Tip, top, toe

He moppies,

Hier ben ik weer!
Voel me zoveel beter, dit weekend lijkt alweer zo lang geleden en het voelt nu allemaal niet zo erg meer...

Breek me alleen de bek niet open over de dokters! Net met Lisa naar verscheidene klinieken geweest en we worden als witjes gewoon niet serieus genomen! Ze denken echt dat we toeristen zijn die zich druk maken om een klein buikpijntje...GRRRRRRRRRRR
Maargoed, misschien stelt ze zich ook wel aan met haar poep die van knaloranje naar wit veranderd en 20 keer per dag haar lichaam verlaat (om nog maar niet over de pijn en het overgeven te spreken). Toch?

Anyway: hier weer een uitgebreide dagboek-update. Misschien niet allemaal even positief, maar weet dat alles nu weer tip top is (ook al is het maandag). Nog 12 nachtjes!
Tot snel!

Thuis – 12 januari
De tijd vliegt. Alweer een maandag. Een weekend voorbij. Nog 18 dagen te gaan. Zelfs als je zelf niet af wil tellen zijn er elke dag wel mensen die dat voor je doen of ernaar vragen. Maar dat is goed. Velen vragen of ik mijn ticket niet kan wijzigen, mijn verblijf hier niet kan verlengen en dat soort dingen. Ik beschouw het maar weer als een compliment: ze willen dat ik blijf! Maar ik kom op zaterdag terug en ga die maandag weer naar school. Dus veel speling is er niet. En ik wil aan de ene kant ook wel weer graag naar huis.
Ben bijna klaar hier: mijn verdiepende opdracht voor school is af (de eerste versie), ik ga deze week een evaluatie/ reflectie schrijven, mijn PE lesson programma is bijna af en dan hoef ik alleen nog alles na lopen wat ik zover heb geschreven. Er is een kans dat ik in Nederland nog wat artikelen moet zoeken en verwerken in mijn stageverslag, maar verder ben ik zo goed als klaar. En dat betekent dat ik de laatste week, als Yvon en Marloes (tante + vriendin)hier zijn, leuke dingen kan doen! Een weekend naar Lamu (eiland verder noordwaarts), wandelen rondom Takaungu (Vuma, Kanyumbuni, ’t strand, de creek enz), Mombasa, Kilifi. Er is zoveel te doen!
En de dagen vliegen voorbij: we spelen volleybal op donderdag, ik geef elke dag PE en een Health Class (soms slechts voor een big mamma, maar beter iets dan niets) en in de weekenden trekken we (de mzungu’s) eropuit. Afgelopen weekend zijn we naar Shimba Hills gegaan: ’s ochtends opnieuw ingecheckt in het Excellent Hotel in Mombasa en toen door Tony opgehaald om naar het Wildlife Reserve van Shimba Hills te gaan. Met de pont van Mombasa richting het zuiden: radio aan, meezingen met de inmiddels o zo bekende Keniaanse popnummers. Tony reed, wij zongen. Daar aangekomen was de plaspauze natuurlijk een feit.
We pikten een gids op en reden met Tony’s auto het park in over de gravel wegen. Het was heet. Het eerste uur reden we rond, de gids had opvallend weinig te vertellen en negeerde mijn vragen compleet. Ik gaf het op. We zaten zwijgend in de auto en reden kriskras door het park op zoek naar dieren. De eerste antilope was gespot. Niet heel spannend of bijzonder, maar het was in ieder geval iets! Bij een uitkijkpunt over de vallei maakten we foto’s van elkaar (tenslotte was er weinig anders te fotograferen). In het tweede uur viel Lisa in slaap op de achterbank, kondigde Tony aan dat hij zich stierlijk verveelde en nam ik het stuur over. Na 4,5 maand eindelijk weer autorijden! In een wildpark! Geweldig. Tony was als de dood dat ik zijn auto zou beschadigen en vertelde me constant om langzamer te rijden over de hobbelige gravelroad. Net toen ik mijn verhaal wilde vertellen over mijn ervaring als privé-chauffeur, zag ik een giraffe! Ik trapte op de rem en begon te gillen. Ik was zo enthousiast dat ik helemaal vlinders in mijn buik had en trillende handen. Zo bijzonder om zo’n dier in het echt, van dichtbij te zien! We reden met de auto richting de giraffe en stopten om foto’s te maken. Het was adembenemend. We waren allemaal blij: de giraffe had echt onze dag gemaakt!
Ik stuurde ons het park uit en Tony kroop weer achter het stuur. De gids wilde echter de auto niet verlaten, want we moesten waar voor ons geld krijgen: we gingen richting de Elephant Sanctuary. Tony drukte het gaspedaal flink in, maar na een paar hobbels remde hij toch af. Ik ging de discussie met hem aan over mijn rijstijl. Op het moment dat we het eigenlijk allemaal wel een beetje zat waren en de hoop op olifanten allang hadden opgegeven, vroeg de gids Tony om een stukje terug te rijden. En daar waren ze: twee olifanten! Ver weg, maar we zagen ze. Opnieuw drie gillende meiden. Noortje en Lisa sprongen uit de auto om goede foto’s te kunnen maken, op de voet gevolgd door de gids die uitlegde hoe gevaarlijk hun actie wel niet was. Uiteindelijk stonden we alle drie buiten. Te genieten! Lisa fluisterde ons in het oor dat de gids haar op de achterbank aan het lastigvallen was (zijn hand belandde iets te vaak op haar dijbeen) en ik geloofde wederom mijn oren niet. De Keniaanse mannen… Noortje nam een foto van mij en Lisa en begon toen te stamelen. Achter ons staken 4 olifanten de weg over! We sprongen in de auto en reden dichterbij. De olifanten renden weg, maar we hadden ze gezien! Wow! Wat een ervaring. Noortje kreeg het voor elkaar om sneaky een foto te maken van de gids en Lisa en ik kwam niet meer bij. Natuurlijk kreeg de goede man GEEN fooi!
We keerden doodmoe en hongerig terug naar Mombasa, nog steeds onder de indruk van de giraffe, olifanten, zwijnen, antilopen, impala’s en apen. We praatten Tony bij over de gids’ actie en hij werd boos: waarom Lisa niks had gezegd en dat hij ons natuurlijk zou verdedigen. Ik moest lachen: Tony was inmiddels inderdaad een beetje onze bodyguard/ dekmantel om lastige Kenianen af te schudden. Maar je zou toch zeggen dat handen wegduwen en boze blikken de hint wel overbrengen? Om 4 uur aten we eindelijk onze lunch en via het internetcafé keerden we terug naar het hotel. We rustten een beetje uit, zetten onze favo artiesten P-square op en bereidden ons voor op weer een (te) gekke avond uit.

Thuis – 15 januari
Mijn lieve zusje gaat op weg naar Madrid, net als ik voor 5 maanden. Het is raar om vanaf hier te beseffen dat ze morgen weggaat en dat het nog langer gaat duren dan 2 weken voordat ik haar zie. Maar waarschijnlijk ook minder moeilijk dan als we elkaar nog een paar dagen tussendoor hadden gezien. Ik hoop dat ik haar snel kan opzoeken…
En ik wou dat zij (en anderen met haar) mij hier hadden kunnen zien: mijn dorp, mijn geweldige gastgezin, alles. Ik bedoel ik ben dinsdagavond naar het strand gegaan, met Lisa, Noortje, Abdallah en Said. Geweldig! Pikdonker, duizenden sterren (veel meer dan je in Nederland kunt zien) en uiteindelijk een oranje bol die uit de zee oprees. De maan werd steeds helderder en groter. Echt heel bijzonder! En zoiets had ik nog nooit gezien! Het is ongelooflijk om te beseffen dat je in Nederland zo ver van dat soort dingen afstaat: ik heb geen idee wanneer het volle maan is, heb nog nooit een maansopgang gezien en ken alleen de steelpan onder de sterren.
De maan beïnvloed alles: de datum (de moslims hebben een andere jaartelling), het tij en de Swahili tijd (de klok loopt hier van 6 – 18uur, de grens is niet middernacht maar ochtend). En zelfs het weer: ze zeggen dat het weer veranderd na de volle maan. En het blijkt tot nu toe wel steeds te kloppen. Sinds we terugzijn van Malawi heeft het namelijk helemaal nog niet geregend (het is droger dan ooit!), maar sinds de laatste volle maan is het elke ochtend zwaar bewolkt (nog steeds geen regen, maar in ieder geval dreiging) en staat er een sterke wind (die menig oog doet ontsteken). En dan is er natuurlijk nog het feit dat ik af en toe in een weerwolf verander.
En misschien is het de maan die me ook weer nieuwe infecties/ bacteriën heeft gegeven: ik dacht dat ik extreem veel muggenbulten had en dat de bulten op mijn bovenbeen steenpuisten (al weet ik niet wat dat zijn) waren. Maar nu mijn kuit paars en zo opgezwollen is dat het hurken op de wc een probleem is, heb ik weer een nieuwe antibiotica kuur. Niks geen muggenbulten. De pillen en de pijn maken me ziek: heb geen energie, heb hoofdpijn en ben misselijk. Vooral ’s nachts en ’s ochtends voel ik me beroerd. Hopelijk gaat het snel over. Het is in ieder geval zeker dat ik een ontwormingskuur ga doen voor ik wegga en terug in Nederland een kleine check-up ga laten doen. Genieten.
Goed, komend weekend lekker relaxen met Lisa en Noortje aan de zuidkust. We willen een appartementje boeken zodat we lekker kunnen tutten en koken. Er komen alleen geen Tuskers meer bij kijken, dankzij de antibiotica…

Thuis – 16 januari
Gisteren de hele dag geen elektriciteit, alle wazungu naar Mombasa en ik lag in bed. Kon niet achter mijn laptop werken (na een uur was de accu leger dan leeg) en schrijven ging me niet al te best af. Ik ging even naar het strand voor de rust, om mijn ouders te bellen en om gewoon te genieten van het weer, het zand en de zee.
‘s Middags mezelf uit bed gesleept om te volleyballen. Voelde me helemaal niet goed, maar ik kon een van mijn favoriete bezigheden op de donderdagmiddag toch niet missen! Ik was niet bepaald de sterspeler, maar heb wel weer smakelijk gelachen! Er waren wat pijnlijke voorvallen (lees: botsingen en ballen op neuzen) en een hoop klunzige (balletpasjes, buikschuivers en nethangers)… Na 2 setjes was ik kapot, maar ik stond erop een derde te doen. Toen de rest in was voor een vierde haakte ik echter af.
En daar stonden ‘mijn’ vrouwen voor mijn neus: klaar voor exercise! En ik was die avond ook nog uitgenodigd voor het avondeten bij een van hen. Gelukkig zagen ze dat ik me echte niet goed voelde en deden ze de oefeningen zelfstandig. Ik sprong thuis onder een koude douche, slikte een dosis pillen, speelde kort met de kinderen en ging schoorvoetend naar Samira’s huis. Samira is de fanatiekeling in mijn klasje: degene die begon met 6x per week sporten, met een zelfverzonnen hongerdieet van 500 calorieën per dag. Ze is super eigenwijs en weet alles beter. Maar ze is superlief en gastvrij en heel erg dankbaar voor wat ik doe (haar afremmen door elke week flink boos te worden). Ze is inmiddels 6 kilo afgevallen (ze weegt nu 93kg) en is dolblij! Ze kletst de oren van je hoofd af en blijft maar eten op je bord scheppen. Maar: ze kan zeker goed koken! En het was zeker gezellig! Dus toch nog een geslaagde dag…
Op de terugweg langs een toneelstuk over HIV/aids gelopen en ik wilde dolgraag kijken, maar er waren alleen maar mannelijke toeschouwers. Thuis werd ik meteen attent gemaakt op mijn volgegeten buik (iedereen praat inmiddels over de door mij geïntroduceerde ‘food-baby’, die de ene avond Rice en de andere avond Beans heet). Na een toiletbezoek sleepte ik Athman mee naar het laatste half uur van het stuk. Heel interessant om te zien (verstaan ging niet helemaal lukken in het snelle, vol grappen en woordspelige Kiswahili) en eye-opening hoe open er over HIV/aids werd gesproken. Iedereen kreeg een folder mee (wederom in Swahili) en thuis praatte ik met de jongens uit mijn gastgezin na over de avond. Athman had een groot deel van het stuk vertaald en samen lazen we de folder. En zo leerde ik weer iets meer over het virus en de kijk van Kenianen op HIV/aids. Heel boeiend!
Vandaag begon de dag zonder elektriciteit, alweer. En dat maakt het schrijven van mijn laatste verslagen vrij moeilijk. Gelukkig is er nu wel weer ‘power’ en kan ik hopelijk vandaag mijn reflectieverslag afronden. Volgende week aan de hand van feedback (hopelijk) de laatste dingen aanpassen en dan is het Tayari (klaar)!