Veiligheid

Voordat ik naar Kenia kwam, lang lang geleden, vroegen familieleden, maar ook buren en de bakker mij vaak 'of dat wel veilig is?'.

Bijna 6 jaar geleden kwam ik hier voor het eerst, 3,5 jaar geleden emigreerde ik. In al die tijd zijn er maar weinig momenten geweest waarop ik echt bang was, waarop ik me onveilig voelde. Ik woon hier. Dit is mijn thuis. En zodra we ons hier niet meer veilig voelen zal dit niet meer thuis zijn. Want dat is voor mij de definitie van thuis: een plek waar je je veilig voelt.

In al die tijd ben ik slechts twee keer 'gerold'(2011, 2012), is mijn camera uit mijn tas gestolen op het strand (2009) en is mijn telefoon een keer uit mijn handen gerukt (2012). Dat laatste was het ergste: ik zat in een matatu en iemand schoof van buitenaf het raampje open en griste mijn telefoon uit mijn handen. Zo brutaal! Maakte me boos. De telefoon (20euro waard) deed me weinig, maar het feit dat iemand zo onbeschoft is dat ze iets letterlijk uit je handen kunnen rukken, maakte me furieus!

Maar al bovenstaande dingen tasten mijn veiligheid niet aan in mijn beleving. Drie van de vier diefstalletjes heb ik zelfs niet eens gemerkt!

Nu ik een auto'tje heb is mijn verkeersveiligheid ook omhoog gegaan en scheelt het me heel veel tijd om van A naar B te komen. Daar tegenover staan echter de bommen en granaten die op het moment uit de lucht lijken te vallen. Het is wereldwijd in het nieuws en lijkt jammer genoeg alleen maar erger te worden.

Het zit zo (even heel kort door de bocht): het Keniaanse leger is in Somalie aan het proberen de oorlog te stoppen, Somalische terreurgroepen kunnen dit uiteraard niet waarderen en proberen door bommen en granaten in Kenia hun punt te maken en terugtrekking van het leger te bereiken. Somalische vluchtelingen en immigranten in Kenia worden op het moment erg gediscrimineerd.

De lijst van terroristische aanslagen wordt langer en langer en waarschuwingen van alert groepen en ambassades komen wekelijks via mijn telefoon binnen. De Britten vliegen niet meer op Mombasa en hebben iedereen geadviseerd te evacueren. De Nederlandse ambassade blijft gelukkig nuchter en waarschuwd ons 'waakzaam te zijn' en 'publieke plaatsen waar veel mensen samenkomen te mijden'. Common sense, logica in mijn beleving.

Je merkt om je heen dat mensen bang en/ of waakzaam zijn, maar aan de andere kant verdergaan met hun leven. Want je kan niet binnen gaan zitten en wachten tot de bom valt (dat liedje kennen we allemaal wel). En je kunt niet niet naar je werk gaan, omdat jouw busstop toevallig een drukke stop is. Of je gezin laten verhongeren omdat je een marktkoopman bent en markten nu ook als doelwit worden gezien. En ik denk dat dat het vervelendste is van alles: veel mensen hebben geen keus. Ze moeten door met hun leven en bidden naar God dat vandaag niet de laatste dag van hun leven is.

En dat brengt me meteen op een vraag die ik heb. Een religieuze vriendin van mij zei dat de dag dat ze dood zal gaan al vaststaat. God heeft dit al bepaald. Zij gaat dan ook gerust naar de markt en de drukke busstations. Want als haar dag komt zal ze sowieso gaan. Toen ik haar vroeg of God dan ook de bommen plaats, antwoorde ze ontkennend. Toen ik haar vroeg of ze dan ook ongezond kan leven, kan doen wat ze wil en bij elke dronkenlap in de auto zou stappen antwoorde ze verontwaardigd 'natuurlijk niet!'. En dus vroeg ik haar hoe ze weet dat 'haar dag' vaststaat? En wat als jij per ongeluk/ toeval in de bus zit met iemand 'wiens dag het is'? En als je bewust gezond leeft, geen alcohol drinkt en niet 's avonds laat over straat gaat (allemaal dingen die zij doet), waarom zou je dan ook niet waakzaam zijn m.b.t. de plaatsen waar je naartoe gaat?

Geloof jij dat je overlijdensdag vaststaat?
Hoe kan het dan dat gelovige en/of gezonde en goede mensen soms eerder gaan dan de 'boeven'?
Haar uiteindelijke antwoord was dat het 'ingewikkeld is' en ik vind het opmerkelijk hoe ongemakkelijk mensen het vinden om hierover te praten. Ik zeg niet dat zij ongelijk heeft, ik zeg niet dat ik weet hoe het zit, maar feit is dat we hier elke dag nu keuzes maken. Kies ik ervoor om hier of daarheen te gaan of dit of dat te doen, ondanks dat ik weet dat dit risico's met zich meebrengt?

In Kenia is er over het algemeen een hele goede en effectieve strategie voor alle problematiek. De struisvogeltechniek: kop in het zand en het is er niet. En we praten er vooral ook niet over. Dan gaat het vanzelf weg.

One day... Ooit zal er een moment komen dat mensen pro-actiever worden, minder aan God overlaten en meer eigen innitiatief nemen.
Gelukkig zien we dat dit binnen WHY NOT (op kleine schaal dus) eindelijk gebeurt. Lees mijn stukje over onze lokale inzamelingsactie op onze website www.whynotkenya.org en be inspired!

En one day... wie weet schrijf ik ooit een boek...

Veel liefs uit Mombasa!
Uit ons nieuwe appartementje.