Wachten tot de bom valt?

Ik dacht… als we naar Kilifi verhuizen, dan word ons leven rustiger. Dan kunnen we eindelijk elke dag samen zijn en een toekomst opbouwen. Beginnen met sparen, in een klein dorp met een fijn netwerk om ons heen. Met een fenomenaal mooie creek, eindeloze mogelijkheden voor dagtripjes en avonturen. Schitterend voor fietsen, zwemmen, hardlopen en andere sportieve bezigheden. Buiten. Beiden een baan op steenworp afstand, het strand om de hoek en met de markt en lokale supermarkt een stuk goedkoper dan het stadsleven. Ik zag het helemaal zitten. Davies zou niet meer ’s avonds en ’s nachts hoeven te werken, geen van ons hoefde ver weg, behalve voor een weekendje weg.

Wat ik niet had kunnen voorspellen was dat Davies’ proeftijd niet werd verlengd en de deuk die hij daaraan en aan de nieuwe verveling overhield. Voor een paar dagen leek ik, de vrouw, de broodwinner. Niet mogelijk, alarmbellen gaan af, de trotse Keniaanse man is tot in de kern vernederd. En dus kwam er een plan om de taxi-business weer op te pakken. Als loyale vrouw (lees: secretaresse en marketing manager van Taxi Davies BV) ging ik aan de lobby in onze nieuwe woonplaats en praatte ik met elke ziel waarvan ik dacht dat hij/ zij ooit een ritje nodig had. En ik bedoel: naar het vliegveld, naar de kroeg, naar huis in dronken staat of veilig vervoer voor de kinderen. Foute actie, gaf de directeur aan. Hij was toch niet hopeloos? Prima, de secretaresse en marketing manager verdwenen van toneel en TD BV was weer een eenmanszaak. Want ‘de man’ regelt zijn zaakjes wel. Zo gezegd zo gedaan. Meneer zette zijn oogkleppen op en ging terug naar Mombasa. Hij reed, verdiende geld en kwam naar huis als hij kon. Hij werkte zich het schompes en moest regelmatig bij vrienden blijven slapen omdat het te laat was om naar huis te rijden.

Uiteraard had vrouwlief zich iets anders voorgesteld en klapte zij pardoes van de roze wolk die boven Kilifi hing af. BAM. Welkom in de werkelijkheid.

De vrouw des huizes had daarnaast iets te luchtig over het achterlaten van haar voorgaande project gedacht en verkeerde in een soort rouwproces. Zo eentje als dat je opa 94 is geworden en ingeslapen, zo eentje waarvan je weet dat het tijd was, weet dat het goed is, maar dat je hem toch mist. En dat het toch pijn doet. Vergeefs probeerde ze dit netjes af te ronden met afspraken met nabije collega’s en partner organisaties. Het gevolg: men bad. Als in zeiden hardop gebeden voor haar. Voor haar verloren ziel. Vroegen God haar in de juiste richting te leiden. En terug te brengen naar Why Not. Niet een keer, maar meerdere malen. Probeerden haar om te praten of zelfs over te halen voor hen te komen werken. Maar ze wist dat het klaar was. De 'begrafenis' zou plaatsvinden.

Gelukkig kwam de trouwdag van het stel steeds dichterbij in de agenda en stond er een romantisch nachtje weg op de planning. Dit werden 2 dagen waarop het stel niet repte of roerde over de vraag waar zich te vestigen. Hoe de eindjes aan elkaar te knopen en wie waarvoor verantwoordelijk was en waarom. Ze waanden zich op vakantie. Ver van alle rompslomp (oh wat hou ik van Nederlandse woorden). Ze lieten de directeur en verloren ziel thuis en verwenden zichzelf met heerlijk eten, zon, zee en strand bij Che Shale, ze sliepen, lachten en aten ijsjes in Malindi. Het was alsof er niks was gebeurd.

Zoals altijd in sprookjes komt er vervolgens een lelijke heks. Of iets dergelijks, de trol, de giftige appel, de toverspreuk. Voor de tortelduifjes was dit een ziekenhuisopname van Davies’ broer Peter, we hoorden eind februari dat hij in coma was geraakt. Hoe dat wist niemand. Zorgen en wilde gedachten tolden door ons hoofd. Hoe, wat, wanneer? En wat konden we doen? Als een echte Robin Hood vertrok Davies naar Nairobi om te helpen. Hopend dat er iets was wat hij kon doen. De familie was in rep en roer en het was moeilijk om de juiste informatie te krijgen. Als een duveltje uit een doosje bleek Peter’s vrouw zwanger van kind nummer 4, uitgerekend slechts een maand na zijn opname.

Terwijl ik thuis was braken er rellen uit rondom ons huis. 500 boze dorpelingen die 60 jaar geleden hun land hadden verkocht aan een blanke en dit nu terug wilden. Vroeger (en nu nog steeds) waren de papieren vaak niet in orde en dus kwam de hele kudde in opstand. Er lijkt een hele politieke staart aan te zitten en dus zou dit niet snel overwaaien. Kwa bahati mbaya (met de pech) dat ik ook blank ben, bevond ik me opeens in een risico gebied, midden in een zee van stenen gooierij en muur-neer-hamerij. Davies zat 800km verderop en de buren waarschuwden mij niet de deur uit te gaan. Zo gezegd zo gedaan (dat is: ik moest natuurlijk wel de deur uit, voor werk. En voor een biertje met een vriendin. En voor een etentje daar en een boodschap hier). Een avondklok werd ingesteld toen de spanning steeg en toen ik op een avond thuiskwam en de weg volledig geblokkeerd was met brandende autobanden vonden we dat het tijd was om te verkassen.

Maar waarheen? Terug naar Mombasa voor manlief en zijn werk? Blijven in Kilifi om deze nieuwe stap toch een kans te geven? Wederom apart leven? Davies wilde het een, ik het ander. De temperatuur in huize Morara liep op en niet alleen in graden Celsius omdat we het regenseizoen naderen...

Een verveelde man die twijfelde aan Kilifi, rellen bij ons nieuwe huis, de ziekenhuisopname van Davies’ broer, een nieuw neefje en alle (financiële) familieverplichtingen die daarmee gepaard gaan. Een naheffing van de Nederlandse belastingdienst kon er ook nog wel bij, kortom de chaos was compleet. Niet helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld.

Om de kers op de taart te planten had ik mijn eerste migraine aanval ooit, waardoor ik 3 dagen in bed doorbracht. Davies kreeg autopech en de gemoedstoestand daalde en daalde…

Maargoed, pro-actief als wij (de Morara’s) zijn, pakten we alle problemen aan. In een week. Hoppa, tsjakka, Emiel Ratelband eat your heart out! We verkochten onze twee auto’s en ruilden deze in voor een super nieuw batmobiel. Een glanzende zwarte Toyota Wish. Vinkje op het lijstje. Davies was terug aan het werk, sloot een partnerschap met David (een taxi chauffeur in Kilifi die we via een Engels stel kennen) en begon langzaam zijn werk weer op te bouwen, langs de hele kust (van Diani tot Malindi). Vinkje. Ook bedachten we dat hij in september kinderen van de Kivukoni School naar de middelbare school in Mombasa kan rijden en dit probeert hij nu op te zetten. We verhuisden pats-boem-zondag-besloten-maandag-over-nu-nog-steeds-alles-zoek-in-een-doos-waar-ja-daar. Vink. We zitten nu heel dichtbij de school waar ik werk, in een soort Gaudi stijl vakantiehuis. Alles op het buitenleven gebaseerd, aan de Takaungu Creek en ver van alle onrust. Hier kunnen we in ieder geval een jaar terecht, heel fijn. Davies’ broer is nu thuis aan het revalideren, zijn vrouw is bevallen en alles leek onder controle. *verfrommel het lijstje en gooi in de prullenbak*

Leek, want toen viel ik van een afstapje en brak ik mijn enkel. Nu zit ik 4 weken in het gips.

Leek, want toen werd er een rode vlag gehesen door de Engelse en Australische regering op het hele kustgebied van Kenia, inclusief het dorp Kilifi. Er zou een grote terroristische aanslag gepland zijn voor Pasen. Details en meer informatie kwam niet.

Nog voor Pasen aanbrak werden er 147 studenten neergeschoten op de Garissa universiteit. Een vreselijke actie, wederom geclaimd door Al Shabab. Wederom niet random, maar moslims gescheiden van Christenen. Moslims leven, de rest is dood. Nou wil ik dit drama niet afdoen, maar Garissa is altijd onrustig, een hoog risico gebied.

En dus houden de Kenianen hun adem in. Is er een zekere spanning richting de islamieten. En weten we nog steeds niet waarom er een rode vlag is gehesen.

Het voelt een beetje als wachten tot de bom valt. Maar wellicht valt ie niet. Onze persoonlijke bommen zijn gelukkig onschadelijk gemaakt en Davies en ik zijn erg blij in ons nieuwe Gaudi huisje! Al is onze waterpomp dit weekend stuk gegaan en zitten we al 4 dagen zonder water. Nu wachten tot de andere wonden helen en de rust wederkeert. Ohja en de waterpomp. Details.

Tante Yvonne komt vrijdag voor 2 weken op bezoek en dus gaan we vooral leuke dingen doen in deze lange paasvakantie!

Groetjes!