Popi

Smurfjes!

Iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve nieuwjaarsberichtjes!
Marijke en fam voor de kerstkaart, mama voor de 3 kaarten die vandaag tegelijk in ons postvak lagen en Leonie voor de 12 kantjes waar ik nog wel even zoet mee ben ;)

De tijd gaat snel, nog 3 weken en 2 dagen. Vanuit mijn dagboek:

Thuis – 5 januari
Extreem leuke en vervelende momenten wisselen elkaar af. Ben er bijna klaar voor om naar huis te gaan: mijn werk schiet op, heb vertrouwen in mijn verslagen, producten en de rest van mijn leerproces. Maar mijn sociale leven hier is op het moment afschuwelijk. De een na de ander verteld van me te houden. Aan het begin (met Tony en Matathias) vond ik het allemaal wel grappig en vleiend, maar op het moment is het echt te erg voor woorden: Tony, Matathias, Musa, Khahindi, John, Said, Joe, Abdallah en Faiz. En dan heb ik het nog niet eens over de gasten die ik een keer heb ontmoet en heb afgewimpeld. Ik denk dat ik in Nederland elke dag langs een groep bouwvakkers moet fietsen om een beetje vergelijkbare dosis aandacht te krijgen.
Ik heb geen moment rust: de een belt, de volgende sms’t, de ander komt me fruit brengen, wil me ophalen met zijn pik(i), of woont bij me in huis en stelt voor om te ‘paren’. Ik bedoel: dit hele gedoe heeft voor mij een grens gepasseerd. Vanaf nu ben ik een harteloze bitch en probeer ik niet meer zoveel te lachen. Oftewel: ik moet een rol spelen die ik niet wil spelen om mezelf te beschermen. Want ik voel me zo geïntimideerd dat ik voor het eerst ’s nachts mijn slaapkamerdeur op slot doe en ik ben al geïrriteerd als een willekeurige gozer me gedag zegt. En ze zijn allemaal zo dramatisch als ik subtiel, maar duidelijk probeer te zijn. De een verteld me dat hij zich voelt alsof ik hem van een berg afgooi (kon ik dat maar), de ander denkt dag en nacht aan me en laat me dat te vaak weten en een staat erop op nieuwjaarsnacht naar mijn hotelkamer te komen. NEE!
Maar nee is hier geen nee. Het wordt opgevat als ‘doe meer je best’ of gewoon verworpen omdat het uit de mond van een vrouw komt. Grote frustratie. Meer dan ooit waardeer ik de Nederlandse man en de normen en waarden in Nederland.
Goed, dan ook nog even de leuke dingen: de Nieuwjaarsduik (warmer dan ze ‘m thuis kennen), op avontuur met Noortje (klimmen over glibberige rotsen terwijl het vloed wordt), naar Malindi (keihard onderhandelen om souvenirs te scoren) en Noortjes verjaardag.
Gisteren werd Noortje 21. Ze is hier pas twee weken en heeft kerst, oud & nieuw en haar verjaardag hier al gevierd! We wilden naar Mnarani Club, om lekker te relaxen, te eten en te bakken. Maar de dag begon met regen. We liepen stug door naar Mnarani, maar besloten toch door te lopen naar Kilifi. Daar op zoek naar verjaardagstaart en iets leuks om te doen, want met deze bewolking was Mnarani geen optie. We dronken milkshakes en aten tosti’s (bij gebrek aan smoothies en taart). En besloten Kilifi en omgeving te voet te gaan verkennen. We wilden naar een nieuw strandje en dan terug langs de baai naar de brug lopen (terug richting TK). We volgden ons richtingsgevoel en de aanwijzingen van de wind. We liepen dwars door een onbekende woonwijk, door achtertuinen (voor zover je die hier hebt) en op goed geluk. Mensen groetten ons, maar gaven ons ook wat vreemde blikken. Twee witte meiden met rugzak in de buitenwijken van Kilifi. We kruisten de weg, maar besloten deze niet te volgen (we waren wederom op avontuur). Grote luxe huizen doemden op, na het passeren van meer plaggenhutten en minirijtjeshuizen (vaak gebouwd door de eigenaar van een plantage voor het gezin van zijn werknemers). We gluurden door de hekken naar de extreem grote luxe huizen en keken plots uit op de zee. We roken appeltaart en maakten geintjes over aanbellen. We stonden tot onze enkels in het zeewier toen we het hagelwitte strand probeerden te bereiken, kleedden ons om in een ‘duinpan’ met miniscuul bosje en renden toen de zee in. Het was koud, maar het begon langzaam op te klaren. De zon kwam door en een improvisorische Catamaran kwam voorbij. Noortje en ik keken elkaar aan en begonnen toen te schreeuwen: ‘Unaenda wapi?!’ (waar ga je heen?). De vissers kwamen onmiddellijk onze richting op en we werden getrakteerd op een gratis zeiltripje terug naar het dorp Mnarani. Het was geweldig! De wind door onze haren, kabbelend op een rustige zee met een geweldig uitzicht. De zon brandde, maar we genoten!
Na terugkomst nog ijs gegeten en toen achterop de motor terug naar Takaungu. Wat een dag! Een koude douche, een aflevering van Greys Anatomy (heb hier heel seizoen 2 en 3 voor 3 euro’s gekocht!), even spelen met de kids en een boodschapje doen voor Lisa. Toen voor het avondeten naar Lisa en Kate. Lisa had ballonnen opgehangen en cake gebakken (op kolen, respect). We dronken (iets teveel) wijn, aten allerlei lekkers en verzonnen verhalen die we tegen mannen konden gebruiken.
En vandaag zijn de scholen weer begonnen. Heb vanochtend Fatma naar Vutakaka (haar eerste dag op een niet-public school) gebracht en haar schoolgeld betaald. Omgerekend kost het 15 euro om een maand naar school te gaan (10 per maand, nu met uniform en administratie). En Khadija had het geld niet. Wanneer je echter niet betaald word je naar huis gestuurd en dat wilde ik voorkomen. Dus heb ik het ‘voorgeschoten’. Fatma was super zenuwachtig en stil, echt schattig. We kwamen aan in de padvinders ceremonie en sloten netjes aan in een rij met leerlingen. Mr. Musa (ja, een van de) sprak de leerlingen toe en stelde de nieuwe leraren voor. En hij kon het niet laten mij ook even in de spotlight te zetten. Vijf klassen nieuwsgierige kinderen keken mij verwachtingsvol aan en ik wist niks anders te zeggen dan ‘Good morning’. Alle kinderen wisten mijn naam, wat me verbaasde want onder de meeste kinderen in Vutakaka sta ik bekend als Chichiwa of madame.
En nu is alles weer normaal: PE lessen geven aan de kleintjes, wandelen naar de school en terug, werken achter mijn computer en aan het eind van de middag health class. Nog 3 weken deze routine en dan komt mijn tante en heb ik nog een weekje vrij om leuke dingen te doen. Hopelijk is mijn stage dan helemaal afgerond en kan ik iedereen rustig gedag zeggen.
Voor iedereen die me heeft ge-sms’t en niet kan wachten tot ik terugben (je mag het eerlijk zeggen, ik ben natuurlijk immens populair): 31 januari, zaterdagochtend, om 9.45uur Nederlandse tijd kom ik terug. Voor de echte diehards ik kom vanuit Londen met: British Airways (BA) 428. Als er iets veranderd, meld ik dat natuurlijk.

Groetjes! En tot gauw zullen we maar zeggen...