Chokodiles

Lieve lezers!

Wat fijn dat je weer even de moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen. Ik hoop dat ik je vandaag weer een beetje meer kan vertellen en weer even mee kan nemen naar het verre Kenia...

Het land waar de afgelopen week in het teken stond van het bezoek van Maarten en Jolien (ookwel 'the twins' genoemd, mijn kleine broertje en zusje). Als je hier bezoek krijgt is dat altijd erg spannend, niet zozeer omdat je elkaar al een tijd niet gezien hebt, maar voor mij vooral omdat ik me afvraag 'wat zullen ze ervan vinden? hoe gaan ze reageren?'. Zo waren mijn ouders behoorlijk overweldigd en hebben we halve dag programma's gedaan zodat er tijd was om alles te verwerken. Mijn moeder vond het meest opvallend de geur (lees: stank) die op veel plekken overheersend aanwezig was door rondzwervend afval. Toch had ik verwacht dat ze honderd keer minder enthousiast waren dan dat ze mij lieten zien. Terug in Nederland hoorde ik zelfs via andere kanalen dat mijn 'creators' nog nooit zo enthousiast waren geweest over een vakantie.
Mijn vriendinnetje Leanda stond elke dag stil bij het handen wassen en alle bacterien die eventueel via handjes schudden en eten bereiden doorgegeven zouden kunnen worden. Toch ging ze overal stoer mee naartoe en probeerde alles. De handenreiniger ging weliswaar altijd mee op zak, maar dat mag! In de discotheek die Tembo heet bood de handenreiniger echter geen troost, Leanda was in shock. En dan voornamelijk met betrekking tot de vieze oude witte mannetjes met jonge prachtige donkere dames van plezier en alle handelingen die zij in het openbaar verrichten. Ik zeg: het heet niet voor niks 'entertainment plaza'... En tock was ook Leanda erg onder de indruk en enthousiast.
Maar, in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst en dus stond ik een week voordat 'de kleintjes' kwamen weer even wat meer stil bij alle dingen die je in Nederland niet zou meemaken. Keek ik weer even met een andere blik naar het apartement waarin ik woon en het openbaar vervoer bijvoorbeeld... Wat zouden ze ervan vinden? Misschien vinden ze het wel helemaal niks...

Ik kapte mijn meeting tijdig af die donderdag, zodat ik mijn visite van het vliegveld kon ophalen. Ik kwam thuis en friste me even op voor een innig onthaal (frisse oksels zijn daarbij gewenst). Ik kookte een snelle maaltijd die Davies en ik op het vliegveld zouden kunnen opeten tijdens het wachten en vlak voordat ik de deur uit wilde gaan kreeg ik een telefoontje: ze waren al geland. In Kenia zijn we gewend dat we overal op moeten wachten. Op een handgeschreven bonnetje bij de supermarkt, op nieuw printpapier dat 4 straten verderop gekocht moet worden, op benzine als je onderweg bent met het OV, noem het maar op en het duurt even... Maar dit keer dus niet! Maarten en Jolien stonden 1,5uur te vroeg op Moi Airport in Mombasa!
Met ons avondeten in een plastic zak, ondertussen Nederlandse scheldwoorden uitspuwend, rende ik de trap af om een lift te regelen. Davies was gelukkig op het vliegveld omdat hij net iemand af had gezet, maar ik was nog thuis. Diep teleurgesteld besloten we uiteindelijk dat het geen zin had om nog naar het vliegveld te gaan, want Davies had de twee al onderschept. Ze zouden mij wel ophalen. En zo stond ik okselfris, maar wortelschietend met de 'doggy bag' langs de weg te wachten op mijn bezoekers...
Het weerzien was het wachten waard! Wat gaaf en toch zo vertrouwd!

Die avond dronken we nog wat in het hotel en dropen redelijk op tijd af om een fatsoenlijke nacht te maken. De volgende ochtend zouden we namelijk meteen afscheid nemen van Emma (Engelse vriendin die in Mtwapa tijdelijk bij ons woonde), even bij ons kantoor langsgaan, een safari regelen, ons huis bezoeken en uitgaan! Daarbij hoorde meteen een eerste matatu rit (minibus), handjes schudden en warm eten tussen de middag. Maar Jut en Jul zijn jong en kwiek, flexibel en frivool (je snapt wat ik bedoel) en kunnen dat dus gewoon aan. We gingen van hot naar her en ik vertelde honderduit als tourleider. Het was heerlijk om ze aan mijn zijde te hebben en vaak ook hilarisch. Als mensen bijvoorbeeld Swahili tegen ze proberen te spreken en de vraagtekens op de gezichten af zijn te lezen, als je je kop voor het eerst stoot na een verkeersdrempel in een matatu, als je voor het eerst een mango uit een boom ziet vallen en ziet hoe een 'office' er hier uitziet. Tussendoor was er uiteraard sprake van een hoop wachten en dan is het toch wel zo fijn om de geheime taal die Nederlands heet te beheersen. We maakten grapjes en brachten 'zwarte humor' naar een ander niveau. Toen Jolien echter vroeg 'of ik ooit verwacht had in zo'n huis te wonen' besefte ik me echter wel weer even dat het allemaal niet 'normaal' is. Onze inrichting is namelijk alles behalve hip. Onze muren kunnen best een likje verf gebruiken, de meubels zijn te groot voor de kamer en het feit dat de douche recht boven de wc hangt is alleen in Kenia gebruikelijk...

Maar die avond gingen we een drankje doen in Kahama (een relaxte bar met live band) en vertrokken daarna naar Entertainment Plaza. Jolien vond het schitterend en ook Maarten keek zijn ogen uit in Tembo. De Boxring die speciaal voor die avond als podium was geplaatst was al snel gevuld met dronken Chineze mariniers die geen schaamte kenden (vult u zelf maar in). Dames op hakken hoger dan 10 cm werden door Maarten al snel als 'on duty' bestempeld en verder werd er door iedereen vermakelijk of minder indrukwekkend gedanst. Met recht een entertainment plaza; wie moe was van het dansen kon op een barkruk om zich heen kijken en zich uren vermaken.

We maakten het niet te bont (daar hadden we immers andere mensen voor) en gingen de volgende dag als contrast naar Takaungu, mijn oude Moslim dorp. Het is Ramadhan en dat is wel interessant om een keer mee te maken: er is geen eten in het hele dorp tot vlak voor het breken van het vasten. We bezochten het strand met mijn gastbroer Suleiman, liepen rond door het dorp, keken naar de creek en de zee en genoten! Die middag gingen we op avontuur naar Vuma, achterop de motor over bospaadjes en koraal. We klommen over rotsen en staarden naar de wilde zee die op de klippen kapot sloeg. Wow!
We kochten stiekem gebakken aardappeltjes en bananen en aten dat op als er niemand in de buurt was... Die avond speelden we pool en gingen op tijd naar bed. Want zondag was het tijd voor SAFARI!

Ik ga er niet veel over vertellen, de foto's spreken voor zich! Het was geweldig! We hebben heel veel geluk gehad (behalve toen we verdwaalden omdat de kaart niet klopte - het ligt nooit aan mij dat begrijp je) en echt genoten! De horzeljacht in de auto was ook erg bijzonder... Voor de beelden verwijs ik graag naar Facebook.

De safari was een avontuur en veel pret in de auto, maar toen we terugkwamen waren we allemaal erg moe! Dinsdag gingen we echter weer vroeg op pad naar de stad. Wat was het een gekkenhuis! Het is hier ook vakantie, hoogseizoen en Ramadhan, dus veel mensen zijn vrij en er wordt erg veel verkocht op straat. Na wat souvenirs gescoord te hebben trokken we ons terug op een plek met uitzicht over zee en de ingang naar de haven. Grote schepen en heerlijke verse sapjes en eten kwamen voorbij. Met het altijd geweldige gezelschap van mijn vriend George!

Vanaf dat moment kon ik eigenlijk niet meer onder mijn werk uit en heb ik die middag een meeting gehad (kon de tweeling nog even optimaal gebruik maken van hun 'all inclusive status'). Die avond samen met Davies' zus Nancy chapati's gemaakt. Wat was het smullen!

De dag erna stond snorkelen op het programma voor Maarten en Jolien terwijl ik aan het werk was. Maar die middag hebben we heerlijk rondgehangen in Mtwapa: op het drijvende restaurant dat Moorings heet (toetjes eten!!!), in de achterstraatjes met de leuke stalletjes, de curioshop en het postkantoor. We wilden graag gaan volleyballen maar het regende en als alternatief zijn we naar de bios geweest.

De afsluiting van de week was de fieldtrip van WHY NOT. Echt supergaaf! We zijn met ongeveer 80 man op pad gegaan naar Haller Park. Hier hebben we giraffes en gazelles gezien van heel dichtbij, de kinderen gingen uit hun dak! We hebben er heerlijk gepicknicked en met de cadeautjes gespeeld die fam. de Rooij en Maarten en Jolien hadden meegebracht! Nederland bedankt!

En wat viel me dan op aan hoe mijn broer en zus overal mee omgingen? Weinig eigenlijk. Ze vonden eigenlijk alles leuk en interessant, stelden veel vragen en gingen goed mee met de flow. Er werden uiteraard de nodige grappen gemaakt en dat was echt geweldig, om weer even die droge Nederlandsche humor te hebben.

De meest opvallende dingen volgens hen: het sekstoerisme, Davies die op het dak van de auto gaat staan om zijn lievelingsdier (nijlpaarden) te zien, verdwaald raken in een NP en de kinderen op field trip.

En nu zijn ze alweer weg. Is alles weer 'normaal' (voor mij)...
Bedankt kinders! Ik heb genoten en alle stroopwafels en drop zijn al op :D

Dikke kussen!