Doing fine

Hoi allemaal!

Het is weer weekend dus ik heb weer even tijd om te internetten!
Vandaag gaat het echter erg traag...en had ik liever op het strand gelegen! Maar sommige dingen (voor school) moeten gebeuren ;)

Lieve vrienden bedankt voor alle lieve mailtjes! Ik lach me rot hier in een internetcafe (en dat met mijn lach...geeft weer starende gezichten)...
Ik hoop dat mijn verhalen een beetje antwoord geven op jullie brandende vragen. Voor de most frequently asked questions:
- Nee ik ben niet verliefd op een Keniaan!
- Mannen mogen hier meerdere vrouwen hebben dus zelfs voor getrouwde mannen zijn we niet veilig

Verder weer een stuk uit mijn dagboek, ook over het uitgaan!

Thuis – 21 september
Ik ben kapot: we zijn gisteravond gaan stappen in Mombasa (Lisa, Tony, George en ik)! Het was zo leuk!
Eerst ben ik gisterochtend bij Matathias’ familie langs geweest. Zelf was hij er niet, maar ik heb weer 2,5uur daar gezeten. Natuurlijk kreeg ik te eten, natuurlijk mocht ik niet weg en natuurlijk was ik geweldig. Toen ik eindelijk terug naar huis ging kreeg ik daar weer lunch en bleef ik dus maar eten die dag. Na de lunch met John (piki piki driver) wat Nederlandse les gedaan. Het was grappig!
Toen rond 15.00uur met Lisa richting Mombasa vertrokken voor een ‘night out’. Camera en slaapspullen mee, en gaan! Eerst nog even internetten, genieten van alle kermisfoto’s (en dan krijg je toch wel een beetje heimwee) en wat rijstcake kopen voor de vrouw waar we mogen blijven slapen. Het is soort van gênant want we blijven bij een moslimfamilie slapen (die dus nu vasten, vroeg opstaan om te eten en geen alcohol drinken) en gaan lekker feesten. De vrouw, ook Khadija genaamd, zou ons na haar werk thuis ontvangen. Dit werd uiteindelijk half 8 (Lisa en ik hebben een half uur voor de deur staan wachten) en toen moesten we nog eten. We wilden ons even opfrissen, ergens uit eten gaan en dan met de jongens in de stad afspreken. Maar Khadija stond erop voor ons te koken en thee te maken. En zo kwam het dat we in het kleine appartement (dat als woonkamer en slaapkamer voor 6 personen dient) op de grond onze eigen rijstcake op zaten te eten. Overvol namen we uiteindelijk een douche en kleedden ons om. Allebei gekleed in een hemdje (in de stad is het nog warmer dan in het dorp) en een rok waren we klaar voor de avond!
George kwam ons ophalen en met z’n drieën liepen we naar een club om ons eerste biertje te nuttigen. We liepen de Bella Vista club in en ik voelde me even misplaatst: Lisa en ik waren de enige blanken! Daar had ik van tevoren niet over nagedacht! Ik voelde me zo wit en zo bekeken. Gelukkig hadden we George bij ons. Aan een tafeltje, buiten op het balkon bestelde George twee Maltjes (warm geserveerd) en Lisa en ik allebei een Tuskers (natuurlijk koud geserveerd, gewoon bier, vergelijkbaar met Amstel). De discussie over warm en koud bier ging van start en we konden het maar niet eens worden. Even later kwam Tony aanwaggelen: al duidelijk meer (warme) biertjes gedronken dan wij. Het was meteen gezellig! We bestelden nog een rondje (Tuskers komen in halve literflessen). En hierna besloten Lisa en ik stiekem Tony’s bier op te drinken omdat hij nog moest rijden. In fact: hij zou onze chauffeur zijn. Ik was helemaal niet gecharmeerd van dit idee, want hij had gedronken! Maar in Kenia heb je niet echt keus. Dus met de ‘fingers crossed’ en de gordel om zaten we in de auto. Na een half uur langzaam door de stad rijden kwamen we bij onze pubclub Bobs! Het was er druk en de R&B klonk luid uit de speakers. Het was een open lucht aangelegenheid (gelukkig!) en er werd overal gepraat, gedanst (lees: geschuurd) en gedronken. Het was er gezellig! We bemachtigden een plekje in de menigte en stonden eerst wat te praten. Al snel konden we echter niet stil blijven staan en begonnen we te dansen. Eerst voorzichtig en op een afstand, maar al snel trok Tony me naar zich toe. Hij dronk inmiddels rum-cola en ik vertelde hem dat ik niet meer bij hem in de auto zou stappen! Hij was verbaasd en beledigd dat ik hem niet vertrouwde. Een paar biertjes, toiletbezoeken en danspogingen later vond ik echter alles leuk en hadden we de grootste lol met z’n vieren. George en ik stonden regelmatig met ons fototoestel in de hand om de hilarische momenten vast te leggen. Weer waren we een van de weinige blanken, maar omdat we met George en Tony waren viel niemand ons lastig. Het is trouwens wel grappig hoe het werkt: je gaat zelf ook mzungu’s spotten in zo’n zwarte menigte!
Tony liet inmiddels doorschemeren dat hij me wel zag zitten (ondanks zijn vrouw en kinderen): hij werd steeds handtastelijker en wilde steeds intiemer dansen. Ik had het naar mijn zin en dacht dat het allemaal grappig bedoeld was (ik bedoel: hij is getrouwd! En heeft een baby van 6 maanden). Lisa vond het echter niet zo amusant en sprak hem streng toe over zijn contract (‘no hitting on the volunteers!’). Haar blikken waren elke keer dodelijk naar Tony, het was een komische situatie. Lisa moest me af en toe ‘redden’ uit zijn houdgrepen en ik haar ook. We konden er om lachen en hadden het naar ons zin. Toen het echter half 4 was stortte ik helemaal in en wilden we gelukkig allemaal naar huis. Tony had van Lisa gehoord dat ik een vriend in Nederland heb en fluisterde in mijn oor dat ik moest kiezen tussen Robin en hem. Ik moest keihard lachen en zei: misschien moet jij eens gaan kiezen voor je vrouw en kinderen!
Tony bracht ons veilig naar huis en we namen allemaal afscheid met een dikke knuffel. Tony vroeg me wanneer ik zonder Lisa naar de stad kwam…? Ik antwoordde dat ik geen idee had of dat wel ging gebeuren.
Lisa en ik maakten de bewaker wakker (die op een stuk karton in de hal lag te slapen) en na toestemming klommen we de 4 trappen op. Al hijgend en giechelend probeerden we de deur open te krijgen en zo nuchter mogelijk naar binnen te gaan. Maar… We kregen het slot niet open! Wat een ramp! We bleven proberen en deden zo stil als we konden. Khadija stond echter binnen 2 minuten voor ons neus in de deuropening (gelukkig had zij van binnenuit ook moeite met het slot). We verontschuldigden ons en kropen snel in bed. Lisa’s telefoon ging tot 2 keer aan toe af (klinkt als: ‘Shakira, Shakira!!!’ Op maximaal beltoonvolume), maar daarna vielen we meteen in slaap. Om drie uur later door Khadija’s zoontje gewekt te worden. Ze gingen naar de moskee, maar we mochten vooral blijven liggen. We schaamden ons rot voor onze entree die nacht en bedankten haar nogmaals uitvoerig voor alles. Toen we wilden douchen was een huisgenoot een megagrote was aan het doen onder diezelfde kraan. Met flinke buikkrampen en een bezweet lijf stapten we in onze kleren en vertrokken…
Eerst maar eens ergens ontbijten. Maar het was zondagochtend half 9 en alles was dicht. Gelukkig was daar ‘Wimpys’: een aftands cafeetje met rode kuipstoeltjes. Ze hadden in ieder geval een wc (te smerig voor woorden en gelukkig had ik de dag ervoor een familiepak zakdoekjes gekocht) en wat te eten. We besloten een fruitsalade, tosti en sap te bestellen. De fruitsalade hadden ze niet, het passievruchtsap was heerlijk en vanonder de laatste hap van mijn tosti kroop een beest. Maar voor €2,50 met zijn tweeën kun je ook niet veel verwachten, denk ik dan… We voelden ons in ieder geval een stuk beter en besloten nog wat boodschappen te doen. Ik dwong mezelf op t-shirt jacht te gaan en Lisa moest nog wat huishoudelijke spullen hebben. In een megagrote supermarkt (hypermodern en Makro-achtig) kochten we luxe-artikelen als shampoo en douchegel en lekkere koekjes. Ik waande me weer even in de Westerse wereld.
Toen we ’s middags terugkwamen in het dorp hebben we heerlijk lui een film gekeken in Lisa’s huisje (Because I told you so) en genoten van haar uitzicht over de creek. We praten wat en bekeken foto’s. Ik ben heel blij dat we het zo goed kunnen vinden!
Morgen ga ik meedoen met Ramadan en ik ga dus nu (20.30uur) slapen, omdat ik om half 4 opmoet om te ontbijten. Maar ik wil het proberen en ga het echt volhouden!

The office – 23 september
Gisteren om 3.30uur opgestaan om te ‘ontbijten’. Ik heb mijn wekker twee keer uitgedrukt, maar ben mijn bed uitgegaan toen Ushi op mijn deur klopte. Mijn maag draaide zich om bij het zien van al dat eten (rijst, aardappels, deegtriangels en bonen), maar ik wilde de dag goed doorkomen en dronk de scherpe, mierzoete thee en at een deegtriangel. De familie moedigde me aan toch echt meer te eten, maar dat kon ik echt niet! Met buikpijn keek ik naar al het voedsel dat de anderen naar binnenstopten. Ik vroeg Khadija waar de anderen waren, maar niet iedereen bleek er zo vroeg uit te gaan om te eten. Anderen (Fatma, Habibu en Mohamed) hadden rond middernacht gegeten en zijn daarna gaan slapen, omdat ze het net als ik niet fijn vinden om midden in de nacht op te staan, te eten en weer te gaan slapen. Dit ging ik dus ook niet meer doen!
Khadija vertelde me dat zij het fijn vond om zo vroeg op te staan en te bidden, want op deze tijd waren er niet veel mensen wakker en zouden de gebeden eerder verhoord worden. Alsof Allah het dan rustiger had, zeg maar. Ik knikte alsof ik dat geloofde.
Met kramp in mijn buik ging ik weer naar bed en sliep onrustig door tot half 8. Hardlopen of oefeningen doen was een ‘no go’ die dag. Ik ging (tegen alle adviezen) lopend naar Vutakaka en gaf daar PE les. Na mijn les belde mijn moeder om even bij te kletsen. We praatten over het weekend en de Ramadan terwijl ik op een boomstronk in de schaduw zat. Ik bestudeerde mijn ontstoken voeten: een paar dagen geleden had ik nieuwe slippers gekocht in Kilifi en na de eerste keer dragen had ik flinke blaren. Twee daarvan waren gaan ontsteken, maar pleisters en blarenpleisters blijven met de warmte niet plakken. Ik probeer alles 3x per dag te ontsmetten en schoon te houden, maar met al het zweet, de aarde en vuil is het niet te doen om wondjes schoon te houden. Er komen steeds vliegen en andere insecten op de ontstoken blaren op mijn voeten af. Het is walgelijk! Het schijnt dat ze het wondvocht en pus eten, maar dat voelt echt naar! En het aangezicht is ook niet bepaald fijn. Zolang ik loop hebben ze echter geen kans om neer te strijken, dus ook de terugweg legde ik (deels bellend) lopend af.
Op de terugweg was het inmiddels rond half 12 en ik had flinke dorst. De zon brandde en ik kreeg steken in mijn zij. Gelukkig had ik mijn mp3-speler bij de hand om even wat muziek te luisteren ter afleiding. Ik begon me af te vragen waarom ik dat vasten ook alweer deed… Ik wilde die avond in ieder geval trots aan Abdul kunnen vertellen dat ik het had volgehouden en besloot door te gaan. Ik ging meteen door naar kantoor en werkte wat achter mijn laptop. Rond 14.00uur trok ik het slecht, vooral het niet drinken was moeilijk! Toen ik research aan het doen was voor mijn health class for women had ik het helemaal niet meer: ik was aan het lezen over eten, calorieën, afvallen en vasten. Vasten is (zoals ik al wist) heel slecht voor je, omdat je lichaam spieren en weefsel gaat ‘opeten’ om aan energie te komen. Pas daarna wendt het zich tot je vet en je hebt er dus niks aan. Ja, het maakt je mentaal sterker en je weet wat honger is. Ik probeerde aan die gedachte vast te houden.
Aan het einde van de dag (inmiddels had ik nog een keer naar Vutakaka en terug gelopen) kon ik niet wachten tot ik de moskee hoorde en mocht eten. Iedereen was heel trots op me en heel blij. Abdul had een schaal met aardappels met saus voor me gemaakt, maar ik at heel weinig tijdens het avondeten. Wel dronk ik in razend tempo juice en water! Mijn buik deed, na het eten, pijn en ik voelde me opgeblazen. De dag was me meegevallen, maar op deze manier was eten nog geen beloning! Wel besloot ik door te zetten en ik probeer Ramadan op de volgende manier af te maken: ik ontbijt om 7.00uur en vast dan tot 18.20uur. De ene dag drink ik niet, de volgende dag drink ik wel (ik verlies zoveel vocht dat het naar mijn idee onverantwoord is om nog een week veel te weinig te drinken). Abdul kon ik niet blijer maken met dit nieuws.
Vanmiddag kan ik mijn op maat gemaakte kleren (een rok en een blouse) ophalen: het wordt erg mooi! Dus ik denk dat ik nog maar zo’n setje ga laten maken. En ik wil mijn kikoi (wikkeldoek) in een tas om laten toveren. Hopelijk blijft er dan nog een stuk stof over dat ik als sjaal kan gebruiken (als ik terugben in Nederland want hier moet ik er niet aan denken om een sjaal of hoofddoek te dragen!).
Verder ontmoet ik nog steeds interessante en vooral veel minder interessante mensen, met de meest vreemde namen! In Kenia hebben de namen een betekenis. De broer van Matathias heet bijvoorbeeld Chai (=thee), gisteren ontmoette ik Safari en er schijnt zelfs iemand in het dorp te wonen die vertaald oksel heet. Hilarisch!
Maandag ga ik eindelijk mijn enquêtes afnemen bij verschillende women groups. En dan kan ik hopelijk de week erna beginnen met mijn klasje! Een van de Community Health Workers (Mohamed) gaat me hierbij helpen en hij wil me ook een keer meenemen als hij ‘homevisits’ gaat doen. Ik ben heel benieuwd wat de CHW’s nou voor werk doen en wil dus graag met hem mee, zelfs als dit het zien van ziekte en verderf betekent.
Lisa is nu naar Mombasa en post als het goed is mijn brief voor het thuisfront. Vanmiddag komt ze weer terug. Morgen komt Meagan: een Amerikaanse vrijwilligster van 30. Ik heb wel weer zin om een nieuwe mzungu te ontmoeten!

The office – 25 september
Ik doe een poging om aan mijn project te werken, maar weet gewoon niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik ben goed bezig, heb al een aantal lessen gemaakt voor de ‘big mamma’s’ maar ik heb gewoon het gevoel dat ze hier echt niks weten van eten, sporten en gezondheid. Dus er is zoveel om te vertellen, zoveel om ze te leren, zoveel om te doen. Aan de ene kant is het fijn dat alles pole pole gaat, ik heb geen stress. Aan de andere kant wil ik actie: ik wil mijn enquête afnemen en beginnen met mijn klasje. Ramadan is bijna voorbij (ik ben zelf inmiddels gestopt met vasten, het is echt geen doen met dit weer en alles wat ik doe) en dan wil ik graag z.s.m. beginnen met lesgeven. In december is het tenslotte alweer vakantie (omdat december hier de heetste maand is, is het dan soort van zomervakantie). Mijn streven is om in ieder geval 3 maanden een klasje te hebben, dan kun je tenminste resultaat zien. Misschien kan ik de opzet zo maken, dat als ik wegga de vrouwen zelf oefeningen of activiteiten blijven doen. Zodat ze na die tijd niet in een gat vallen.
Nouja, dat even over mijn stage. Het dagelijks leven: ik word nog steeds lastiggevallen en kan elke dag minstens aan 1 iemand mijn telefoonnummer geven. Ik begin inmiddels beter te worden in ‘nee’ zeggen of nieuwe smoesjes bedenken:
- Heb mijn telefoon niet bij me en weet mijn nummer nog niet uit mijn hoofd (ik heb mijn telefoon altijd bij me en weet mijn nummer wel uit mijn hoofd)
- Geef jouw nummer maar, dan bel ik jou en dan vervolgens niet doen natuurlijk (en maar hopen dat je ze niet snel weer tegenkomt)
- Ik ken je net 5 minuten, waarom zou ik je mijn nummer geven? (deze heeft geen voorkeur, want dit lokt een verhaal en afspraken uit)
- Net doen of ik ze niet versta/ begrijp. Altijd leuk.
- Ik heb alleen een Nederlands nummer en die doet het hier niet goed. Een beetje ingewikkeld, maar wel degene die het dichts bij de waarheid komt.
Misschien moet ik volgende keer maar zeggen dat ik nog een week blijf, in plaats van nog 4 maanden (waarin ze me kunnen lastig vallen).
Gelukkig kan ik ook nog altijd kiezen om mijn telefoon gewoon niet op te nemen. Zoals ik nu al 1,5 week doe bij ene John Madeira. Één keer ontmoet, zijn vriend (aan wie ik het verkeerde nummer heb opgegeven) heeft me een lift gegeven naar Kilifi en hij wilde meer weten over mij en Takaungu. Hij heeft me de eerste 5 dagen elke dag minstens 1 keer gebeld en nu belde hij deze week weer. Gewoon negeren, ik kom hem waarschijnlijk toch niet meer tegen. En anders is mijn telefoon stuk/ gestolen/ nieuw nummer. Zo, ik ga hier nog eens goed in worden (noodgedwongen weliswaar).
Net Meagan ontmoet: ze is 30, maar ze lijkt even oud als Lisa en ik! Ook echt een prater, gezellig en open. Ze gaat zaterdag mee naar Mnarani (waar ik hopelijk even kan internetten!) en ’s avonds naar Mombasa. Dus dan zal ik haar wel wat beter leren kennen. Lisa gaat George en Tony weer als escorts regelen, dus dat wordt weer een dolle boel! Dit keer gaan we alleen niet in Mombasa slapen, want vorige keer was niet echt een succes… We gaan nu of in kantoor slapen of met z’n drieën bij Lisa (waar ik me een beetje bezwaard over zou voelen). Joanne (62) gaat ook mee en we nemen rond 6uur in de ochtend de eerste matatu terug. Ik denk dat het een interessante avond gaat worden…Een gemengd gezelschap, een paar Tuskers en een pyjamaparty…We zullen zien.
Zometeen gaan we weer volleyballen met de ‘staff’. Hoop dat er meer mensen zijn dan vorige week, maar het wordt vast weer leuk! Morgen heb ik een Swahili-oriëntatie les. Eindelijk. Ik ben probeer nu elke avond wat in een Swahili lesboek te lezen en heb gisteravond mijn eerste tekstje (een minidialoog over groeten, hoe gaat het? enz) vertaald. Ik begin bibi steeds beter te begrijpen, maar echt een gesprek voeren zit er nog lang niet in. Sommige woorden en zinnen begrijp ik, maar daar houdt het ook bij op. Spreken is echt nog een uitdaging. Dus die les komt mooi uit.
P.S. Vandaag heb ik Samson ontmoet (echt, zo heet die gozer!). Dus ik wilde aan hem vragen waar Gert was, maar om misverstanden te voorkomen heb ik me ingehouden…

Nou, volgens mij een van mijn kortere berichten.
Tot mails/ sms enz...

Ps Voor degenen die post hebben gestuurd: nog niet ontvangen...:(