Update - Reisverslag uit Takaungu, Kenia van Marloes Herber - WaarBenJij.nu Update - Reisverslag uit Takaungu, Kenia van Marloes Herber - WaarBenJij.nu

Update

Door: Marloes

Blijf op de hoogte en volg Marloes

09 September 2008 | Kenia, Takaungu

Nou poging nummer 2 om jullie te laten weten hoe het met me gaat! Ik zit nu in Mombasa, waar het internet 10x sneller is dan in Kilifi (waar ik eerst was).
Ik heb een digitaal dagboek gemaakt op mijn laptop en ga eens even proberen of ik daar iets uit kan kopieren vanaf mijn usb-stick...

Ok ik denk dat het gaat lukken:

The Office - 6 September

Ok, hier zit ik dan: in Kenia, in Takaungu. Een lief, klein dorp met een prachtige omgeving. Echt als je het strand ziet zou je hier voor altijd willen blijven! De mensen zijn aardig, mijn gastgezin is echt heel hartelijk en doen alles voor me! Ik mag nergens mee helpen (afwas, tafel –of eigenlijk de grond- dekken of afruimen) en kan doen wat ik wil. Ik vertel ze alles en ze zijn heel geïnteresseerd. Er is alleen een kleine taalbarriere. Dat geeft niet want met half Engels, half Swahili, Nederlands en handen en voeten komen we een heel eind. Een van de kinderen, ik geloof Fatma, zei zelfs dat het voelde alsof ik haar zus was! Hoe lief. Na één dag natuurlijk wel een beetje overdreven, maar echt heel schattig. De kinderen hier, in het dorp, maar erbuiten helemaal zijn erg geïnteresseerd in mij en Lisa. Zodra we langslopen rennen ze uit hun huis/ spel en komen ons een handje geven, ze vragen in het Engels hoe het gaat en vinden het geweldig als je ze in Swahili groet. Nu zijn niet alleen de kinderen erg enthousiast heb ik gemerkt… Ook de mannen zien de blanke vrouwen als een aanleiding om zich ‘extra sociaal’ op te stellen. Geloof mij: ik ben hier al ver gekomen met lief lachen! En Lisa zei dat mijn taxichauffeur (die me van het vliegveld had gehaald) niet voor niks vroeg of je in Nederland ook meerdere vrouwen mag hebben…
Goed, dat brengt me naar het moment dat ik hier aankwam (alle vertraging en andere moeite achterwege gelaten). Mijn eerste indruk van Kenia: CHAOS! Echt, toen ik gisteren naast Tony in de auto zat (die meteen de deuren vergrendelde) keek ik mijn ogen uit! Vanaf het vliegveld rijd je namelijk direct door de stad. En een stad hier is geen stad in Nederland. Ik zal proberen mijn beeld te schetsen en ook mijn gevoel, want ik kan het me nu al niet meer voorstellen. Allereerst het verkeer: er zijn geen echte regels: wie het eerst komt, wie het eerst maalt is het motto! Iedereen rijdt kriskras door elkaar, bumperkleven is een must en de claxon wordt vaker gebruikt dan de rem. Overal op straat lopen mensen, fietsen mensen (al dan niet zwaar bepakt) en langs de weg zijn ‘winkeltjes’ en kraampjes. Er lopen mannen karren te trekken, mensen lopen hard en vrouwen vervoeren grote hoeveelheden van alles op het hoofd. En iedereen, maar dan ook echt iedereen is donker. Ik voelde me zo wit! De winkeltjes zijn van natuurlijk materiaal (turf/ aarde/ gruis/ plaggen/ stro/ gras) of gekleurd steen met golfplaten op het dak, nergens is airco, echte schappen bestaan niet en de meeste prijzen zijn variabel. Velen groeten elkaar en samen met de toeters en veelal klinkende muziek uit radio’s of moskees (ivm Ramadhan) is het een lawaai van jewelste. Ik zat opgesloten in een Toyota (je ziet hier bijna niet anders) en was doodstil. Overweldigd.
Overal staan palmbomen, Boababs (ook een soort boom, met bittere vruchten), er ligt modder of rood zand. Een stoep is er niet, maar de weg is geasfalteerd (kuilen, hobbels en ontbrekende belijning hoort daar ook bij). De enige regel is dat je min of meer op je eigen weghelft blijft en gas geeft. En gas geven is voor een redelijk nieuwe Toyota niet zo’n probleem, maar voor een vrachtwagen of Matutu (mini vans met zoveel mogelijk mensen erin, fungeren als bus) wel. En dan heb ik de Piki Piki’s (brommertaxi’s) die overal tussendoor schieten nog niet eens genoemd.
We rijden de stad uit en zien meer beplanting en minder huizen. Alles is droog en ik spot hier en daar zo’n typisch Afrikaans boompje (ik ga uitvinden hoe ze heten). Het verkeer rijdt hier hard, maar is niet meer in grote getalen aanwezig. Ik kom een beetje tot rust en merk dat ik me kapot zweet! Het is ongeveer 300C (half 9 ’s ochtends) en ik draag mijn trainingsbroek en een vest. Ik durf mijn vest niet uit te doen, want zowel mijn schouders als decolleté zijn hierin zichtbaar en ik ben er nog niet achter hoe aanstootgevend dit is. Ik begin een gesprek met Tony: over het land, de omgeving, waar hij vandaan komt. Al snel wil hij weten hoe ik over de politiek denk (in Amerika, maar ook in Nederland en Kenia). Ik vertel hem wat ik weet en dat ik niet echt geïnteresseerd ben in politiek, iets wat hij zich maar moeilijk kan voorstellen. Politiek is in Kenia een hot item, het land is corrupt en de politie is omkoopbaar. Mensen zijn er erg mee bezig en zijn ook bang voor terroristen. Dit blijkt als we moeten stoppen bij een zwaar beveiligde politiepost, midden op de weg. De donkere mannen met enorme geweren maken me bang en Tony doet mijn raam dicht. Mijn hart klopt sneller dan normaal. De agent kijkt naar binnen en fronst als hij mij ziet. De agent vraagt iets aan Tony en we mogen doorrijden. Ik vraag ‘what this was about’. Tony vertelt dat men gewoon bang is voor terroristen en auto’s aanhoudt ter controle. Maar mijn twee koffers in de achterbak heeft niemand gezien. Ik snap er niks van. Wanneer we verder rijden vraagt Tony of ik getrouwd ben, kinderen heb, hoe mijn familie eruitziet en van wat voor sporten ik hou. Het wordt een leuk gesprek over koetjes en kalfjes en ik lach me rot met die jongen! Hij vraagt of ik bier drink en van uitgaan hou, hij wil weten van welke muziek ik hou en hoe we in Nederland dansen. Als we na ruim een uur in het dorp aankomen ben ik oververhit (puur van de temperatuur) en heb ik pijn in mijn kaken van het lachen. Tony zet me af bij het huis van mijn gastgezin en Lisa komt aanlopen. Eindelijk heb ik een beeld bij alle verzonden e-mails. Lisa stapt op zeg naar mij toe in wat uitwerpselen van een koe terwijl Tony mijn koffers naar het huis tilt. Daar sta ik, this is it.
Ik word voorgesteld aan mijn gastgezin (ik kom er pas ’s avonds achter dat deze op dit moment bestaat uit een moeder, een oma en 6 kinderen) en rondgeleid door het huis. Het huis valt me alles mee: het is redelijk leeg, met in het midden een grote gang met een tafel en 4 stoelen. Er zijn 4 kamers en een binnenplaatsje waaraan ook de keuken en badkamer liggen. De keuken is dus half buiten, de badkamer is een afgesloten hok met een gat in de grond, een koude douche en een soort van verhoogd badje (allemaal van steen). Lisa laat me mijn kamer zien (ik slaap alleen en heb mijn eigen ruimte) en geeft me een rol wc-papier en wat waspoeder. Ze verteld me dat mensen hier geen wc-papier gebruiken, ‘gewoon’ wat water om mee af te spoelen… Ik kan mijn was uitbesteden en daar iemand een klein beetje voor betalen, maar ik moet sowieso zelf mijn ondergoed wassen, omdat het hier echt niet kan om dit door iemand anders te laten doen. Ok, dat zijn twee schokkende dingen.
Nog steeds stik in een moord in mijn kleding, dus ik spreek met Lisa af dat ik me even omkleed en opfris en dan klaar ben om de rest van het dorp te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan: met 10 minuten stonden we weer buiten, op weg naar ‘the office’, the EAC (ja, net zoiets als WMCA), de school Vatakuku en een aangelegen dorpje/ gemeenschap waarvan ik de naam alweer kwijt ben. Ik schud vele handen, hoor onverstaanbare groeten en namen en besluit dat ik maar gewoon lief blijf lachen (je moet doen waar je goed in bent). Gelukkig krijg ik het op een gegeven moment door en groet ik mensen (jambo) of vraag ze hoe het gaat (habari) en wat hun naam is (jina lako nani) of stel me zelf voor (jina langu Marloes, iets wat ze natuurlijk niet goed kunnen uitspreken en nu al Loes of iets als Mallus wordt). Mensen zijn vrolijk en hartelijk en meteen bereid je te helpen of dingen te laten zien. Ik verbaas me dat iedereen tijd voor me heeft en dat er op vrijdag overdag zoveel mensen op straat ‘niets’ aan het doen zijn. Ik vraag Lisa waar mensen hun geld vandaan halen en hoe ze hier kunnen leven. Het blijkt dat bijna alles lokaal wordt verbouwd en verkocht en dat mensen leven van hun eigen grond en verbouwing of de opbrengst ervan. Veel vrouwen zijn lid van de ‘sowing group’ en verkopen hun naaisels voor weinig (in mijn ogen). Ik vraag me af hoe mijn gastgezin rondkomt. Ik weet dat zij nu geld ontvangen omdat ik bij hun verblijf, maar ik heb geen idee of dit veel is en of ik voor hun ook weer veel extra kost.
Alles gaat hier pole pole (rustig aan). De tijd lijkt stil te staan: niemand heeft haast en iedereen loopt. In het dorp is geen auto te bekennen, soms rijdt er een Piki Piki voorbij of iemand op een fiets, maar dat is het wel. In het dorp zijn een paar kleine winkels, waar eigenlijk alles verkocht wordt. Lisa raadt me echter aan dingen als tampons in de stad te kopen, want iedereen roddelt en indianenverhalen zijn snel geboren! Lisa geeft me een aantal voorbeelden en waarschuwt me voor een aantal dingen (ik moet bijvoorbeeld proberen om nooit met een man in een afgesloten ruimte te zijn, want dan denkt het dorp wel te weten wat daar binnen gebeurt). Ik krijg een overload aan informatie en Lisa brengt me naar huis. Ik krijg lunch van mijn ‘mama’ (terwijl ze zelf aan het vasten zijn): zelfgemaakte patat met een worst, kool, wortel en een banaan. Ik vrees voor het ergste, maar met was zout en ketchup smaakt vooral de patat toch erg lekker! Het is alleen veel te veel! Ik durf het niet te laten staan, maar doe het toch. Met mijn vork probeer ik het hoopje (ok, de hoop) eten zo klein mogelijk te laten lijken. Ik prop nog een halve banaan naar binnen, maar kan dan echt niet meer. Ik breng mijn bord naar de keuken en bedank voor alles. Ik mag vooral niet afwassen en opruimen en ga met een volle buik even naar bed. Van buiten klinkt het constante gebed uit de moskee (nu met de Ramadan begint dat ’s ochtends vroeg en gaat dat door tot half 11 ongeveer) en ik val met mijn mp3-speler op in slaap. Ik droom over Robin, over Lisa, over mijn reis en wordt twee uur later badend in het zweet wakker. Ik kleed me weer aan en besluit nog even naar Lisa te gaan voor de rest van de ‘oriëntatie’. We nemen wat regels door en ik kan haar de oren van het hoofd vragen. Zo vraag ik of het onbeleefd is om eten te laten staan en wat zij van mij verwachten. Ze moet lachen en vertelt dat de gastgezinnen de neiging hebben je te ‘overfeeden’ en zolang jij alles op blijft eten dit in stand gehouden wordt. Ik moet er gewoon vanuit gaan dat alles wat ik niet op eet, opgegeten wordt door iemand anders en het gewoon moet zeggen als ik iets niet lekker vind. Ik ben blij!
Mijn eerste avondmaal verorber ik op de grond (is hier gewoonte) met mijn handen als bestek (totdat de bonen in saus op het kleed komen gaat dit me goed af). Ik denk een maagkramp op te voelen komen en denk aan het gat in grond. De avond verloopt echter (letterlijk) vlekkeloos en ik zit om 20.00uur al te knikkebollen op de bank in de huiskamer. Ik besluit dat het tijd is voor Toblerone!Het gezin is helemaal door het dolle als ik ze de chocola geef. En ik dacht dat ik er gek op was… De huizen zijn hier erg sober ingericht, maar mijn gezin heeft zelfs een tv’tje met meubel! Om 21.00uur houd ik het echt niet meer vol en trek ik me terug in mijn kamer. Het gezin gaat (net als Lisa) rond 4uur uit bed. Ik spreek echter af tot half 8 te blijven liggen. Mijn ‘kleine zusjes’ balen hiervan, maar ik heb echt even een goede nacht nodig. De familie gaat deze nacht nog twee keer op om te eten, maar ik hoor niks: ik lig in coma, onder mijn geïmpregneerde klamboe!
En zo is het opeens zaterdag. Ik ontbijt met chai (thee) met vette melk en krijg 6 boterhammen en een omelet! Ik moet dus weer de helft laten staan. De thee smaakt me goed, ookal heeft deze een sterke smaak. Weer mag ik mijn bord en bestek niet afwassen. Geen probleem!
Ik heb rond 9uur met Lisa afgesproken om naar Kalifi te gaan. Ze staat om half 9 al op de stoep en ik pak snel een tas bij elkaar. Ik vergeet me in te smeren en water mee te nemen (twee vrij essentiële dingen), maar gelukkig verbrand ik alleen een beetje in mijn gezicht en heeft Lisa een grote fles water mee. We lopen naar het stadje (ongeveer een uur) en moeten onderweg de ‘creek’ over met een bootje die wordt voortgeduwd door een stok. Aan de overkant moeten de schoenen uit en de rok omhoog omdat we te vol geladen waren… Echt schitterend! We lopen op met twee jongens die alles willen weten van Nederland en die graag over 5 maanden met me mee terug vliegen. Ik vind het moeilijk om in te schatten of mensen uit zijn op geld of dat ze gewoon graag vrienden (rafiki) willen zijn. We passeren talloze kinderen en moeten overal handjes schudden. Op een gegeven moment is het zo druk om ons heen dat ik bijna een kindje omver loop. In Kilifi is de situatie hetzelfde als in Mombasa, maar dan veel kleiner en zonder auto’s. Iedereen kijkt naar ons en spreekt ons aan. Wij lachen en zijn beleefd (Lisa spreekt heel goed Swahili) en doen onze boodschapjes. Lisa moet foto’s laten maken voor haar paspoort en wil een jurk kopen voor een bruiloft. Ik drop mezelf in een internet café en wens haar veel succes! Met een half uur heb ik een immens verhaal getypt op mijn website, omdat ik niet in mijn hotmail en op hyves kan komen. Wanneer ik het echter wil plaatsen lijkt alles weg… Potverdikkempjes!
Dat is het moment waarop ik besluit een digitaal dagboek bij te houden en gewoon met laptop/ usb naar een internetcafé in Mombasa te gaan de volgende keer! En zo zit ik nu al 1,5 uur te typen over mijn eerste daagjes.

8 september

Zo zijn we vandaag gaan kijken bij de Vutakaka school. We hebben gepraat met de hoofdbroeder en de directrice. Beiden staan volledig achter me en steunen me met elk project dat ik uit wil gaan voeren. Waarschijnlijk komt het er als volgt uit te zien: ik ga werken als Physical Education teacher (oftewel: gymleraar), 35 min. op de primary school op dinsdag, woensdag en donderdag en 1.20uur op de ‘new site’ op maandag en vrijdag. Daarnaast kan ik helpen met de after school tuition (soort huiswerkuur) op maandag, dinsdag en woensdag van 4-5.30p.m. Hiervan is het laatste half uur ook buiten spelen, dus fungeer ik ook meteen weer als leraar. Naast deze kleine werkzaamheden op de school, zal ik in ieder geval één project op gaan zetten. Van tevoren had ik nooit gedacht dat het in deze richting zou zijn, maar ik ga een fitness/ health clubje oprichten voor vrouwen met overgewicht. In Takaungu zijn veel grote vrouwen. Dit komt omdat alles hier met suiker en kokosmelk wordt bereid. Er wordt veel gefrituurd en olie gebruikt in overvloed. Dus ondanks dat er met het eten veel verse groenten en natuurlijke producten worden gebruikt, is het eten veel hetzelfde en in overdaad gezoet. De vrouwen zijn echt hele dagen bezig met koken en snaaien (denk ik) ook geregeld iets uit de pan. Nu is het Ramadan dus is dat niet zozeer aan de orde, maar ’s nachts wordt er des te meer gegeten en zoete thee of juice gedronken. Hier kan ik dus voorlichting over gaan geven, al zal ik dat natuurlijk subtiel aan moeten pakken (was ook de zorg van de broeder). Maargoed, allemaal dingen die ik op school geleerd heb…Toch?
Goed, verder heb ik met Lisa gepraat over hoe ik me gister voelde (verloren en niet geaccepteerd) en ze vertelde me dat wanneer je een slechte dag hebt je eigenlijk niet naar buiten zou moeten gaan (iedereen wil met je praten, je eten geven, je aanraken of iets met je ondernemen). Dus dat heb ik goed gedaan gisteren. Ze zei dat de mensen me hier niet uitlachen/ achter mijn rug over me praten. Ze zijn gewoon nieuwsgierig en enthousiast. En ze lachen veel van nature. Verder moest ze lachen dat ik het strand niet heb gevonden (want waar ik was, was niet het officiële strand) en zal ze me dat later laten zien. Ze was zwaar onder de indruk van al het Swahili wat ik al heb opgeschreven en noemde mr. Zeez om me eventueel te helpen. Over 2 weken komt een nieuwe vrijwilliger en kunnen we samen een cultuurcursus/ class volgen. Dan komen er nog 3 vrijwilligers begin oktober en een Nederlands meisje in december. Dus het wordt hier vast gezellig! En dan gaan ze mij de oren van het hoofd vragen… Over de megakakkerlakken (waar ik gisteravond voor het slapengaan mee in aanraking kwam in de badkamer), over de slechte matrassen (ik bedoel ik droomde niet voor niets dat ik vannacht in een tent op de grond lag), over de taal (mijn god, zal ik het ooit leren?) en over hoe je je was moet doen (geloof mij: dat is pas zweten geblazen!).
Zometeen weer naar de school om te kijken naar de tuition. Ben benieuwd… Ook zou er misschien (=Afrikaans voor waarschijnlijk niet) een volleybaltoernooitje worden georganiseerd. We gaan kijken! Ik ben wel in voor een potje! Ook wil ik weer gaan hardlopen (tegen alle advies van de sportarts in), maar ook dat wordt alleen in een rok gewaardeerd hier…Misschien dan toch maar elke ochtend vroeg gaan zwemmen (in korte broek en shirt). Het is hier normaal (buiten de Ramadan om) om rond 6uur op te staan en in actie te komen. Lisa gaat elke ochtend om 5.45uur rennen (haar hoef ik niet in mijn klasje), maar ik word nu elke ochtend om 7.30uur gewekt door mijn wekker en val ’s avonds om 21.00uur al in slaap! Waarschijnlijk door al die nieuwe indrukken, de hitte, nieuwe mensen en inspanning die ik moet leveren om de taal te begrijpen. Dus dat moet vanzelf beter worden (als ik ooit aan deze hitte ga wennen).
Oh de kinderen noemen me nu allemaal ‘dada’, wat sister betekent! Zo leuk!

Goed dat is denk ik wel even genoeg leesvoer voor jullie allemaal!

Natuurlijk wil ik iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes die ik al heb gehad (sms, hyves, mail enz).
Ik hoop eens per week een internetcafe op te zoeken. Maar het is best veel moeite allemaal... Als het goed is heeft mijn moeder mijn nummer op deze site gezet, dus hierop kunnen jullie me smsen (mocht het nodig zijn...voor sappige roddels enzo). Ik beloof alleen niet dat ik terug sms ;)
Verder: iedereen die me gesponsord heeft: helemaal super! Ze zijn hier erg blij met de pennen enzo!

Zometeen ga ik proberen om kleren te kopen...:S
Dat wordt moeilijk en afdingen geblazen! (gelukkig is Lisa bij me)

Ehm, ik denk dat jullie al dit getyp nu wel zat zijn! Tot snel, via internet ;)

  • 25 Juli 2008 - 12:38

    Lydia:

    He lieve dochter,

    je eerste drie malariapillen zijn gehaald. Dus weer een stapje dichterbij:-)

    Kusjes

  • 11 Augustus 2008 - 10:41

    Brain:

    Hé Loes,

    Heb je site gevonden hoor! Spreek/zie je ongetwijfeld nog voordat je gaat! Maareh het ziet er goed uit!

    Kus,
    Brain

  • 11 Augustus 2008 - 14:13

    Leetjeanda:

    Hai lief vriendinnetje, ik ga je missen! xxxxcc

  • 18 Augustus 2008 - 21:04

    Jolien:

    jij godvergetene tosti! mooie uitdrukking zus! aaaa aftellen.... de kermis wordt van jou!

  • 02 September 2008 - 15:35

    Siepie:

    Goeie reis, om te beginnen...

  • 03 September 2008 - 18:28

    Marijke:

    Hoi Marloes,
    Jeetje, is het zomaar in ene 3 september, dus morgen gaat het beginnen.
    Een hele goede reis my dear en genieten!!!!
    Kus van Marijke

  • 04 September 2008 - 08:46

    Lydia:

    He dochter,

    hoop dat je een goede reis hebt gehad. En dat de Kenianen lief voor je zullen zijn.Heb vooraleen mooie tijd.

    Heel veel liefs van je moeder

  • 04 September 2008 - 08:50

    Linda:

    Loesje!

    Heel veel plezier in Kenia, geniet er lekker van! We houden je site in de gaten voor al je verhalen!

    xx Lin en Paul

  • 04 September 2008 - 09:02

    Wimbledon Tennis:

    Lieve Marloes,

    Ik hoop dat je een prettige vlucht hebt gehad en namens allen hier op het tennispark, d.w.z. de medewerkers en Karin, heel veel succes en we wachten met spanning je eerste ervaringen af.

    Knuffel,
    Ton Faase,
    directeur Wimbledon Tennispark Overveen bv

  • 04 September 2008 - 13:41

    Igeo:

    Hey Marloes,

    wil even wat voor je tikken,op dit moment zit je nog steeds in het vliegtuig.
    moest even aan je denken,hoop dat je het heel fijn krijgt daar,met veel mooie en ....... herinderingen.
    leuk om je ontmoet te hebben soms klikt het gewoon en dat heb ik ook met jou.
    als je terug komt moet je zeker wat van je laten hoeren lijkt mij erg leuk.

    Ti voglio bene ( mag je graag.)
    ok Marloes probeer je haar in te laten vlechten met wat kralen erin ,is beter tegen de zon.
    heel veel dikke omhelsingen en geniet er van groetjes van mij .
    ariverdertie. ciao ciao

  • 04 September 2008 - 13:44

    Igeo:

    Oje zie dat ik een foutje heb getikt ,even snel goed zetten.maar je begrijpt wel dat ik bedoel(horen.)
    nogmaals veel plezier en zie je snel.

  • 04 September 2008 - 21:50

    Grom!:

    Heus niet Haarlem, in de sky richting Nairobi!! Genoten op Heathrow?? :P Doe voorzichtig he...

    Kus!!

  • 05 September 2008 - 06:44

    PIC:

    Hai poppetje,

    Hoe gaat het? Goede reis gehad? Kermis is toch niet hetzelfde zonder jou. Maaaaaaaaaaaar we gaan het mooiste er van maken ;-) , dat doe jij daar toch ook?! Ik ben benieuwd naar je reisverhalen en foto's. Hopelijk kan ik nog wat lezen/zien voordat ik naar Costa Rica ga. Btw waar kan mijn kaartje "groetjes uit Costa Rica" naar toe?

    Even een korte kermis update: donderdag rond de klok van 1 uur 's middags gingen de zelfde plak schoenen weer aan als die woensdag zo plakkerig geworden waren.... naar een lange natte fietstocht vanuit het pitoreske (schrijf je dat zo?) Broekpolder, kwamen we aan bij de Marquettelaan. Er lag veel zand op de weg :P . Even voor jouw inlevingsvermogen: het rook er naar paarden(stront), bier (en andere alcoholische versnaperingen), zweet en en tjsa nog meer viezigheid. We houden er van! Enfin naar daar een paar uur in de blubber te hebben gestaan en een willekeurig paard te hebben aangemoedigd hadden we niets gewonnen en werd het tijd om ergens op te gaan warmen! Paul H. zijn ouders waren zo lief om salade en tosti's aan ons aan te bieden. Hmmmmmmmm! Toen we om 21.00 uur op ons klokje keken besloten we dat het tijd was om weer naar dat prachtige plein te gaan.... aldaar weet ik het niet meer ;-) Wat ik wel weet is dat het nu nog rete vroeg is en ik met zuisende oren op de bank zit om een berichtje naar mijn PIC te sturen.

    Veel plezier schattie en ik blijf je updaten! Love you, kusje

  • 05 September 2008 - 08:00

    Pappa:

    Wat heerlijk dat we het bericht kregen dat je veilig aangekomen bent in het dorp. Een lange en moeizame reis (waarschijnlijk al een heel verhaal op zich) zaten tussen jou en je avontuur,maar goed Jetzt geht los!
    Kus pappa

  • 05 September 2008 - 17:19

    Danielle:

    hey lieve loes,
    Ik hoop dat je mijn voicemail nog hebt gehoord voordat je vertrok. Hoop dat je een goede vlucht hebt gehad.ik bedoel loes en vliegtuigen zijn niet elkaars beste vrienden. heb je nog in m'n boek kunnen lezen?
    hoop dat je een hele leuke tijd gaat krijgen en de kinderen lief voor je zijn. ben benieuwd naar je eerste verhalen!
    kus daan

  • 05 September 2008 - 17:19

    Danielle:

    hey lieve loes,
    Ik hoop dat je mijn voicemail nog hebt gehoord voordat je vertrok. Hoop dat je een goede vlucht hebt gehad.ik bedoel loes en vliegtuigen zijn niet elkaars beste vrienden. heb je nog in m'n boek kunnen lezen?
    hoop dat je een hele leuke tijd gaat krijgen en de kinderen lief voor je zijn. ben benieuwd naar je eerste verhalen!
    kus daan

  • 06 September 2008 - 09:02

    Marloes:

    He mensen, heb net een uitgebreid bericht geschreven wat compleet is mislukt om geplaatst te worden. (kort: het gaat goed, Kenia en de mensen zijn prachtig en ik poep in een gat in de grond)
    Maar ik baal dus en heb geen tijd meer het opnieuw te tikken.
    Het lukt me niet om op hotmail te komen.
    Mijn postadres is Marloes Herber, Come Kuona, PO Box 85085 Mombasa, Kenya
    Mijn tel. nr: +254 734 151 787 (vanaf vandaag in gebruik voor smsers enzo want mijn NL nummer sucks here!)
    Dikke kus

  • 06 September 2008 - 13:40

    Grom...:

    Lief....

    Goed te horen dat je in een gat mag poepen!! Nee zonder gein, goed dat je het naar je zin hebt! Zal wel even een cultuurshock zijn huh!! Balen dat je verhaal niet te plaatsen is, ander keertje weer toch!! Ik schrijf het adres op, kijken of ik een kilo'tje jou kant op kan sluizen!! ;) En oh ja, veel, niet zo veilig!!

    Kuskus!!

  • 06 September 2008 - 14:20

    Leetje:

    YEAH BABY YEAH
    Veilig en wel!
    En ik heb je adres... mwahahaha (denk dat vingertje erbij)
    x

  • 06 September 2008 - 16:37

    Lydia:

    Lieve mensen,

    het mobiele nummer van Marloes Moet zijn:
    +254736189593, dus niet wat zij zelf heeft getypt.Foutje van de verkoper!


  • 06 September 2008 - 21:01

    Poach:

    He Loesje,

    Goed om te horen dat je veilig bent aangekomen. Kijk uit naar de verhalen die waarschijnlijk volgende keer wel geplaatst kunnen worden ;)

    Hier is het herstellen van een zware kermisweek!

    Dikke kus

  • 07 September 2008 - 20:41

    Grom!!:

    Hebben ze verse appeltaart en cookie dough in Kenia??? Zo ja, onderweg!! Genieten he...

    Kusje!!

  • 08 September 2008 - 08:00

    Danielle:

    hey loes,
    bedankt voor je sms. balen dat je zoveel vertraging hebt gehad. was benieuwd hoe het met de rode vlek op been was afgelopen, maar weet niet of je begreep dat ik dat bedoelde. misschien weet iemand anders dat?
    hmm poepen in een gat.... weer eens wat anders he. ben benieuwd naar je verhalen en foto's!
    veel plezier
    kusje daan

  • 08 September 2008 - 08:00

    Danielle:

    hey loes,
    bedankt voor je sms. balen dat je zoveel vertraging hebt gehad. was benieuwd hoe het met de rode vlek op been was afgelopen, maar weet niet of je begreep dat ik dat bedoelde. misschien weet iemand anders dat?
    hmm poepen in een gat.... weer eens wat anders he. ben benieuwd naar je verhalen en foto's!
    veel plezier
    kusje daan

  • 08 September 2008 - 11:08

    Grom!:

    De rode plek van Loes was een stuk minder geworden. Op de een andere manier een stuk gedaald (van het springen op de feestweek;)) Maar ze was bij de Dokter geweest en die had anti allergie pillen uitgeschreven.... Kon een allergie zijn op de inentingen maar ook een beet van een of ander diertje! Het rode eromheen was iig weg!!

  • 08 September 2008 - 11:33

    Bine:

    Hee lieverd!
    Beter een klein berichtje dan geen berichtje! Alhoewel, jammer dat ik je lange journalistische bericht nu niet kan lezen maarrr, wat niet is kan nog komen toch ;)
    Mow poepen in een gat is wel goed voor je beenspieren toch?!

    Verder heb ik je gemist hoor donderdag en vrijdag.. Zo stoer als ik was met ons afscheid, zo moeilijk had ik het ineens toen ik terugliep richting dorp :( Maar goed, genietse en succes!
    kuskuskus

  • 08 September 2008 - 21:39

    Bout:

    Hi Loesje,

    Blij te horen dat je veilig bent aangekomen en dat de eerste indrukken goed zijn!

    Ik hou je site in de smiezen ;)

    Have fun!!

    Kus
    Bout

    Ps. pas je op dat je niet in zo'n 'gat' valt?! :P


  • 09 September 2008 - 09:56

    Dada:

    sistaaaa! zat ik er toch niet veel naast met mn kakakuku ;) het klinkt echt geweldig allemaal!! al dan niet overweldigend! cultuurshock op de eerste plaats lijkt me wel? ik hou jou op de hoogte via de mail! en kijk uit naar je volgende verhalen! im so proud of you!!!!!!

  • 09 September 2008 - 12:27

    Maarten:

    Is er al een samenvatting van het verhaal in de omloop?

  • 09 September 2008 - 17:29

    Eva:

    Heej Loes!

    Ben blij dat je na aardig wat vertraging toch veilig bent aangekomen! En wow...wat klinkt het super allemaal! Lijkt me echt een hele andere wereld!

    Geniet ervan en veel succes met alles!

    Dikke kus uit Vancouver ;)

  • 09 September 2008 - 18:46

    Annique:

    Heey meis! Wat een geweldig verhaal!! Het geeft echt een goede indruk van je belevenissen daar! maar idd.. wat een cultuurshock voor je, vind je het gek dat je zoveel slaapt.. al die nieuwe indrukken moet je toch even kunnen verwerken tijdens de nachtrust!
    Succes met je projecten, ben benieuwd hoe het je afgaat en hoe je het vindt! kus Annique!

  • 09 September 2008 - 19:19

    Elien:

    Lieve chick!!!
    Net je verhaal gelezen klinkt echt supervet en heel erg onwerkelijk!!!
    Ik vind je stoer!!!!!
    kijk uit naar de rest van de verhalen, nou heel veel succes, plezier en sterkte daar tijger,
    Kus
    ps. tosti's bestaan daar niet he cker ;-)

  • 10 September 2008 - 10:39

    Marleen :

    wauw, loes, wat een te gek verhaal!! ach ja het primitieve poepen ben je toch al gewend van ons huis;)
    veel suc6 en plezier daar!
    dikke knuffel

  • 10 September 2008 - 15:53

    Leonie:

    Loes, wat een super leuk verhaal! Gelukkig kan je snel typen! Vind het erg leuk om weer wat van je te horen :D en ben super blij dat het alles goed met je gaat! Meid geniet er van ennuh met mij gaat alles goed hoor ;)! Heb je ook al een adres toevallig? Ga morgen waarschijnlijk de kermis foto's ophalen dussuh ;)!
    Meid een hele dikke pakkerd (K)

  • 10 September 2008 - 18:25

    Marijke:

    Hoi marloes,lieve nicht,
    Wauw, wat een avontuur.
    Leuk om het allemaal te lezen en het klinkt allemaal heel erg leuk , gezellig en positief (behalve dan dat poepen in een gat in de grond, ha,ha).
    We blijven je volgen.
    Dikke kus, Marijke

  • 10 September 2008 - 20:26

    Danielle:

    hihi met open mond je stuk gelezen.Wat kan je toch super vertellen, alles in details en dat geeft wel heel goed weer wat je allemaal meemaakt. Ben benieuwd naar je volgende verhalen! heel veel plezier en pas goed op jezelf.
    knuffel van daan

  • 11 September 2008 - 17:20

    Brain:

    Hé Luzevic,

    Leuke update, weer helemaal op de hoogte! En wat veel vliegtuigen op 'de beach' ;-) Je klinkt enthousiast. Houden zo! Veel succes en pole pole, dan ga ik ff op m'n Piki Piki een brief posten!

    Succes en veel plezier!

    Kus Brain!

  • 13 September 2008 - 10:07

    Bine:

    Zo, ben er eindelijk even voor gaan zitten om je leuke lange bericht te lezen! Een beeld schetsen van het leven daar is je goed gelukt!;) Jeetje wat een ervaringen heb je al opgedaan zeg! En best al veel Swahili!
    Loes ik zeg pole pole! Hier miezert het en vanmiddag nog even op kinderverjaardag.. (ben ik al zou oud?)
    Heeeele dikke knuffel!!

  • 13 September 2008 - 13:54

    Coen:

    Ha die Loes,
    Wat kan jij lekker schrijven, ik kwam helemaal in de Afrikaanse sfeer. Geniet er van en keep uo the good work
    Grt. Coen

  • 14 September 2008 - 03:22

    PIC:

    Dikke kus uit Costa Rica!

  • 17 September 2008 - 18:06

    Elles:

    Hee lieve nicht,

    wat leuk om te horen dat je het naar je zin hebt en dat je leuke dingen meemaakt in het verre afrikaanse land.

    ik wacht met smart op nieuwe verhalen:)

    xx

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Kenia, Takaungu

Mijn eerste reis

Stagelopen en vrijwilligerswerk doen in Takaunga, Kenia

Recente Reisverslagen:

27 Januari 2009

Aftellen

19 Januari 2009

Tip, top, toe

17 Januari 2009

Ziek, zwak, misselijk :P

07 Januari 2009

Popi

02 Januari 2009

Gelukkig 200Neger/n
Marloes

Wonen en werken aan de Keniaanse kust. Wat begon als een avontuur als vrijwilliger is nu mijn leven geworden.

Actief sinds 28 Mei 2008
Verslag gelezen: 232
Totaal aantal bezoekers 67895

Voorgaande reizen:

08 Juli 2012 - 08 Juli 2013

A new challenge

10 Januari 2012 - 10 Juni 2012

The project continues

13 December 2010 - 13 December 2011

Werken voor Why Not?

31 Augustus 2008 - 31 Januari 2009

Mijn eerste reis

Landen bezocht: