EID! - Reisverslag uit Takaungu, Kenia van Marloes Herber - WaarBenJij.nu EID! - Reisverslag uit Takaungu, Kenia van Marloes Herber - WaarBenJij.nu

EID!

Door: Marloes

Blijf op de hoogte en volg Marloes

10 Februari 2008 | Kenia, Takaungu

Lieve vrienden, familie en andere geinteresseerden!

Het tweede internetcafe vandaag, dus het is weer op hoop van zegen...
Hoe gaat het met jullie? Ik hoor dat het koud is in ons kikkerlandje? Wel gek hoor! Want hier is het vandaag 36C! Zucht en steun...

Paul, bedankt voor je mail terug! Succes met alles! Ben trots op je.
Leonie en Joost, goed dat het opschiet! En als je het even zat bent, wees dan maar blij dat het tijdens het klussen geen 36C is ;)
Familie en andere meisjes en vrienden: ik mis jullie!
Hier zijn is net als vasten: wanneer je niet eet waardeer je t meer en verlang je er meer naar. Zo voel ik me nu tov vrienden en familie...

Maar het gaat heel goed met me! Echt boven verwachting van mezelf!
Heb alleen net mijn been verbrand aan de uitlaatpijp van een piki piki (ja, een echte Marloesactie)...Maar heb al een zalfje gehaald, mam! Maak je niet druk...

Goed dan nu weer mijn dagboekgezwets (Hebben jullie al een uitgever gevonden die het wil publiceren? :P):

Thuis – 27 september
Het regent zo hard! En dat is jammer, want in plaats van dat we nu naar de Mnarani Beachblub gaan om een heerlijk dagje bruin te bakken en te relaxen, duiken we overvol Mombasa in om te internetten en andere stadse dingen te doen. Ik wil graag ansichtkaarten kopen voor het thuisfront… Dus dat moet ik in die mensenmassa niet vergeten. Altijd (ik ben nu 3x in Mombasa geweest) als ik in de stad ben wil en moet ik van alles doen, maar zelfs shoppen vind ik daar niet leuk. Puur omdat er zoveel mensen zijn, je altijd moet onderhandelen en op moet letten op je geld en of je niet bedonderd wordt. Het etentje van gisteravond ging ook niet door, maar dat is als het goed is vanavond! Dus dat wordt lekker genieten met een wijntje erbij! Heerlijk.
De afgelopen week was echt een drama hier in het dorp: er zijn 4 mensen overleden! En dat gaat hier gepaard met klagelijk gehuil en gezang, echt vreselijk om naar te luisteren. De Moslims begraven de doden meteen dezelfde dag als ze gestorven zijn. Dus zodra iemand overlijdt ligt alles stil, wordt er een gat gegraven en een kleine dienst gehouden onder de aanwezigen. Best heftig. Mensen worden hier over het algemeen niet heel oud: de eerste overledene was 26 (een leraar), de tweede was de zus van de buurman (+/-40, diabetes), de derde de vrouw van de broer van de kok (+/- 30, TIA) en de laatste was een oudere vrouw (ook diabetes).

Thuis – 28 september
Zo het is zondagavond en ik ben heerlijk rozig. Heb de hele dag met Meagan doorgebracht bij Mnarani! Echt geweldig. Meagan is ‘hilarisch’ (dat is ons woord). We lachen en praten over van alles en nog wat. Meagan is net zo’n lompe flapuit als ik, dus dat levert grappige situaties op! We zitten helemaal op één lijn en dat terwijl zij 28 is, uit Texas komt en in Rome studeert. We vormen een bijzondere combinatie, maar zijn allebei ‘bomenknuffelaars’ en kleine wereldverbeteraars (of zoiets). We weten allebei niet waar we heen willen, hoe we in godsnaam een baan gaan volhouden en hoe ons leven er over 10 jaar uitziet. We lachen om de 18-jarige vrijwilligers die deze week gaan komen en ‘Want to lend Africa a hand’. We praten over bezorgde moeders, zusterliefde en vrienden. (ex-)vriendjes komen ter sprake, kinderen en andere toekomstplannen. We hebben allebei een zwak voor (zwarte) kinderen en plannen een kidnap. We spotten met bepaalde religies en lachen om onzinnigheden. We gebruiken teveel zonnebrand, plunderen het buffet en switchen constant van ligbed (afhankelijk van de rode gloed op onze wangen). We discussiëren over onze projecten en het leven in Afrika. We raken gedeprimeerd over de oneerlijkheid van de wereld en voelen ons schuldig over deze heerlijke dag. We hebben dezelfde dilemma’s en oefenen kleine leugentjes om bestwil voor onze gastfamilies. We duiken constant samen het water in en maken grappige foto’s. We giechelen om een ‘big mamma’ die met twee lege jerrycans in haar eentje in het zwembad staat te aquajoggen en hangen zonder iets te zeggen aan de rand van het zwembad, uitkijkend over zee… Het leven is goed. De dag is goed. Wij zijn goed. En toch knaagt er iets… Het contrast is zo groot in een club als Mnarani: alle luxe, het eten, drinken en het grootse en dan op een uur loopafstand de armoede en modderhutten in Takaungu. Een beetje beduusd lopen we terug richting de creek.
Gisteren zijn we samen met Lisa Mombasa ingegaan (vertrokken met paraplu, teruggekeerd met verbrande wangen). Het was een gekkenhuis in de stad: iedereen wilde dit weekend nog inkopen doen voor EID (het-einde-van-de-Ramadan-feest). Dus je kon over de koppen lopen! ‘Even’ internetten (kost me elke keer toch weer minstens een uur), ansichtkaarten kopen en enquêtes printen. Tussendoor wat nodige wc-pauzes want zowel Meagan als ik waren vrijdagavond flink beroerd.
We hebben heerlijk Pilau (rijst met vlees en aardappels) gegeten in een restaurantje en zijn daarna maar z.s.m. (om paniekaanvallen en duizeligheid te voorkomen) in de Takaungu-matatu gestapt. Deze bus is groter dan de normale 14-persoons matatu’s en brengt je tot in het dorp. Dat bespaart je dus tijd, geld en het gevecht onder de piki piki jongens. Ideaal, dachten we… Maar de bus was overvol (ik zat letterlijk met mijn knieën tot mijn kin opgetrokken, met een zak rijst en een zak aardappels tegen me aan en mijn eigen bagage ergens tussen de stoel en mijn schoot) en wilde tot overmaat van ramp niet starten. Ze moesten het ding aanduwen en toen waren we op weg. Met horten en stoten (en een hoop getoeter) reden we de stad uit, maar al voor we de eerste brug bereikten sloeg de motor plotseling af. Lisa en ik besloten de grap ervan in te zien en deden een weddenschap: Lisa dacht dat we tot aan Takaungu 3x zouden stoppen, ik dacht 5x. Na de tweede stop (we kwamen niet meer vooruit terwijl de chauffeur duidelijk gas gaf) besloot Meagan mee te doen in onze weddenschap en uiteindelijk te winnen. Bij stop nummer 3 moest er toch maar even naar de motor gekeken worden. Deze bevond zich echter midden in het voertuig onder een klep: alle zakken rijst, aardappels en andere bagage moest worden uitgeladen. Lisa en ik kregen de slappe lach. De hele bus bleef rustig zitten en vertrouwde erop dat het allemaal wel goed ging komen. Meagan keek ons van achteruit hopeloos aan… De klep ging open (wat betekende dat ik nog meer bekneld kwam te zitten) en er werd van alles geprobeerd om de motor weer aan de gang te krijgen. Vieze dampen en een verstikkende hitte kwamen onder de klep vandaan en Lisa en ik hapten naar lucht uit het raam. Ik wilde dolgraag foto’s maken van dit komische tafereel, maar dit waren mensen uit Takaungu, plus dat ik me niet kon bewegen om mijn camera te pakken. Lisa en ik stelden ons voor hoe zoiets in Nederland, danwel in Amerika, zou gaan. Mensen zouden zo ongeduldig en chagrijnig zijn, de bus verlaten en hun geld terugeisen. Maar hier was iedereen rustig, stil en geduldig. Na 7x stoppen waren we eindelijk bij de garage en stapten we ‘elegant’ (lees: Marloes in een rok, die over een stapel bagage heen moet klimmen bij een temperatuur van 35oC) uit om wat koud water te scoren. Ik moet zeggen: we maakten geen vrienden (nouja, toen we iedereen een tipje van de sluier lieten zien met onze uitstap-poging misschien). Iedereen was aan het vasten en zodra we in de bus zaten begon ik appels uit te delen en nu gingen we ook al water halen… De bus was zowaar in een kwartier gemaakt en slechts drie kwartier later dan gepland waren we terug in het dorp. We gingen douchen en dan lekker koken! Het meidenavondje kon beginnen!
Aangekomen in Tony’s huis (ook wel ‘the office’ en Joanne’s woonhuis) trokken Lisa en ik onze ‘policy-kleren’ uit: zij liep in een jurkje met spaghettibandjes, ik in mijn trainingsbroek. Meagan keek jaloers toe. Daarna was het tijd voor het eerste wijntje en wat kokkerellen. Meagan en Joanne zorgden voor de vis en pasta en Lisa en ik gingen naar buiten voor het toetje (zoetigheid!!!). Toen we terugkwamen vergezelde ik Meagan op het dakterras toen ze wilde roken en daarna konden we aan tafel. We gierden van het lachen, dronken meer wijn, namen (mislukte) foto’s met de zelfontspanner en aten onze buikjes rond aan gezond voedsel! Het toetje bestond uit een soort gesuikerde soesjes (beetje donutachtig).
Na het eten praatten we na op het dakterras en opnieuw waren de gesprekken geweldig! Want de grote vraag blijft natuurlijk: ‘How much do you love yourself?’ (Joanne probeerde de moeder/ oma uit te hangen en serieus op onze wijngesprekken in te gaan). Opeens was het half 10 en moesten we toch echt een keer terug naar onze gastgezinnen. Meagan wist de weg niet meer en ik kon alleen nog maar flauwe grappen maken (weltrusten in Swahili is lala salama, wat nu lalalala salalama werd). Mijn gezin had echter niks door en ik praatte nog anderhalf uur met mijn ‘grote broers’ over Swahili, namen en gewoontes. Daarna was het eindelijk tijd om te lala-en (slapen)!


Thuis – 29 september
Sinds ik wakker ben geworden vanochtend zweet ik, het is de heetste dag sinds ik hier ben (denk ik). De luchtvochtigheid maakt het onmogelijk om ook maar adem te halen zonder te zweten. Maar alles went, zeggen ze.
Vandaag hardgelopen, gedoucht (zonder handdoek want die was vannacht natgeregend) en aan het werk gegaan. Een drukke dag, maar wel erg nuttig. Bij families thuis langsgegaan om vrouwen te interviewen en enquêtes af te nemen. Deze was niet helemaal naar mijn zin, maar omdat ik in Mombasa mijn nieuwe versie niet kon openen en omdat school me nog steeds geen feedback heeft gegeven op de 2 rapporten die ik heb ingeleverd, heb ik er een beetje schijt aan. Het hele gebeuren kan sowieso niet bepaald betrouwbaar worden genoemd, want mensen weten hier niet eens hoelang ze zijn, hoeveel ze wegen en hoeveel tijd ze wel niet hebben. Een vrouw waar ik 2,5 keer in pas beweerde dat ze 75 kilo woog, bijna alle vrouwen beweerden doordeweeks geen tijd te hebben (ok, ze hebben hier niet veel, maar tijd…?!) om te sporten en bijna iedereen heeft zere knieën (misschien toch maar eens aan tafel eten en een wc-pot aanschaffen?). Daarnaast waren er drie vrouwen die bij ‘de reden om niet te sporten’ antwoorden dat ze aan ‘bed exercise’ deden, dat was toch wel genoeg? Mijn mond viel open van verbazing (herinner me nogmaals waarom ik hier een rok en t-shirt moet dragen en moet zwemmen in een korte broek en t-shirt) en ik moest de rest van het interview alleen nog maar giechelen. Want de volgende vraag, met bijbehorende keuzemogelijkheden, luidde: krijg je genoeg kansen om te sporten? En: Wat is de beste plaats om dit te doen? Al met al was het weer een interessante ochtend.
Morgen of overmorgen, afhankelijk van de maan, is het EID. Het einde van de Ramadan. Een nationale feestdag. Die dus niet vaststaat. Nederlanders zouden gek worden: geen vrij kunnen vragen van tevoren omdat je niet weet op welke dag het valt en hoe moet het met boodschappen, pretparken, school, de kinderen, etc? Schitterend: hier kan dat gewoon! Dus of morgen, of overmorgen ben ik vrij.

Thuis – 2 oktober
Gisteren was EID. Het Suikerfeest. Alles stond in het teken van eten en snoepen. Om misselijk van te worden! Toen ik om 6uur de deur uitging om hard te lopen stond er al een rij voor de douche, waren de jongens de bloemetjesgordijnen aan het verwisselen voor sjieke kitscherige gordijnen en werd er alweer gekookt. Iedereen was in rep en roer! Wat een happening. Iedereen droeg zijn mooiste kleding en droeg opeens make-up, haarbandjes en sieraden. Heel bijzonder om te zien.
Ook ik trok mijn mooiste kleding aan: mijn nieuwe typisch Afrikaanse rok en blouse (bij elkaar voor mijn eigen gevoel totaal ‘over the top’, maar ik kreeg de hele dag door complimentjes). Ik dwaalde een beetje door het huis, vroeg in de keuken of ik ergens mee kon helpen en dronk uiteindelijk koffie met de jongens. Hierbij werd een soort suikerbrood geserveerd: superzoet, erg lekker! Om half 8 begon het ochtendgebed. Ik voelde me zo verloren: dit was niet mijn feestdag, niet mijn cultuur, niet mijn kleding en ik wist niet wat er van me werd verwacht. Ik mocht of kon nergens mee helpen en om de haverklap kwamen er kinderen binnen. Het leek een soort Sint Maarten: de kinderen gaan in de ochtend de huizen langs om snoep en kleingeld op te halen. Natuurlijk had ik geen snoep gekocht en zat er alleen een briefje van 500 Ksh in mijn portemonnee. Gelukkig kon ik wat uitdelen van de voorraad snoepjes van mijn gastgezin.
De meisjes zagen er zo schattig uit: haartjes gevlochten, bruiloftwaardige jurkjes, lakschoentjes of minihakjes aan en de kleinste handtasjes die ik ooit had gezien maakten de outfits compleet. De jongens waren nadat ze in hun katoenen jurken naar de moskee waren geweest gekleed in stoere spijkerbroeken en oversized t-shirt of overhemden. Sommigen met legerprint en bijbehorende pet, anderen geheel in spijkerstof. Het was zo leuk om te zien.
Tijdens EID was het trouwens geaccepteerd om foto’s te maken en Lisa, Meagan en ik liepen dan ook rond met de camera in de aanslag. Lisa kwam bij ons ontbijten: we aten ons vol aan een soort cake, het suikerbroodachtige spul, gefrituurde gevulde bladerdeeg triangels en donuts (ik begreep meteen waarom er een maand vasten voorafging aan deze dag). De mierzoete chai (thee) maakte het geheel compleet. Lisa nam me na het uitgebreide ontbijt mee naar Rukia, een vriendin van haar die vorige week haar baby heeft verloren. Op weg ernaartoe kregen we een ijsje van de buurman, werden we gecomplimenteerd over onze kleding en moesten we talloze kinderen onze handen reiken en snoepjes geven. Bij Rukia kregen we nog meer zoet voedsel en ik voelde me ongelooflijk misselijk. Toen ze ons thee, koffie of sap aanbood vroeg ik maar om een glaasje water en hoopte ik dat er niet nog meer eten zou worden aangeboden.
Lisa en ik hielpen met koken (de uien moesten in flinterdunne ringen gesneden worden en wortels geraspt). Ik waagde me aan de uien en hield het droog tot de laatste sappige ui mijn tranen deed vloeien. Rukia lachte: huilen van uien was goed, het werd gebruikt als een soort medicijn voor de ogen. Ik keek Lisa (die al 3 weken een ontstoken oog heeft) aan.
Toen het elf uur was arriveerde Tony (de taxichauffeur) met drie nieuwe vrijwilligers. Hij was dolblij me te zien en ik kreeg een dikke knuffel. Lisa hield zich bezig met de drie gearriveerde jonkies (18-jarige Amerikaantjes) en ik praatte wat met Tony. Zijn zoontje zat in de auto, maar die negeerde hij compleet omdat ik erbij was. Hij vroeg me wanneer ik weer naar Mombasa kwam, wanneer we weer wat gingen doen en waarom ik mijn telefoon niet had opgenomen toen hij me had gebeld. Ik antwoordde dat ik het allemaal niet wist en dat we wel zouden zien. En wat dat telefoontje betreft: volgens mij heeft hij me nooit gebeld!
Ik besloot te gaan checken hoe het met Meagan ging: haar eerste week was vol pech en ze is een beetje ziek geweest. Daarnaast heeft ze niet zo’n leuk gastgezin (erg dominante man in huis) en voelt ze zich dus nog niet echt op haar gemak hier in Takaungu. Na de lunch besloten we ons terug te trekken op het dak van ‘the office’. Ze rookte en rookte en vertelde me heel wat heftige verhalen. Ze excuseerde zich steeds dat ze haar hart zo luchtte tegen mij (iemand die ze pas een week kent), maar ik begreep waar ze mee zat en troostte haar. We maakten grappen over de nieuwe vrijwilligers, besloten vanaf nu ‘best friends’ te zijn en richtten onze eigen ‘self-help-group’ op. Meagan is hilarisch! We hebben zoveel gemeen en het is alsof we elkaar al veel langer kennen. Ik ben blij dat zij en Lisa er zijn!
Na onze serieuze gesprekken vertrokken we samen met John (de Piki piki driver die ik Nederlands aan het leren ben) en zijn vriend naar het strand. Daar was het superdruk (terwijl er normaal niemand op het strand is). We maakten wat foto’s en liepen door de zee. Onze rokken werden nat, alles zat onder het zand en we voelden ons heerlijk vrij en jong! We lachten om John’s nieuwsgierigheid (hij vroeg ons de oren van hoofd over Europa en Amerika, autorijden en onze ervaringen hier) en waren vertederd door zijn onschuldigheid (‘ik wou dat ik kon vliegen’, ‘ik wou dat ik over water kon lopen’). John is een hele slimme jongen, 21 jaar, maar zijn ouders hebben geen geld om hem naar de middelbare school te laten gaan (secundary school). Joanne is op dit moment bezig om sponsoren voor hem te vinden en ik denk dat hij echt een goed doel vormt! Hij is zo leergierig en intelligent: hij pikt de Nederlandse taal op alsof hij elke dag met mij oefent (terwijl dit eens per week is) en is in alles geïnteresseerd. Het blijft ongelooflijk om te zien hoe de waarde en betekenis van educatie hier is!
Goed, na het strand (Meagan en ik hadden wat maagkrampen en gingen binnen een uur alweer naar huis) trokken we ons opnieuw terug in Tony’s huis (the office). Op de terugweg richting het dorp realiseerden we ons dat er op het strand alleen maar kinderen en mannen waren: de vrouwen zaten duidelijk weer thuis achter het fornuis! We maakten ons boos over de islam, hoe alles hier verdeeld is en wat de rol van vrouwen hier is. De drie vrouwen die we tegenkwamen op weg naar het strand waren Christenen (familie van Matathias).
Eenmaal terug hielpen we Lisa met wat werk en ik nodigde Joanne uit bij mijn gastgezin voor het avondeten. Pas rond 21 uur gingen we aan tafel (of eigenlijk aan de grond). Joanne had (met haar 62 jaar) duidelijk moeite om op de grond te zitten, maar weigerde een stoel. Ze at nog onhandiger dan ik (lees: mes en vork waren fijn geweest) en ik onderdrukte mijn lach… Het was leuk: Joanne en Khadija konden het goed vinden en het eten was lekker (rijst, met kip in saus, sla, cake en gesuikerde dingen).
EID was voorbij: het was een fijne, geslaagde, rustige dag geworden en ik had genoten! Zo verloren als ik me de ochtend had gevoeld, zo blij en voldaan was ik ’s avonds. En ik voelde me opeens niet meer zo stom in mijn Afrikaanse kledij…

Een dikke knuffel voor jullie allemaal! Hug!

PS De ballonnen, ballen, pennen enzo zijn een groot succes! Nogmaals bedankt iedereen!

  • 02 Oktober 2008 - 12:08

    Mariska:

    Joehoe! Ik heb als eerste je verhaal gelezen :D

    Nou had ik gisteravond natuurlijk alllll die andere gelezen dus ik dacht stiekem vanmorgen: shit! er staat weer wat bij. Maar m'n nieuwsgierigheid heeft dat gevoel overwonnen ;)

    Onvoorstelbaar.. ik vind je schrijfvorm echt leuk. En al je gedachtegangen over de manieren daar, begrijpelijk en bizar. Het lijkt me echt een onwijze ervaring.

    Ben blij voor je dat je in Meagan zo'n leuke vriendin hebt gevonden.. volgens mij lachen jullie wat af als ik het zo lees :D

    En ik ben blij met een foto van Tony.. want ik was wel benieuwd naar de man die... hahahaha wat een lekker ding! :p

    Nou Marvellous, weer heel veel succes de komende dagen en geniet vooral van al het moois daar!

    Kus! Maris..

  • 02 Oktober 2008 - 14:06

    Opa Snijboon:

    Hee Marloepie
    Wat een prachtige verhalen, ik zie het bijna voor me! Leuk he al die nieuwe ervaringen, want dat is nou net het doel van verre reizen maken. Vooral als je jong bent is dat zo mooi, want dan heb je later in leven al die herinneringen. Geniet er maar van en groetjes van Oma en mij. Hoi meisie

  • 02 Oktober 2008 - 14:46

    Oma Ietje,:

    Hallo ouwe Afrikaan,Ja loes,jij hoeft je natuurlijk niet schuldig te voelen,hoe de mensen daar leven.Je schreef die mensen zijn zo rustig,maar ze leven ook in een heet klimaat en zijn bepaalde levensomstandigheden gewend,ze weten niet beter,maar over twintig jaar zullen ze ook weer anderes leven als nu. Teminste dat hoop je voor die mensen. maar Loes jij draagt je steentje er aan bij, Dus wees bly en trots op jezelf.Zo dat is er uit.Wat een leuke foto van Lisa en jouw,knappe meiden, En geen telefoonnummers geven he,Alleen aan heeeeeeeeeele goede bekenden.Doe de groetjes ook aan Lisa,want jullie hebben veel steun en lol met elkaar.Loes ik ga sluiten en tot mails maar weer,als ik me eigen Laptoppie heb.Dikke kus van die gryze mus.ooooh.


  • 02 Oktober 2008 - 15:39

    Dada:

    lieve zus wat geniet ik weer van dit verhaal!! je enthousiasme is niet omheen te lezen ben blij dat het zo goed gaat!! ik lach me rot om je hilarische anekdotes en ben erg benieuwd naar de rest van je foto's!!!!!!!!!!!!!! wel erg doorzichtig hoor, met tony @ bobs.. wat nou kenia je zit gewoon in uitgeest!? loveyalongtimeeeee

  • 02 Oktober 2008 - 17:45

    Pappa:

    Hee dochtert, mooie verhalen weer! Gave foto's ook,vooral die in je Afrikaanse oufit met de kids en de Schoenenreus en Gamma ballonnen. De nieuwe Honda is vet gaaf, ben steeds op zoek naar smoesjes om een ritje te maken, hoewel het fileleed hier nog elke dag toeneemt... Kus!

  • 04 Oktober 2008 - 11:04

    Niels:

    Ey Marloes,

    Leuke verhalen zeg, geweldig om je zo te volgen zoals je ons toen ook volgde. Mooie omgeving en volgens mij vermaak je je wel goed daar.

    Heel veel plezier nog daar en we blijven je volgen.

    Groet kus

    Niels

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Kenia, Takaungu

Mijn eerste reis

Stagelopen en vrijwilligerswerk doen in Takaunga, Kenia

Recente Reisverslagen:

27 Januari 2009

Aftellen

19 Januari 2009

Tip, top, toe

17 Januari 2009

Ziek, zwak, misselijk :P

07 Januari 2009

Popi

02 Januari 2009

Gelukkig 200Neger/n
Marloes

Wonen en werken aan de Keniaanse kust. Wat begon als een avontuur als vrijwilliger is nu mijn leven geworden.

Actief sinds 28 Mei 2008
Verslag gelezen: 325
Totaal aantal bezoekers 67897

Voorgaande reizen:

08 Juli 2012 - 08 Juli 2013

A new challenge

10 Januari 2012 - 10 Juni 2012

The project continues

13 December 2010 - 13 December 2011

Werken voor Why Not?

31 Augustus 2008 - 31 Januari 2009

Mijn eerste reis

Landen bezocht: