Een teken van leven

De Engelsen zeggen ‘ik heb je in geen decennia gezien’ (I haven’t seen you in ages vrij vertaald), wij Nederlanders zeggen ‘tijd niet gezien’ en de Kenianen zeggen ‘je was verdwaald’ (umepotea). De afgelopen maanden heb ik deze reactie vaak gekregen, van de verscheidene continenten. Vaak vertel ik de ander hoe verdwaald ik was, maak een grapje hoe ik vermist was, en dan beginnen we een avond, een gesprek, waar we ook zijn of wat we ook doen.

Met echte vrienden en met familie maakt het gelukkig niet uit hoelang je elkaar niet ziet of spreekt. Je weet dat het goed zit. En dat zijn de momenten die in je blije dagboek komen: een kaartje van mijn moeder (na vier jaar nog steeds trouw elke week een poging!), een email van ver met een verhaal over hoe het met de ander gaat, waar ze in het dagelijks leven mee bezig zijn of hoe hun bruiloft was, maar ook het Appje ‘ik denk aan je’ of een oude foto op Facebook, een flauwe grap in een sms. Inmiddels hebben Davies en ik een groot aantal vakantieadressen over de hele wereld! Mensen die we in Kenia hebben leren kennen, of in Nederland, of Ethiopie, of via onze vrienden hier.

Veel mensen vragen of ik mijn familie niet mis. Natuurlijk doe ik dat! Maar een kleine troost is dat de vrienden die ik hier heb, mijn familie zijn geworden. Want we hebben allemaal alleen elkaar. Voor de Kenianen wonen familieleden vaak ver weg (Davies ouders wonen bijv. op 15uur rijden hier vandaan, ironisch genoeg meer uren dan de reis naar Nederland), voor mijn internationale vrienden weten we allemaal hoe het is om ver weg te zijn van wat je kent, waar je bent opgegroeid. We weten allemaal hoe het voelt om geboorte- en overlijdensberichten te krijgen, we weten allemaal dat je niet je moeder kan bellen voor een kop soep als je ziek bent. En dus bellen we elkaar. Zorgen we voor elkaar. Delen we lief en leed.

Onze familie veranderd voortdurend, contracten lopen af, mensen worden teruggestuurd vanwege de veiligheidssituatie of visa problemen. Maar zoals ik al eerder heb geschreven, het houdt het uitdagend! Het leven is hier nooit saai.

Zo ook de afgelopen maanden niet! Moeilijk, ja. Stressvol, soms. Frustrerend, regelmatig. Saai? Nooit! En dus heb ik ook weer zat nieuws voor jullie:

Ik werk nog steeds op Kivukoni International School in Kilifi, dit doe ik drie dagen per week. Mijn taken: gymjuf groep 5-8, sport coordinator, schoolreisjes coordinator, health and safety manager en manusje van alles. Davies heeft deze week te horen gekregen dat hij is aangenomen als biogas engineer in hetzelfde gebied en dus gaan we voor de tweede keer dit jaar verhuizen! Dit betekent dat hij heel ander werk gaat doen en veel meer regelmaat krijgt in zijn werkuren. We zullen in een prachtige omgeving wonen, ver van de stad en dicht bij strand, natuur en werk! Dit is hetzelfde gebied waar ik in 2008 als vrijwilligster begon.

Gisteren gingen we op (huur)huizenjacht. En wat een avontuur was dat! Van klein, muf hutje met Frans toilet naar een flat met een laag water op de vloer (‘oh ja, dat is een kwestie van even dweilen’ zei de lokale makelaar). Tussen elke bezichtiging moesten we terug naar kantoor om een nieuwe sleutel op te halen (de makelaar was zeker van zijn zaak ‘oh, dit huis vinden jullie zeker wel mooi!’). Na een strenge laatste kans toespraak gingen we naar een huis buiten het stadje. Het was even rijden, we kwamen aan in een groene omgeving, het zag er veelbelovend uit. Tot... het hek op slot was. En dus zat er weinig anders op dan in een boom te klimmen, kijken of het huis iets was, om vervolgens te besluiten of we over het hek zouden klimmen. Zo gezegd, zo gedaan, het zag er veelbelovend uit vanuit de boom en dus bracht de tuinman een ladder, klommen we met makelaar en assistent op de muur, tipten de ladder naar de andere kant en klauterden naar beneden. BINGO! Supermooie tuin, met bananenplanten, bloemen, groen, frisse lucht. Een (waak)hond, 3 kleine buurhuisjes en een schitterende 3 kamer bungalow voor ons! Waarschijnlijk gaan we komend weekend over en kunnen we ons nieuwe stekkie inrichten voor we naar Nederland komen!

Verder staat stichting Why Not even op een laag pitje, nadat Kim hier is geweest en flinke stappen heeft kunnen maken naar onafhankelijkheid met het Keniaanse team in oktober en begin november. En dus heb ik een grote stap terug gedaan en houd ik me bezig met: Reiki (ik heb vandaag een cursus afgerond), sport en boodschappen, school, de bruiloft van mijn vriendin Sian en andere klusjes.

De veiligheidssituatie fluctueerd. Er zijn mensen (voornamelijk Australiers en Amerikanen) naar huis gestuurd vanwege de situatie (in juli), maar recentelijk zijn de reisadviezen juist weer positief bijgedraaid. Er zijn langzaam weer wat toeristen gekomen, maar men spreekt al maanden van laagseizoen. Er zijn vorige week weer ongeregeldheden geweest in Mombasa, waarbij moskeeen werden ontruimd en er op een gegeven moment in bepaalde wijken zelfs een avondklok was. Wederom geld dat wij er zelf weinig van merken. Maar we zijn ook blij dat we naar Kilifi verhuizen, waar het kleiner en rustiger is...

Al met al gaan dingen dus gewoon door en kijken we uit naar de nieuwe uitdaging op een nieuwe plek!

In december (over 2 weken!) zijn we samen 4 weken in Nederland. En dan vertellen we jullie meer, in geuren en kleuren! Tot heel snel!

Groetjes,
Marloes