Efficiëntie

Hallo lieve lezers,

Na drie weken activiteitenkamp te hebben gedraaid voor (internationale) kinderen van 7-13 jaar en me daarmee even in een aparte wereld te hebben bevonden is het weer eens tijd voor een waargebeurd verhaal uit een land waar efficiëntie niet lijkt te bestaan.

Neem het zondagmiddag ritueel hier: iedereen gaat overdag naar het publieke strand dat Pirates heet. Beetje zwemmen, ijsjes eten, spelletjes doen, relaxen, zien en gezien worden. En tussen 17.00 - 18.00uur gaat iedereen naar huis, met als gevolg: chaos op de weg. Een beetje zoals Zandvoort kan zijn op die ene extreme hete zomerdag, maar hier is het elke week raak. Nu had ik gedacht dat mensen die hier nooit haast lijken te hebben, uren kunnen wachten op hun eten of welke vorm van service dan ook, die vergaderingen kunnen houden van 5uur en rustig een dutje doen als degene met wie je hebt afgesproken niet komt opdagen goed zouden zijn in een file.

Maar niets in minder waar: het verkeer in Kenia is voor een Hollandse al extreem genoeg. Bumperkleven, snelheidsovertredingen en gevaarlijke inhaalacties zijn hier orde van de dag. Het aantal mensen dat dagelijks overlijd in het verkeer is schrikbarend hoog, het aantal mensen dat daadwerkelijk een gordel draagt schrikbarend laag. Wie niet assertief/ aggresief genoeg rijdt komt gewoon niet de straat overgestoken. In mijn beleving strookt dit totaal niet met alle rust, al het wachten en al het geduld dat men continu opbrengt. De voortdurende confrontatie met de dood en ziektes en gebreken is voor mij een aanwijzing om juist wel die gordel te dragen en geduldig te zijn in het verkeer. Huidige acties vanuit de regering als 'arrive alive' en 'don't let friends drink and drive' zijn in opkomst maar slaan absoluut niet aan. De BOB is hier niet bekend...

Goed, waar de gemiddelde Keniaan zich in elke situatie gedeisd houdt en wacht, is dat in het zondagmiddag/ avond verkeer blijkbaar anders. Rond 19.10uur sloot ik achteraan in een lange rij met auto's. Een ongeluk, dacht ik. Ik probeerde te zien wat er was gebeurd, maar alles stond muurvast. Toen ook mensen achter mij realiseerden dat dit het geval was werd de eenbaansweg omgetoverd in een grote chaos... De berm en het voetpad werden opgeslokt om de tweede baan te creeren, de berm aan de andere kant van de weg vormde baan 3 en de baan die ons normaal gesproken tegemoet kwam werd de baan voor de mensen die echt haast, lef of gewoonweg levensmoe waren: de spookrijders! Als er dan vervolgens tegenliggers of politieagenten werden gespot werden de raarste stunts uitgehaald om weer in te voegen in de lijn met keurig wachtende auto's. Allereerst was ik verbaasd en lachte ik vermaakt om het hele gebeuren: besefte nou niemand dat het op deze manier alleen maar erger werd? Dat het alleen maar langer zou gaan duren?

Voor het eerst in mijn rijdende Kenia-leven hoopte ik vurig dat bij het dichtsbijzijnde politiebureau de mannen en vrouwen in blauw iedereen uit de berm in de welbekende fuik zou luizen. Stapvoets bewogen we af en toe. Toeterend begon ik steeds meer mijn frustratie te uiten. En dit is waar ik me realiseerde dat het gevaarlijk begon te worden: mensen raakten opgefokt en begonnen sommige waaghalzen te blokkeren. Goedzo! Ook ik zorgde dat de auto waarin ik reed half op de weg en half in de berm stak, zodat mensen wel terug moesten naar een baan. Jammer genoeg reed ik niet in een vrachtwagen en passeerden andere auto's me dan aan de andere kant. Waar alles in een machtspelletje werd omgezet: want ik ging die aso er natuurlijk absoluut niet tussenlaten. Na een aantal van deze streken gaf ik het op en besloot ik zelf de wachtende Keniaanse houding aan te nemen (want hoe ongeduldig ik ook was, ik wilde niet zelf stomme acties uithalen EN die politieagenten tegenkomen): wachten. Ik besloot mijn boek te lezen, maar kon daardoor niet goed meer letten op de stommeriken die weer in wilden voegen, waardoor ik tot twee keer toe bijna blikschade opliep. Boek weg. Radio op volume 10 dan maar.

Toen ik een uur later (we hebben het over een stuk van ong. 5 kilometer) eindelijk het politiebureau en vlak daarna de strandopgang passeerde zag ik twee agenten met hun mobieltjes spelen. Weliswaar hield een van hen een van truck aan die ik eerder had zien spookrijden, maar verder passeerde iedereen rustig en netjes in een lange trein van auto's op een eenbaansweg. Argh!

Thuis aangekomen was Davies verbaasd dat ik zolang had stilgestaan. Waarom had ik niet 'gewoon' de berm gebruikt?!

Tsja, waarom eigenlijk niet?

Dikke kus uit Kenia