Roze pruik of verzopen kat?

Als ik in 9 uur van Mombasa naar Nairobi rijd realiseer ik me maar weer eens waarom ik dit een van de mooiste landen vind waar ik ooit geweest ben. Het heeft alles: groene heuvels, eindeloze steppe, savanne en grote rotspartijen en bergen. Kleurrijke mensen in traditionele stoffen, modderhutjes die creatief geconstrueerd, stenen patronen hebben of gedecoreerd zijn met schelpjes, kalk of 'gordijntjes'. Uit het raam van de bus zie ik in de verte heuze zebra's, gnoes en antilopen.

Maar soms schrik ik uit mijn dagdroom door getoeter en onze buschauffeur die vol in de remmen moet. Want naast de geweldige natuur en altijd fascinerende dorpjes in 'the middle of nowhere' zien we ook gekantelde vrachtwagens, diepe kuilen in de weg, verschillende politie barrikades en obscuur weggedrag.

Als ik aan het begin van mijn reis mijn gordel vastklik volgen een aantal medereizigers mij. Het merendeel van het busgezelschap negeert de veiligheidsriem echter. Zijn zij eraan gewend dat deze vaak te groot, stuk of extreem vies zijn? Zou kunnen. Voornamelijk denk ik dat mensen een extra gebedje doen en hun lot overgeven aan God. Dit geldt zeker voor de jongen naast me in stoel nummer 16. Met de bijbel op schoot en een rozenkrans in zijn hand zet hij het de eerste 3 uur van de reis op een bidden. Gedurende de reis komt het heilige boek nog menig maal ter schoot en blijft de rozenkrans geklemd in zijn hand.

Tijdens de enige stop van de rit besluit een van de pasagiers een stuk te gaan lopen langs de weg. Hij heeft zijn bagage in de bus gelaten en kijkt regelmatig achterom, maar hij komt niet terug aan boord, zelfs als de bus dreigt te vertrekken. Er breekt lichte paniek uit in de bus; mensen speculeren over een bom in de mans laptop tas.

Dit is het moment waarop ik me realiseer dat ik niet de enige ben die me zorgen maakt over deze busreis. Al is het misschien om een andere reden. Mensen zijn bang. In het afgelopen jaar zijn er verschillende kleine incidenten geweest rondom Mombasa en een grotere aanslag in Nairobi. Schietpartijen in kerken, moskees en andere terreurdreigingen zijn regelmatig aan de orde. Voordat je een winkelcentrum of bank ingaat word je gefouilleerd en er staan overal security companies, vaak bij de bank en regeringsgebouwen ook nog voorzien van een veel te groot geweer.

Zelf zie ik de kans op een verkeersongeluk vele malen groter dan een aanslag. Maar gelukkig: ik heb de biddende man naast me. Als we na een aantal keer toeteren en wat geschreeuw dat de vreemde wandelaar's tassen van de bus verwijderd moeten worden weer vertrekken en de man gewoon oppikken is iedereen gekalmeerd. Misschien moest hij gewoon een rondje lopen of vieze scheet laten.

Als we in Nairobi aankomen lossen mijn vreemde medepassagiers op in de massa. Het is zondag, maar een drukte van jewelste in de stad. En meteen waan ik me in een andere wereld. Nairobi stadscentrum is andere koek dan het platteland met haar hutjes, beesten en kleuren. Het is snel, hip, 'welvarend'. En zo niet dan toch zeg maar. Nairobi is het Parijs van Oost-Afrika. Skinny jeans, hoge hakken, brillen. Make-up, leren jack en de meest fascinerende haarstijlen. Dit is overigens iets wat me al jaren bezig houdt: de Afrikaanse vrouw en haar kapsel.

Een zijspoor: de 'salon' is een heilige plaats. De plek waar ELKE vrouw sowieso eens in de 3 a 4 weken naartoe moet. Of deze salon je buurvrouw is die je haren uitkamt en invlecht, een professioneel kapster of een heuze pruikenspecialist die alleen echt mensenhaar gebruikt dat maakt niet uit. Feit is dat je gemiddeld elke 3 weken piekfijn gekapt de deur uit stapt. Kost dit geen klauwen met geld? Jawel.
Maar de gemiddelde Keniaanse vrouw gaat liever een paar dagen op water en brood dieet (hier: ugali/sukuma dieet) dan dat ze toegeeft dat ze haar haar niet kan betalen.
Ik neem je mee in een korte begrippenlijst van de salon:
Relaxer: chemisch spul dat het haar ontkroest.
Weave: rijen/ lagen nephaar die ingenaaid worden in je eigen haar nadat dit is ingevlochten.
Rasta: de typerende kleine lange vlechtjes die met nephaar in je eigen haar worden meegevlochten.
Lines: de kleine ingevlochten rijen/ banen die over het hoofd lopen. Dit kan met of zonder nephaar en komt in allerlei patronen en variaties.
Wig: pruik.
Twist: ingedraaid nephaar, vergelijkbaar effect met de rastas.
Verschillende behandelingen nemen een verschillend tijdsbestek in beslag. Het komt erop neer dat een vrouw 1 tot 8 uur in een salon besteedt per behandeling. Over het algemeen geldt: hoe meer nephaar, hoe langer het duurt.
Fascinerend, vind je niet?
Ook fascinerend is dat nephaar, naast plastic, haast wel het voornaamste afvalproduct in Afrika moet zijn.

Goed, Nairobi dus. Je ziet hier allerlei haarstijlen. Rihanna, Beyonce and Alicia Keys zijn de namen die voor verschillende producten en stijlen gebruikt worden. Bonte lokken in blauw, geel en paars komen voorbij, hanenkammen, geschoren zijkanten en kontlange vlechten, het kan allemaal. Al ben ik geen groot fan van nephaar, ik moet toegeven dat het best leuk is om zonder je eigen haar te verven of beschadigen je vandaag een boblijn kan dragen, volgende week een afro en de week erna blauwe vlechtjes tot op je onderrug. Nairobi is snel; mannen in pak, glimmende schoenen die op elke hoek gepoetst kunnen worden, stoplichten die werken, een OV systeem. Wolkenkrabbers, publieke parken, designer winkels. Musea, politiek, cultuur en natuur. Fly-overs, snelwegen en Range Rovers. De buitenwijken zijn groen, huizen zijn bijna Nederlands met een extra verdieping en dakpannen. Maar ik mis de tuktuks die je goedkoop overal heenbrengen. En om de leuke huizen staan hoge muren, met prikkeldraad of elektrisch hek.

En dat is de vergelijking die ik wekelijks moet maken. Het is hier zo mooi, zo leuk, zo gaaf. Net als die droomweave die je de ene week op je hoofd hebt. Maar er is een keerzijde; je moet nadenken over je veiligheid, het verkeer en armoede. Je volgende beauty behandeling die ontpopt in een dode bunzing op je voorhoofd, zeg maar.

Als ik weer thuiskom in Mombasa, home sweet home weet ik dat voorlopig de gave roze pruik nog wint. Maar wie weet wanneer die verzopen kat-look weer om de hoek komt kijken en de overhand neemt...
We gaan uit van het beste en genieten van ons leven.
En al is het onzeker, we leven vandaag en genieten van al het goede.

Veel liefs uit Mombasa!