Meer om te lezen..

Lieve allemaal,

Het is weekend!
Allemaal bedankt voor jullie lieve, grappige en fijne berichtjes en/of mailtjes! Echt heerlijk, ik geniet ervan!
Mam en oma, bedankt voor jullie brieven!
Ton, bedankt voor de foto ruimte! Ik ga meteen weer wat proberen te plaatsen!!!
En Fem wat een lief mailtje! Heb nu geen tijd om te antwoorden, maar fijn om te horen hoe het daar gaat!

Ehm nu maar weer even een nieuw stuk uit mijn dagboek (ongecensureerd):

Thuis - 17 september
Ik noem dit thuis, maar op het moment voel ik me niet echt thuis… Alles is zo anders. Het leven is zo simpel hier. En daar heb ik tot nu toe van genoten: gewoon het huishouden en je ding doen en verder is er niks. Geen internet, geen verplichtingen. Maar nu zie ik, zeker voor de vrouwen, hoe beperkt het leven hier is. Nu regent het en je kunt dan gewoon niets doen. In Nederland ga je dan toch of je zoekt alternatieven (met de auto i.p.v. de fiets naar je werk of het huishouden doen). Hier accepteren mensen de regen, blijven binnen en wachten af. Doen niks tot het weer droog is. Ik heb voor het eerst mijn kamer gebezemd (stofzuigen is een onbekend fenomeen, terwijl men wel een dvd-speler heeft) en een beetje opgeruimd. Wat me mateloos stoort is dat ik geen spiegel in mijn kamer heb, wat me aan de andere kant ook weer minder ijdel maakt. Hier maakt het namelijk niet echt uit hoe je eruit ziet: veel mensen dragen kleding met gaten of scheuren, vieze kleding en gerust een paar dagen hetzelfde (geloof me: de locals zweten ook in dit weer). Er is geen duidelijk beeld van een schoonheidsideaal naar mijn idee. De mannen zijn wel into baggy kleding, de vrouwen zie je hier van alle formaten en allen gewikkeld in kanga’s (soort wikkelrokken) en (hoofd)doeken. Iedereen lijkt geaccepteerd.
Ik maak af en toe een foto van mezelf om te kijken hoe ik eruit zie en de laatste dagen is dat vrij vermoeid… Ik heb vandaag dus voor het eerst sinds ik hier ben maar even mijn mascara tevoorschijn getoverd en geprobeerd mijn ogen nog een beetje opener te laten lijken. Ik voel me wel ok (al ben ik nog steeds erg verkouden en heb ik wat last mijn buik), maar ik slaap erg slecht. Misschien komt dit door mijn dramatische matras (van minder dan 10cm dik), misschien komt het door mijn malariatabletten of gewoon door alle nieuwe indrukken en de moskee die de hele nacht doorgaat met gebeden en gezang… Wie zal het zeggen? Als het volgende week niet beter gaat ga ik misschien stoppen met de malariatabletten.
‘The office’
Ik blijf me tot nu toe nog elke dag verbazen over hoe mensen hier leven. Hygiëne is hier een totaal ander begrip… Zo net zag ik een jongetje een stuk krant van de straat oppakken (waarschijnlijk afkomstig uit iemands vuilnisbeltje) en er zijn neus in snuiten. Ik bedoel: het is wel efficiënt, mensen produceren heel weinig afval en verbranden het, leggen het op een hoop of gebruiken het als compost. Er wordt veel minder in plastic verpakt en veel minder weggegooid. Maarja, hetgeen dat wordt weggegooid ligt op straat, in de tuin of waait weg. De meeste mensen verbranden hun vuilnis, wat gepaard gaat met blauw/ zwarte rook en de geur die je je daarbij voorstelt.
Nog wat opmerkelijke dingen:
- Voordat er gebeden wordt wast men de handen, voeten, het gezicht en sprenkelt men wat water op het haar.
- Maar toiletpapier? Ho maar: gewoon afhandelen met een plens koud water! (natuurlijk gebruik ik wel wc-papier, zelf gekocht)
- Na het wassen van welk lichaamsdeel dan ook wordt niks afgedroogd. Na een douche wordt een wikkeldoek gebruikt als handdoek.
- Er wordt gegeten met de handen, bij voorkeur rechts, want links is traditioneel gezien onrein (volgens mij omdat er geen wc-papier wordt gebruikt).
- Omo wordt als wasmiddel en als shampoo gebruikt.
- Tanden poetsen gebeurt alleen ’s ochtends (met hele oude borstels).
- Veel mensen lopen hier op blote voeten: overal en altijd, terwijl het zand gloeit en de stenen scherp zijn. Ze krijgen soms een soort wormpjes in hun voet, die eitjes leggen en eruit geknepen/ gesneden moeten worden. Reden genoeg om mijn slippers aan te houden!

Thuis – 18 september
Gisteravond tijdens het avondeten weer iets nieuws meegemaakt. Ik kreeg niet echt mee wat er werd gezegd of gedaan, maar opeens haalde Khadija uit naar Ushi. Ze schreeuwde en gaf haar erg op de kop. Ushi begon zachtjes te huilen en ging achteraf tegen de muur zitten eten. Tot overmaat van ramp ging Muhamed ook nog even door: ook hij schreeuwde tegen haar en gaf haar op de kop. Hij stond op, pakte een gevlochten houten zweep en sloeg haar nog eens drie keer. Ushi huilde zachtjes en ik bedacht me wat ze in godsnaam gezegd zou hebben. Het moest wel iets heel ergs zijn… Khadija had ik nog nooit zo gezien: in mijn ogen is ze een lieve, zachtaardige vrouw die haar kinderen juist opvoedt en normen en waarden bijbrengt. Ze laat de kinderen vrij, maar heeft ze wel zo opgevoed dat ze helpen met wassen, afwassen, de baby opvoeden en oma verzorgen. De kinderen zijn redelijk volwassen en serieus voor hun leeftijd, maar gingen gisteren helemaal uit hun dak toen ik ze allemaal een ballon gaf. Ze speelden als kleintjes en renden door het hele huis (en later door het hele dorp). Ik heb eindelijk een foto van ze gemaakt! De schatten!
Ook van Muhamed was ik geschrokken: ik vond het een hele leuke en zachtaardige jongen, maar dit veranderde toch wel mijn beeld van hem. Hij was zo dominant en agressief. Ik kon me niet voorstellen dat je je zusje zou slaan met een zweep, voluit! Maar blijkbaar hoort het bij de cultuur.
Heb ik trouwens al verteld hoe mijn dag er hier uitziet tot nu toe? Ik sta op om de dag op om 6 uur (en anders om 7 uur) om te gaan hardlopen. Verder probeer ik elke dag oefeningen (buikspieren, squats enz) te doen. Na deze ochtendgymnastiek spring ik onder de koude douche en ontbijt ik. Ik start mijn laptop op om lessen te maken/ aan te passen en in mijn dagboek te schrijven. Rond half 9 loop ik richting de school om PE lessen te geven en de hoofd broeder te zien/ spreken. Om 10 uur ben ik klaar en loop ik terug. Ik haal mijn laptop op en ga naar kantoor om aan mijn schoolverslagen, PE lessen of project te werken. Tussen 12 en 1 neem ik pauze en krijg ik lunch bij mijn gastgezin thuis. Daarna ga ik terug naar kantoor en werk ik verder achter de computer. Om half 4 ga ik of naar AST, of naar volleybal op donderdag. De vrijdagmiddagen wil ik gaan gebruiken om te internetten en contact te hebben met school. Tot nu toe zit ik dus nog redelijk veel achter de computer, maar zoals het er nu naar uitziet gaat dat veranderen zodra ik de health class voor vrouwen (met overgewicht) heb opgezet (over twee á drie weken). Ik hoop dan dat ik elke dag nog 1,5uur in de praktijk met hun bezig ben. Maar dit is totaal afhankelijk van de animo en mogelijkheden. Als ik thuiskom (om 18.15uur) beginnen we meteen met eten en daarna ploffen we met z’n allen in de woonkamer. De tv staat aan, de kinderen spelen, oma ligt op de bank en ik zit meestal in een stoel een boek te lezen (romans over Afrika). Meestal komen er buren of vrienden aanwaaien en loopt iedereen in en uit het huis. Rond half 9 trek ik me meestal terug in mijn kamer en tussen 9 en 10 ga ik al slapen.
Tot nu toe dus best wel druk en ik krijg het bijna voor elkaar om ook in Afrika gestrest te raken. De grootste oorzaak hiervoor is het internet. Ik moet me elke keer haasten om of naar Mombasa (waar het internet tenminste iets voorstelt) of naar Kilifi te gaan en daar van alles gedaan te krijgen in een paar uur. En als het niet lukt, weet ik dat ik het de week erna weer moet doen.
Ik moet leren om me over te geven aan de omstandigheden en hoe de dingen hier gaan. Maar omdat ik zo weinig contact heb met school, en mijn feedback dus ook pas elke keer lees na een week, maak ik me er toch druk om.

Thuis – 19 september
Nog steeds verkouden, het lijkt weer iets erger te worden. Vannacht weer vreselijke nachtmerries gehad, allemaal over ziektes, veel kots en dat met betrekking tot familie en vrienden. Genieten.
Misschien komt het door bibi: ze is heel ziek, heeft gisternacht een astma-aanval gehad en is gisteren samen met Khadija naar het ‘ziekenhuis’ in het dorp geweest. Ze heeft injecties en medicijnen gehad en zegt zich nu weer beter te voelen. Maar ik durf niet alleen met haar in een kamer te zijn… Wat ben ik toch een held op sokken! Stoer naar Afrika gaan, alles doen wat iedereen hier ook doet, maar niet naar de wc willen omdat er ’s avonds kakkerlakken zitten en bij elk kuchje bang voor TBC, kots en andere ziektes (ja, kots is de ergste ziekte die er is).
En dan nu naar Piet Paulusma voor het weer: vandaag is het zonnig, vochtig en heet, zoals iedere dag…

Voor degenen die weer tot het einde hebben gelezen! Bedankt voor uw aandacht! En tot de volgende keer ;)

PS Vanavond ga ik samen met Lisa en 2 keniaanse getrouwde mannen op stap! Ben benieuwd hoe het bier gaat vallen en de rest van het nachtleven hier is :D

Kusjes