Er gebeurt weer een hoop...

Hoi!

Allereerst moet ik zeggen dat ik verguld was met alle berichtjes de laatste keer! Ook uit onverwachte hoeken en gaten! Bedankt allemaal en heel fijn om te horen dat mijn verhalen nog steeds boeiend zijn.

Wat is het een gekkenhuis geweest de afgelopen tijd. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen met vertellen…

Want bij jullie is het zomervakantie –en dus komkommertijd- geweest, maar hier ging het over alles behalve komkommers! Mijn laatste verhaal ging over het bezoek van mijn lieve broer en zus en sinds zij zijn vertrokken zijn er nog een aantal in hun voetsporen getreden: Sabine, Linda en Leonie en Joost hebben hier in totaal ook vier weken vertoefd!

Naast de werkzaamheden voor de stichting had ik het dus druk als tourgids, vertaler en Keniaanse kok. En dat was heerlijk! Het is zo bijzonder om je goede vrienden van thuis om je heen te hebben en ze te kunnen laten zien hoe je leeft en wat je nou eigenlijk echt doet! En het is zo grappig om te zien hoe niemand de Keniaan (die vaak zacht praat alsof er geheimen verteld worden en er daarnaast zijn geheel eigen Engelse vocabulaire op nahoud) kan verstaan de eerste paar dagen, hoe iedereen verbaasd staat van het vuilnisprobleem (en de grazende koeien en geiten op deze hopen) en wat opvalt aan de gebouwen en omgeving. Ik heb vergelijkingen met het ‘Wilde Westen’ gehoord en grote verbazing over de Pampers- en condoomhuizen. Het zit hier namelijk zo: de grote bedrijven zenden hier schilders op pad om gebouwen en huizen te voorzien van reclame. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen dat Davies en ik op onze grond worden benaderd om ons huis te laten overschilderen voor het Keniaanse condoommerk ‘Trust’ – iets wat niet zo’n hele slimme naam is als je iemand vraagt wat er gebruikt wordt als anticonceptie: ‘wij gebruiken vertrouwen (trust) hoor dokter!’. Anyway, als wij instemmen met de verfbeurt krijgt ons huis een nieuwe look, wij een kleine vergoeding en maken wij dus reclame voor dit bedrijf (Coca Cola, Omo, maar dus ook Pampers en Trust). Daarnaast staat je huis voorlopig weer strak in de verf en heb je daar dus weer een tijd geen omkijken naar.

Verder heb ik me kostelijk vermaakt om de vraagstelling van de Kenianen aan mijn bezoekers: ‘How do you find Kenya?’. Hoe we het gevonden hebben? Oh we zijn er gewoon heengebracht, meneer. ‘Ok, how do you see Kenya?’, oh met onze ogen mevrouw, daar is niets mis mee! Goed, de vraag was natuurlijk ‘Wat vinden jullie van Kenia?’. En of je hier nou net een dag of al 2 weken was, je moest terugkomen, langer blijven, doneren, je welkom voelen en thuis op de thee, lunch EN diner komen… Overweldigend, jazeker! Lief en gastvrij, absoluut! Een addertje onder het gras? Meestal niet. Mensen zijn erg blij om je te leren kennen en zijn erg trots op hun land, ondanks armoede, corruptie en slechte gezondheidszorg. Mensen willen je kennis laten maken met hun cultuur en voedsel en vinden niks vermakelijker dan als ik een stevige pan Ugali (deegbal van maismeel) of Matoke (typisch Oost-Afrikaans gerecht met jonge bananen) kook. Maar de mensen, zeker de gasten die rondom de hotels hangen, zijn ook opdringerig en er heilig van overtuigd dat die geldbomen bij ons allen in de achtertuin staan. En dat je dus 6x op safari wilt, 50 euro kunt betalen voor een houtenbeeldje van 10 bij 10cm en hun kinderen wilt sponsoren of zelfs adopteren. En dat is verschrikkelijk. Beangstigend soms als je hier net bent, ronduit vervelend als je hier al 9 maanden woont.

De dames die hier op visite kwamen kon ik bijna dagelijks feliciteren met een liefdesverklaring of aanzoek, Joost was altijd met twee vrouwen op pad en die werd regelmatig gevraagd er een af te staan aan een donkere man. Daarbij mocht Joost uiteraard kiezen, de Keniaan is niet zo kieskeurig.

Tussendoor was ik veel aan het werk en waar je er in Nederland nooit aan zou denken om buitenlandse gasten mee te nemen naar je werk, kan dat hier juist wel! Ze vinden het zelfs schitterend! En zo kwam het bijvoorbeeld dat ik meetings over een microfinancieringsproject (mooi galgje-woord) had met Linda samen, ik met Joost en Leonie voor gehoorapparaten ging en met Sabine op huisbezoek ging bij Fatuma.
Ik ben iedereen heel dankbaar dat ze helemaal naar Kenia zijn gekomen voor mij! Lieverds, het waren hele intense en vermoeiende weken voor mij maar ook zo GAAF!!!! Bedankt!

Waarom het voor mij dan zo intens was? Dat zal ik jullie vertellen: op 13 september heb ik mijn visum voor de laatste maal verlengd en zijn mijn laatste drie maanden dus ingegaan. Drie maanden waarin ik kneiterhard moet werken om alles op rolletjes te laten verlopen als ik straks naar Nederland ga. Of… zal ik terugkomen om meer tijd te hebben? Terugkomen om het project langzaam los te kunnen laten en overdragen en meer tijd met Davies te hebben om te zien hoe dat zich ontwikkelt. Of blijf ik een tijd in Nederland waar ik met een ‘normale baan’ geld kan verdienen en weer even ‘normaal’ kan zijn. In dit geval bedoel ik met normaal: dat ik ook weer een keer kan opgaan in de massa en dat mensen me niet beoordelen op mijn huidskleur en alle vooroordelen die daaraan hangen. Ik weet het allemaal nog niet en het feit dat ik ook vooral samenhangt met financiën zorgt dat dat best stressvol is.

Daarnaast is er in Nederland iemand overleden, waardoor je extra aan het twijfelen slaat of je hier wel moet zijn, terwijl er in Nederland mensen zijn die je nodig hebben. Terwijl je dan het liefst thuis wilt zijn!

Ook is er wederom een kindje uit het project overleden. Ik ben bij de begrafenis geweest en ik moet zeggen dat dat er behoorlijk in heeft gehakt. We kwamen aanlopen (ik en twee fieldworkers van WHY NOT) en mannen en vrouwen werden meteen gescheiden. Mr Peter liep naar de ene kant en ik en Catherine namen aan de andere kant binnen in het huis plaats. Dit was een overvolle kamer waar iedereen op de grond zat te wenen (misschien een gek woord, maar dat was het) en zich voort zat te wiegen. De moeder zat in het midden naast het lijkje van het kind dat in leso’s (gekleurde doeken) was gewikkeld. Ik wiegde met de vrouwen in de kamer mee en probeerde niet naar het kindje te kijken. Toen de oma binnenkwam volgde een theatrale huilsessie. Mijn beide voeten sliepen inmiddels door de verkrampte positie waarin ik op de grond zat. Hoe kwam ik hier weg? Toen ik het echt niet meer volhield ben ik weer naar buiten gegaan om even naar adem te happen. Mr. Peter had dit gelukkig door en kwam naar me toe. Waarom ik trouwens geen omslagdoek omhad. WAT?! Hoe moest ik dat weten? Was mijn rok niet lang genoeg? Wat een drama, waarom heeft niemand me hierop voorbereid! Catherine kwam ook naar buiten en toen hebben we de ouders kunnen condoleren. ‘Ja, erg triest, maar ja het is het werk van God he?’. PARDON?! Het meisje is na een week ziek zijn, met veel epileptische aanvallen en koorts op weg naar het ziekenhuis gestorven. Als deze mensen enige vorm van onderwijs hadden genoten en de zusters uit het dorp eerder hadden verwezen naar het ziekenhuis… als de ouders ons hadden gewaarschuwd.. als… als… Niks God, dit is puur een kwestie van slechte gezondheidszorg (en educatie). Tijd om me erg druk te maken had ik niet want de vraag wat de stichting bij kon dragen aan de begrafenis was al gesteld. Ehm wat? Bijdrage? Wij zorgen dat kinderen naar school kunnen. Levende kinderen. Die krijgen dan een sponsorschap. Weten jullie nog wel? Ja, nee dat werd allemaal wel begrepen, maar dit is Kenia. En daar hoort het erbij. We zijn nou eenmaal een gemeenschap. En daar hoort WHY NOT nu ook bij. Gevolg: Marloes tast in eigen buidel, met vragende ogen wat een niet te schraal, maar ook niet te groot bedrag is. Tot op heden heb ik geen idee, maar ik heb mijn bijdrage geleverd en op deze manier ‘gecondoleerd’ gezegd.

Naast het overlijden van Mwanahamisi lag ook Rashid erg slecht in het ziekenhuis. Rashid is een jongen van 5 die ernstig meervoudig gehandicapt is. Hij lijkt op een baby en reageert ook zo. Zijn lichaampje is erg verstijfd door de eeuwige liggende positie waarin hij zich bevindt. De afgelopen 3 maanden is hij al 3x voor langere periode opgenomen geweest in het publieke ziekenhuis. Mijn favoriete plek op aarde (NOT). Makadara (de lokale naam voor dit specifieke ziekenhuis) is een plek die stinkt. Letterlijk en figuurlijk. De toiletten zijn vaker gesloten dan open, er is geen stromend water en als het er erg druk is worden de bedden gedeeld. Gelukkig zijn de doktoren die er werken degenen die ook in de duurdere ziekenhuizen werken of privéklinieken hebben. Nadeel: alle doktoren werken parttime, noodgevallen buiten Makadara zorgen er soms voor dat er geen een dokter op de afdeling aanwezig is. Ik zeg niet dat het een slecht ziekenhuis is: ze doen erg hun best, maar moeten dus roeien met de riemen die ze hebben. En dat zijn toch echt twee afgebroken spaantjes… Om een lang verhaal kort te maken: Rashid heeft een operatie nodig. Een dure operatie, maar een exact bedrag kan niet genoemd worden. Doe maar, zegt Marloes dan, we willen niet nog een kind verliezen! Maar wederom: dit is Kenia (of TIA, voor degenen die Blood Diamond hebben gezien) en dus blijkt dat het pijpje wat in Rashid’s maag geplaatst moet worden niet verkrijgbaar is in Mombasa en omstreken. Uiteindelijk hebben we de materialen nu in Nairobi gevonden, maar nu vindt de dokter dat hij Rashid te lang niet gezien heeft en wil hij niet verder gaan met de behandeling. Hij moet dus wachten tot 7 oktober op de nieuwe diagnose en een plan van aanpak. Ik ben inmiddels aan het bidden geslagen.

En dan zijn er nog de dagelijkse dingen die ook even niet zo soepel liepen: ouders die hun kinderen niet naar school brachten, een geval van mishandeling (er was een kind op school afgeleverd door een dronken motorrijder die naast zichzelf ook het kind even had laten vollopen met verdovende middelen), stakende scholen, een politieactie waardoor het openbaar vervoer 2 dagen stil kwam te liggen, een klusjesman die nog nooit een kwast had vastgehouden, meetings die na 2 uur wachten niet door bleken te gaan etc etc. Het zijn dus erg stressvolle weken geweest. Gelukkig sta ik er niet alleen voor en draag ik deze last met mijn toppers: Mr. Peter, Catherine, Matilda en (nieuw) Conny.

Wat er goed gaat? Ook een heleboel! We hebben inmiddels 44 kinderen op school zitten en zijn dichtbij het realiseren van een microfinancieringsgroep. Deze groep zal gaan discussiëren hoe zij als groep en individueel hun eigen inkomen kunnen gaan genereren. Het betekent dat ouders (en oudere gehandicapte kinderen) elke maand een bijdrage leveren aan de groep en elke week voor zichzelf sparen. Dit kan al vanaf 0,50 euro. De groep werkt als een sociaal vangnet en de groepsrekening kan dus gebruikt worden als iemand onverwachts in het ziekenhuis moet worden opgenomen of iets dergelijks. Het eigen spaargeld wordt op de bank gestort en leidt vanaf een bepaald bedrag tot een lening: een verdrievoudiging van je eigen geld. Met dit totale bedrag kan dan een klein winkeltje, restaurantje of andere business begonnen worden. Uiteraard komt hier een hoop training en educatie bij kijken, maar hopelijk kunnen we ouders en de kinderen met een beperking hiermee meer onafhankelijk maken.

Verder ben ik druk met het opvolgen van alle schoolgaande kinderen, nieuwe contacten leggen en ook een stukje administratie. Op 7 oktober ben ik uitgenodigd bij een school om een boom te komen planten, omdat WHY NOT het grootste aantal kinderen sponsort in die school! Ik voel me heel erg vereerd en heb er heel veel zin in!

Maar tot die tijd (vanaf 30 september) neem ik even vrij om op adem te komen.

Dikke knuffels van uit Kenia,

Marloes