook in de buurt en is echt een schat, afgelopen zaterdag hebben wij samen chapati’s gemaakt terwijl Davies aan het werk was. Daarna een potje poolen met z’n drieen en een dansje wagen. Denk daarbij aan doorweekte kleding van het zweet, maar vooral lekker blijven ‘schuren’... Wat een instelling!

Alles tegen elkaar opwegend gaat het prima met me en heb ik het hier nog steeds superfijn. Maar het weekend naar Apeldoorn met mijn vriendengroep, een berichtje van mijn vriendinnetjes, de eerste buitentraining, een terrasje en de blijdschap om de lente... Allemaal dingen die best aan me knagen! Ik geef de malaria de schuld en ga straks lekker met Kim, haar hunk en Davies op pad!

Morgen weer een dag om te werken en lekker met de kinderen bezig te zijn!

Allemaal de groetjes en dikke knuffels voor degenen die zich aangesproken voelen!