Hier zijn geen woorden voor...

Elke keer als ik mijn email open hoop ik dat er een bericht is uit Nederland en elke dag als ik een smsje ontvang hoop ik dat het er een in mijn moedertaal is. Gewoon omdat ik dat koester, omdat dat is wat ik ken en mis.
Omdat ik veel denk aan mijn lieve familie en vrienden, die ik alweer bijna een jaar niet heb gezien.

Zoals altijd giert er van alles door mijn hoofd en hart. En zoals altijd gebeuren er hier vreselijke dingen, recht onder je neus. Dit keer vertel ik jullie het afschuwelijke verhaal van Fatuma, een van de kinderen van Why Not.
Afgelopen zaterdag was ik op haar school, om nieuwe projectmogelijkheden te bespreken. Een van mijn vriendinnen hier zet namelijk handwas/hygiene projecten op. Aangezien Fatuma's school al tijden worstelt met hygiene problemen en personeelstekort was ik twee weken geleden op zaterdag 4 uur lang op de school om de huidige situatie in kaart te brengen. Het bleek dat er veel verbeterd kan worden. Carolyn en ik waren enthousiast en vol inspiratie, na het zien van de kinderen, elk toilet op de schoolgrond en hoe dat met relatief kleine aanpassingen een wereld van verschil zou maken in hygiene en toegang tot schoon en voldoende (drink)water.
Tijdens onze tocht door de school zag ik vrijwel alle kinderen op die school, al misten er een paar. De directeur gaf aan dat sommige kinderen wachten tot het nieuwe gebouw af is en dat anderen naar huis waren voor het weekend. Ik was vertederd, want veel ouders halen hun kinderen niet op in het weekend en komen slechts in de vakanties langs.
Fatuma werd geschaard onder de kinderen die voor het weekend naar huis waren. Prima dus.
Die avond kwam ik thuis en poste ik meteen op facebook hoe we nieuwe initiatieven wilden oppikken.

Jammer genoeg werd ik op woensdag terwijl ik aan het lesgeven was gebeld: Fatuma was van school opgehaald met ernstige brandwonden. Mijn collega's en de (analfabetische) ouders wisten zich er geen raad mee, de school had gezegd dat hun dokter bedrust had geadviseerd. Ik kon aan de telefoon uiteraard de situatie niet inschatten, maar stuurde ze direct naar het ziekenhuis. Brandwonden kunnen levensgevaarlijk zijn!
Woensdagavond om 22.30uur kwam het volledige verhaal mijn kant op: Fatuma was op zaterdagochtend (de dag dat ik op de school aanwezig was) verbrand door een kop thee die over haar heen was gevallen. De school zegt haar toen naar een lokale kliniek te hebben gebracht, waar ze een injectie heeft gekregen en het advies te rusten. Als verklaring op de vraag waarom ze mij niks vertelden toen ik ter plaatse was werd gezegd dat ze in de kliniek was en het niet ernstig was. Hierop volgend heeft de school haar 4 dagen vastgebonden op een bed, zodat ze haar wonden niet kon aanraken. Op dinsdag is eindelijk de moeder gebeld, dat er een 'ongelukje' was gebeurd. Moeder heeft haar opgehaald en achterop een motortaxi naar huis meegenomen (niet wetend wat te doen). Na een nacht huilen en paniek in huis heeft de moeder daarop Catherine gebeld...
Op dit punt waren de wonden geinfecteerd en stonken deze zelfs. Van hoe ik het kon beoordelen op een foto (en als niet arts zijnde) waren deze derdegraads! Wat een verschrikking!
Gelukkig werd Fatuma opgenomen in het ziekenhuis en meteen behandeld. Dit alles was vorige week woensdag en ze ligt nog steeds in het ziekenhuis. De wonden helen nu gelukkig. En het ziet er naar uit dat het weer goed komt met haar.
Sindsdien is het echter een gekkenhuis in het Why Not kantoor en in mijn hoofd. De school houdt voet bij stuk dat het een 'ongelukje' was met een kop thee, doktoren zeggen dat dit geen thee was. Verzorgers en docenten op de school liegen en kijken weg als hen gevraagd wordt wat er is gebeurd op die zaterdag. En welke eerste hulp stappen er zijn genomen. Ze vrezen voor hun werk, ze vrezen dat ze hun eigen gezin niet kunnen onderhouden als ze de waarheid vertellen en daardoor ontslagen worden. De directeur heeft inmiddels een advocaat en wil niet meer met ons praten....
Want wat onze geweldige Keniaanse collega's gedaan hebben (behalve uren in het ziekenhuis zitten, praten met dokters, politie en andere instanties) is: de media inschakelen! De zaak is vorige week op tv uitgezonden en het heeft in de krant gestaan.
We hebben tijdens het weekend noodmeetings gehad en alle fouten van de school op een rij gezet: het drinken van thee/ pap zonder toezicht, het niet toepassen van EHBO (en waarschijnlijk niet eens aanwezig zijn van een EHBO-er), geen adequate medische hulp inschakelen, het niet informeren van ouders, pure kindermishandeling (het vastbinden op bed) etc etc etc.
Omdat Fatuma ernstig mentaal beperkt is en niet praat kan zij het echte verhaal niet vertellen. We kunnen alleen maar gissen wat er is gebeurd, maar feit is dat er grove fouten zijn gemaakt en nu alles bij elkaar gelogen wordt om het eigen hachje te redden. We weten niet in hoeverre Fatuma een trauma heeft opgelopen en therapie en ondersteuning nodig heeft, noch weten we niet waar deze in dit land te vinden...

Nadat het item op tv is geweest heeft de directeur contact met mij opgenomen. Hij smeekte me naar de media te gaan en een vals interview af te geven, hij houdt voet bij stuk dat hij het juiste heeft gedaan en de doktersrapporten van de 1e kliniek in zijn bezit heeft. Hij heeft gelogen, in de naam van God en dingen opzettelijk verzwegen. Hij heeft de ouders op geen enkele manier ondersteund of zich verontschuldigd... Het enige 'goede' wat er uit deze situatie is voortgekomen is dat de school de ziekenhuis rekening betaald (maar alleen omdat ze op tv zijn geweest).

Heel dubieus is dat beide doktersrapporten uit de ziekenhuizen en kliniek 'kwijt zijn'.

En nu twijfel ik of ik dit op mijn blog moet plaatsen, ik twijfel of ik deze horror moet delen. En wat voor gevaren dit met zich mee kan brengen voor Why Not en voor mij.

Maar ik vind dat dit verteld moet worden. Zelfs als de prijs hoog is...

Ik tel af, over 5,5 week ben ik weer in ons kikkerlandje!
Tot dan!

xxx