Gelukkig 200Neger/n

Hoihoi!

Iedereen gelukkig nieuwjaar!

Hier weer een update uit Kenia, oa met O&N verslag!:

Thuis – 29 december
Het is ongelooflijk hoe erg ik er mee bezig ben dat ik over een maand naar huis ga. Ik denk dat het komt omdat de afgelopen 4 maanden voorbij zijn gevlogen. Ik denk er elke dag aan, praat er elke dag over en daarnaast zijn er elke dag mensen die zeggen dat ik hier moet blijven en dat er genoeg mannen zijn die met me willen trouwen, dus dat ik een toekomst heb hier. Het feit dat ze met me willen trouwen is waar, maar het toekomst gedeelte is hier lang niet zo zeker als in Nederland. De werkloosheid is zo´n groot probleem! En ik vertik het om de hele dag fikkies te stoken om te koken.
Ik denk dat ik er zo mee bezig ben om mezelf te beschermen en echt voor te bereiden. Zodat ik niet te verdrietig ben als ik wegga, dat de cultuurshock niet te groot is, ik echt blij ben als ik op Schiphol aankom en klaar ben om weer op mezelf te wonen in de kou.
Daarom dacht ik vandaag aan de dingen die ik mis, of simpelweg dingen die soms best wel handig zouden zijn… Want het feit dat ik gek ben op Kenia en dat het afscheid zwaar wordt staat vast, maar ik kan niet wachten tot:
- Ik weer met mijn vrienden kan proosten
- Ik mijn vader, moeder en broertje kan huggen
- Sijht Snalbal weer in mijn leven verschijnt
- De mannen weer blond, een tikkeltje lomp en nuchter Hollands zijn
- Een fiets en een auto weer gebruikelijke vervoersmiddelen zijn
- Ik HEMA weer in kan ruilen voor Hunkemoller
- Ik mijn mini-bezem weer kan inruilen voor een stofzuiger
- Ik mijn emmer koud water en open knokkels kan vermijden met de wasmachine
- Het schijtgat weer een echt toilet is
- Ik iedereen kan verstaan
- De dokter daadwerkelijk een dokter met diploma is
- Ik het weer koud heb
- Het schuimrubber plaats heeft gemaakt voor een matras
- Ik weer een bruine boterham eet (of yoghurt, toetjes, andijviestamppot, kaas en drop etc.)
- Een spijkerbroek een normaal kledingstuk is

Thuis - 30 december
Dinsdagochtend, mijn wekker gaat om 5.30uur en ik vecht nog twee keer met de snooze-knop. Het is nog donker. Een half uur eerder werd ik half wakker van de moskee die zijn eerste gebedsroep deed, nu is het tijd voor mij om op te staan. Ik open de deuren naar de kleine binnenplaats achter het huis, waar de keuken en badkamer zijn. Ik ga naar de wc en kleed me vervolgens aan. Joggingbroek, mijn witte t-shirt dat nooit meer wit wordt, sokken en hardloopschoenen. Ik bind mijn haar (de voorkant met zwart ingevlochten) in een strakke knot en drink wat water. Bløf speelt op mijn mp3-speler en ik loop naar buiten. De ochtend is stil, voor Keniaanse begrippen koel en uitnodigend. Ik begin te rennen, door de hoofdstraat, langs de paar winkeltjes die hier zijn. Ik ren het dorp uit, over een lange weg (die door de EU zou moeten worden hersteld) naar het volgende dorp. ‘Straks kom ik boven…!’: in mijn hoofd zing ik mee, terwijl de eerste zweetdruppeltjes over mijn rug lopen. Ik passeer wat vroege vogels, groet ze en ren door. Ik heb het zwaar: de luchtvochtigheid is hoog. Maar zodra er iemand op mijn pad verschijnt pretendeer ik de fitste mzungu te zijn die ze ooit hebben gezien: ik versnel mijn pas, zeg opgewekt en krachtig ‘jambo’ en probeer niet te hijgen. Maar er zijn niet zoveel voorbijgangers, dus ook niet zoveel fitte momenten. Nog voor mijn normale keerpunt draai ik om en ren ik terug naar Takaungu. ‘Dichterbij dan ooit…’.
Thuis plof ik op mijn bed, mijn ventilator koelt me af. De dag begint: samen met Fridaus doe ik de afwas van de avond ervoor, ik eet mijn ontbijt en drink de Keniaanse thee die ik in het begin zo vies vond, maar waar ik nu aan verslaafd ben. Samen met de rest van Kenia. Een ondefinieerbaar beest kruipt door mijn kamer. Zonder blikken of blozen veeg ik de vloer met hem aan (alle vieze beestjes zijn in mijn ogen mannelijk, al blijkt dat in de praktijk vaak anders). De kinderen uit mijn gastgezin gaan naar Madrasa (Islamitische school) en ik stap onder de douche. Goedemorgen!
Later beoordeel ik het werk dat ik tot nu toe heb gedaan voor mijn stageverslagen. Ik had er tot nu toe een beetje een ontevreden gevoel over omdat alles in het begin zo traag ging en anders dan verwacht. Maar nadat we terug zijn gekomen uit Malawi besef ik dat ik al zoveel heb gedaan! Een 12 weeks Physical Education lesprogramma, een 12 weeks Health Class lesprogramma (theorie en praktijk) en alle verslagen die ik tot nu toe voor school heb moeten maken (met de nodige doelen, competenties, inwerkverslag, evaluaties etc). In totaal zit ik nu over de 200 pagina’s aan typewerk. En ik ben nog niet klaar. Maar nu begin ik in ieder geval met opgeheven hoofd (ben best een beetje trots op mijn zelf ontwikkelde programma´s) aan mijn paper over mijn verdiepende opdracht. Het enige probleem is dat ik hier geen toegang heb tot wetenschappelijke artikelen. Dus dat ik beperkte onderbouwingsmogelijkheden (= goed galgjewoord!) heb voor wat ik doe. Maar ik zit in Kenia, in een kleine gemeenschap aan de kust, ver weg van alle bronnen…
In Kenia, waar de maandagen langzaam gaan, maar verder de tijd vliegt. Waar elke dag een feestje is, waar de zon (bijna) altijd schijnt, de mensen hartelijk zijn en de sfeer gemoedelijk. Waar mensen je altijd uitnodigen en altijd tijd voor je hebben (al is dat andersom meestal niet het geval, omdat wij werken). Waar je op zondagmiddag cashewnoten roostert boven een kampvuur, om ze vervolgens open te tikken en op te eten. Waar je melk uit een kokosnoot drinkt, een kip vasthoudt en je handen wast met OMO en water uit een put. Waar je de slappe lach krijgt om de letterlijke vertaling van Lulletje Rozenwater naar het Engels: Cocky Rosewater. En vervolgens om alles moet lachen (o.a. foto´s maken met de zelfontspanner, met je hoofd in de bosjes). Het leven is zo heerlijk knullig en onbezorgd. Het enige waar je je druk om maakt is of je cashews niet verbranden (of dat er weer iemand verliefd op je wordt). Nog een maand in deze contreien. Vandaag precies een maand. Ik ga genieten. En ik ga genieten als ik thuiskom.

Thuis – 1 januari
2008 is voorbij. Een jaar vol hoogtepunten voor mij: 2x op wintersport, een tennisseizoen zonder ernstige blessures, een succesvol studiejaar en bovenal mijn buitenlandse stage. Het moge duidelijk zijn dat de dingen die me bijgebleven zijn te maken hebben met reizen en sport. Misschien heb ik dan toch mijn passies ontdekt.
De ontmoeting met nieuwe vrienden, nieuwe inzichten en een nieuwe omgeving hebben mijn horizon verbreedt en me meer mezelf gemaakt. Het klinkt zweverig en/of cliché, maar het is waar. 2008 was een goed jaar.
Vol goede moed ga ik nu 2009 in. Met als enige goed voornemen me zo gelukkig en ontspannen (en toch productief) te voelen als ik me nu, hier in Kenia, voel. Ik heb kerst en Oud en Nieuw moeten missen, ga de wintersport met school missen, maar het is het waard! En we proberen hier op onze manier toch ook een feestje te bouwen.
En zo werd Oud en Nieuw een feestje om nooit te vergeten: het begon met wat boodschapjes doen in de stad, inchecken in ons hotel (waar we het ervan namen met een rugmassage en krulbehandeling in de salon), optutten en aankleden en gaan! Voor het eerst in 4 maanden voelde ik me sexy: een nieuwe jurkje, make-up, parfum en krullen. We dronken 2 lauwe biertjes voor we weggingen en doken Bella Vista in voor een hapje en een drankje. En zo sjiek als we eruit zagen, zo lomp gedroegen we ons: een hamburger en patat stond op het menu en drie halve liter Tuskers sierden de tafel. We aten onze buikjes rond, probeerden ons handtasje (ja, dat hoort jammer genoeg bij een jurkje) in de gaten te houden en liepen af en aan naar de wc (stomme Tuskers). George kwam ons vergezellen en nam ons later mee in een tuk tuk (driewielig bromvoertuig voor 3 personen) via Liankoni (een wijk in Mombasa, aan het strand) waar honderden mensen zich verzamelden om naar het vuurwerk te kijken en samen de jaarwisseling te beleven. Bij het postkantoor werden we afgezet en pikte Tony ons op. Hij werd compleet gek bij het zien van mijn haar en jurkje en ik werd verlegen. Hij zette ons af bij Tembo, vlak voor 12uur.
We telden af voor het nieuwe jaar. Ik en mijn nieuwe vrienden. Ik werd een beetje emotioneel en op het moment suprême vlogen we elkaar in de armen. Lisa, George, Noortje en ik. Tony had een drukke nacht als taxichauffeur, dus die hebben we uiteindelijk niet meer gezien. Wel zijn broer, Joe, die me tussen neus en lippen door vroeg of ik de hotelkamer met Lisa en Noortje deelde. It runs in the family, dat moge duidelijk zijn.
We dansten de hele nacht op hiphop en R&B, schudden mannen van ons af en dronken na de Tuskers liters water. We zweetten, het was zo warm! We lachten en genoten van deze bijzondere jaarwisseling. 2009 is begonnen!

Iedereen de beste wensen.
Knuffel, Marloes