BLIJ

Hallo allemaal!

Zo, het is tijd voor een blij verhaal. Een laatste blik in mijn leven voor ik weer (even) naar huis kom!

Ik ben vandaag niet zo blij, ik ben superdruk met alles afronden en klaar te maken voor vertrek (vooral op werkgebied). Ik ren van hot naar her en ben afgelopen dagen van top tot teen verbrand in de zon, dus mijn neusje en welbekende Murre-wangen doen pijn. We organiseren nog twee evenementen voor ik wegga en probeer daarnaast alle losse eindjes aan elkaar te knopen. Poeh.

Gelukkig ben ik vorig weekend een weekend ‘gevlucht’: weg, naar Kilifi. Dit is vlakbij het dorp waar ik de eerste keer in Kenia heb vertoefd en heb dus een weekend met oude EN nieuwe vrienden uitgehangen. Vrijdagmiddag hebben we de hele middag in de keuken gestaan om een geweldig Thanksgiving maal op tafel te zetten. Met 18 man (niet eens de helft van hen Amerikaans) hebben we daarna zitten smikkelen en smullen van de kalkoen (overgekomen uit Nairobi), zoete aardappel ovenschotel, salade, ‘stuffing’, cranberry saus, worst schotel, mashed potatoes, zoetzure boontjes met champignons EN andijviestamppot. Als toetje was er cheesecake en appelkruimel. Een heerlijk wijntje erbij en het feest was compleet! Daarna met overvolle buiken aan het bankhangen en slappe verhalen vertellen, ja dat is internationaal.

Op de terugweg besloten we nog even een kijkje te nemen bij een live band in een klein lokaal barretje. Geweldig! Zo kon ons eten nog even zakken… George (een nieuwe vriend) bracht Emma (heeft een tijdje bij ons gewoond in Mtwapa en dus een oude vriendin) en mij naar haar huis, waar we erachter kwamen dat ze haar sleutels kwijt was. Na alles drie keer binnenste buiten te hebben gekeerd waren we dus genoodzaakt bij George te slapen. Heel vervelend, kwam ik de volgende ochtend achter, want George woont ik een bescheiden huisje aan het strand! We werden wakker op de extra matrassen op de overloop en keken recht in de opkomende zon. De palmbomen, het geluid van de golven, een licht briesje en het filter van onze klamboes maakte alles magisch. Wow! We stonden op en gingen met een glas sap op de veranda aan onze outfits voor die avond werken. Zaterdag stond er namelijk een ware piratenparty op het programma. We knutselden een hoed in elkaar (dat klinkt een stuk simpeler dan het is, het nam 3 uur van onze tijd in beslag), haalden onze hakken met kniekousen uit de kast (om een laarseffect te creëren) en toverden karton om in zwaarden. Die avond gingen we onszelf te lijf met oogpotlood voor de nodige tattoos en smoky eyes. Het feest was al ruim voor het begin compleet. Emma zat in het voorbereidende comité en daarom waren we genoodzaakt al vroeg op de locatie aanwezig te zijn. We vertrokken met z’n tweeën op de motor naar de andere kant van de brug, waar we beneden bij de ‘boatyard’, midden in de mangrove, de eerste voorbereidingen troffen. Lees: we aten lunch (oesters, vis en patat met MAYO!), we zwommen in de creek en dronken een biertje gemixt met gember frisdrank (klink smerig, is heerlijk!). Het wachten was op de mannelijke helft van de organisatie, die met schatkisten, touwen, ladders en andere attributen (een heuse schandpaal en geïmproviseerd kanon kwamen later tevoorschijn) zouden arriveren. Zouden, want deze Kenianen waren 2uur te laat. Dat mocht de pret niet drukken: het was een geweldig feest en iedereen kwam flink uitgedost opdagen. Er was een barbecue, er werd gedanst en er waren een hoop arwhhhhs.

De volgende ochtend stonden we op tijd op om weer terug te gaan naar Mombasa, waar een heuse snorrenveiling aan de gang was. Veel van de witte ‘gang’ hier waren al weken baardharen aan het sparen. Het was hilarisch! Op de dag zelf werden de foutste en meest uitbundige versies van de bovenlip dan spreekwoordelijk geveild voor het goede doel. Briljant idee! En het bracht een hoop geld op, dat kan ik je vertellen!

En dan was er een superdrukke en hectische werkweek, want het einde nadert. Iedereen heeft het druk om alles af te ronden voor de grote vakantie (ja, dat valt hier in december). En het was tijd voor de musical!!! Ik ben twee maanden geleden overgehaald om in de jaarlijkse musical van de lokale theatergroep (voornamelijk bestaande uit witte Kenianen) mee te spelen. Ik zou slechts in het koor meedoen, dus hoefde er niet al te veel van te verwachten… Nou toen dat puntje bij het paaltje kwam: ai ai ai. Twee keer per week oefenen, generale repetities en dan uiteindelijk 3 shows achter elkaar. Dat was dus afgelopen week. Maandag de generale, met de kinderen uit ons project als publiek. Dinsdag rustdag, woensdag, donderdag en vrijdag optreden! Het was superleuk om te doen: dansen, zingen en ook nog een paar ‘lines’ zeggen. Tegen het einde van alle repetities was ik het behoorlijk zat, maar het publiek en twee avonden uitverkochte zaal en geweldige reacties waren het waard! Vrijdagavond sloten we uiteraard af met een hapje en een drankje met de ‘cast’ en dat was zeer gezellig. De kroon uit het toneelstuk werd gebruikt door iedereen en op ieders hoofd betekende dat op je stoel staan en een anekdote of ervaring delen met de rest. Voor mij betekende dat dat ik iedereen mocht bedanken voor de dromen hoe ik mijn snor niet mocht wegvegen. Ik speelde namelijk een man (bij gebrek aan mannelijke deelnemers en vanwege mijn lengte). Het was geweldig: grote wenkbrauwen, een snor, maar wel soprano zingen. Haha. Het stuk is opgenomen en laten we hopen dat het nooit op youtube verschijnt ;).

Dit weekend mocht ik ook weer mooie dingen beleven: zaterdag was ik uitgenodigd op de bruiloft van mijn gastbroer uit Takaungu. Mijn eerste swahili wedding, mijn eerste moslim festiviteit van dichtbij. Ik liet me versieren met henna, zoals de traditie dat voorschrijft en heb een jurk laten maken voor de gelegenheid (pofmouw, bloempatroon en enkellengte, u begrijpt – Hilde ik doneer ‘m bij deze graag voor carnaval). De versiering met henna alleen al was bijzonder, omdat we na het een en ander rondvragen gewoon bij iemand thuis in de gang belanden en me liet bodypainten voor slechts 2,50. Aangekomen op het feest kwamen er meteen allerlei lekkernijen, koffie en andere etenswaren uit de hoek. Ik mocht me onder de vrouwen mengen, terwijl Davies voor de moskee stond met mijn gastbroers en –neven. Athman (een van de neven) legde ons alles uit over de tradities en gebruiken. Wat interessant! En zo anders dan dat er bij ons aan toegaat. Ten eerste vindt alles rondom het huis van de bruid plaats. Er is hier nog steeds sprake van een bruidsschat (in dit geval 300 euro) en de bruid moet officieel worden opgehaald. Hier gaan een hoop gebeden, gerondhang en –zit aan vooraf, maar iedereen is blij en maakt een hoop lawaai zonder dat er echt iets gebeurd. De vrouwen zijn uitgedost met grote gewaden, lagen make-up en veel blingbling, mannen dragen de simpele katoenen gewaden van de moskee. Er is een heel proces dat vooraf gaat aan het ophalen van de bruid, maar als het eenmaal zover is vertrekken bruidegom EN alle gasten naar het huis van de bruid, waar iedereen elkaar letterlijk verdringt om haar te zien en om met haar op de foto te gaan. Dit is erg overweldigend! De bruid is daarnaast geacht verdrietig te kijken, omdat ze bij haar familie weggaat. Met dikke lagen henna en een wit gepoederd gezicht (hoe witter hoe mooier) fronst ze nog maar eens, op de dag die bij ons toch vaak ‘de mooiste van je leven’ wordt genoemd. Daarna drinken alle belangrijke mannen (opa’s, vaders, ooms en oudste zonen) nog een sterke kop koffie in een geheime kamer om alles door te spreken en de overhandiging van de dame rond te maken. En dan vertrekken alle gasten in overladen busjes richting het huis van de bruidegom om het feest voort te zetten. Bij het huis van de bruidegom zijn we afgehaakt, maar kregen we wel meteen weer een uitnodiging voor de volgende dag (weer een andere ceremonie) en de dag daarna voor weer een andere plechtigheid. Het is me allemaal nog niet helemaal duidelijk, maar het duurt in ieder geval een tijd voordat het huwelijk voorbij is.

Zondag kon ik eindelijk uitslapen en heb ik in de middag mijn collega’s meegenomen op een boottocht vanaf The Moorings (een prachtig drijvend restaurant). Dit was absoluut ver boven hun pet, stand, bereik en ik heb mensen nog nooit zo verguld en dankbaar gezien. Het was geweldig om ze een keer te verwennen met hapjes, drankjes en een prachtige vaartocht in hun eigen omgeving! Er zijn honderden foto’s gemaakt, een pose hier, een pose daar, stop jij dit hapje in je mond, dan neem ik een slokje van mijn sap. Geweldig! We voeren over de creek, langs de mangrove, luxe huizen, strandjes, vissers, andere bootjes en vervallen spookhuizen. Het was heerlijk! En erg gezellig. Uiteraard schaamde niemand zich om na een tijdje even de oogjes dicht te doen, iets wat zo grappig is hier. Ze vinden het oprecht geweldig, genieten intens, maar kunnen ook zo in slaap vallen. Ikzelf wilde niks missen en hield iedereen wakker… Dan nog maar een cola’tje erin! Daarna werden er kerstwensen uitgesproken en was het tijd om de Moorings gedag te zeggen. Wow wat een dag weer!

De afgelopen drie dagen waren echter weer gekkenhuis op werkgebied en elke avond schreeuwt mijn lichaam eerder en eerder om mijn bed. Maar vandaag was weer een topdag! Samen met Craig heb ik een volleybalevenement georganiseerd. Aanvankelijk bedoeld voor een man of 25, uiteindelijk met een opkomst van bijna 60 man!!! Het was supergezellig en een daverend succes! De opbrengst moet nog geteld worden, maar onze naam is weer wat meer bekend en er zijn weer wat shillings binnen zodat we de kinderen kunnen blijven helpen.

Morgen is de laatste fieldtrip van het jaar (en tevens mijn tijdelijke afscheid van de ouders). Iets waar alle ouders en kinderen altijd zeer naar uitkijken. Ikzelf iets minder omdat het zo’n geregel is, maar op de dag zelf is het altijd de moeite waard!!!

Voor de rest zal het nog even hard werken zijn, hopelijk nog even richting Takaungu/ Kilifi in het weekend. En ohja, we hebben een nieuw appartement en gaan morgen verhuizen :S. Niet zo lekker qua planning, maar Davies zegt dat alles geregeld is als ik uit Haller Park kom met de kids… Daar vertrouwen we dan maar op…

Voor iedereen die niet kan wachten om mij te zien: ik arriveer op dinsdag 13 december met vlucht LX724 vanuit Zurich om 9.00uur in de ochtend in Amsterdam. Verder is er vanaf die datum ongeveer een maand de tijd om me het hemd van het lijf te vragen, te zien of ik veranderd ben, foto’s te kijken en knuffels te komen halen, want op 10 januari vlieg ik weer terug naar Kenia voor nog 6 maanden.

Ik heb erg veel zin om naar huis te komen en zit al dagen te fantaseren over Hollandsche hapjes! Oh en natuurlijk over jullie gezichten, droge humor en kopjes thee!

Tot over 6 dagen,

Marloes