Er is weer een hoop gebeurd...

He allemaal!

Ik weet dat jullie allemaal erg teleurgesteld waren (te zien aan mijn smsinbox) dat ik vorige week geen berichtje heb geplaatst. Dus bij deze een extra lange om het goed te maken.
Er is weer een hoop gebeurd.. Ook een hoop shit, waar ik jullie meer over vertel als ik meer weet.

Nu weer mijn dagboek-gezwets:

Thuis – 13 oktober
Heerlijk: patatje ketchup als avondeten, doet een mens altijd goed. Een frikadelletje of kaassouffleetje was geen overbodige luxe geweest, maar mijn eeuwige motto luidt nog steeds: ‘je kan niet alles hebben’.
Ok, nu dan even een korte (lees: poging tot korte) samenvatting van het weekend: zaterdagochtend in de stromende regen op een piki op weg naar Mombasa. Daar aangekomen, volkomen misselijk en panisch van de dodemansrit in een matatu, hebben we even een ‘diet-coke-momentje’ voor ons zelf nodig en gaan wanhopig (starend naar de grond) op zoek naar een cafeetje. Ergens in een aftandse wijk vinden we een volgepakt, plakkerig, luguber tentje. De verkopers/ koks/ obers zien er alleen bezweet en ongewassen uit, maar een flesje cola light met een rietje kan weinig bacteriën omvatten, besluiten wij. We verstoppen ons op een soort van vide en zetten de ventilator op max, om onze kleding te drogen en ons iets frisser te voelen op de vroege ochtend (regen en angstzweet maken de mens mufruikend). De dag in Mombasa verloopt zoals altijd hectisch en van shoppen komt opnieuw weinig (ondanks het feit dat Meagan en ik allebei dringend kleding nodig hebben). De plek waar we besluiten te gaan lunchen doet een uur over onze Chapati (soort tortilla) met doperwtjes. En de wc’s (gaten in de grond, ja) zijn niet om over naar huis te schrijven.
Anderhalf uur internetten en twee uur koffiecafé (airconditioned en voorzien van iets wat daadwerkelijk op een toilet lijkt) maken een hoop goed. En daarna zijn we klaar om naar de reuze supermarkt Nakumatt te gaan. Hier hebben we afgesproken met Lisa, Kylie en Joanne. Opnieuw kruisen we onze vingers en houden, met een hartslag van 200+, onze adem in als we in een matatu zitten. We arriveren voor een vriendenprijsje (30Ksh en 30 minuten doodsangsten) bij de supermarkt met 16 verschillende nagelknippers (geen grap!), twee gangpaden vol shampoo en haarverzorgingsproducten (wat nou ontwikkelingsland?!) en een afdeling met petten uit Nederland (Robin van Persie, altijd verkeerd gespeld, is hier een grote held). We dwalen wat rond, kopen dingen die we niet nodig hebben en ploffen neer in de volgende koffieshop voor een cola light. Mijn nieuwe verslaving is geboren.
Lisa en Kylie volgen al snel en we besluiten in te checken in het altijd romantische ‘Container inn’. Om voor €7,- p.p. in een driekamerappartement te overnachten. We nemen een bucket-shower (de douche werkt niet en na twee emmers stroomt het water niet meer) en kleden ons om voor het happy hour: pizza en bier voor de halve prijs. We schateren het hele café bij elkaar, doen drankspelletjes en eten pizza zoals het hoort (met kaas op je kin slices naar binnen schuiven). Om beurten rennen we naar de wc, want de diarree is hier een chronisch probleem voor ons allemaal. Al snel schuift Leonnard (de broer van een vriend van Chris, de Amerikaanse coördinator die hier 3 dagen was) aan. Aantrekkelijk typje: blouse met foute print in de pantalon gehesen, baseballpetje op en besteld (temidden van 12 lege halve literflessen Tuskers) een jus d’orange. Ons kun je opvegen. Joanne wil zich opfrissen in ‘het hotel’ en meneer Leonnard wil mee. Wij weigeren en beloven hem later weer te ontmoeten. Terug bij onze container gil ik de buurt bij elkaar omdat twee honden uit het niets opduiken, rookt Lisa een joint en maakt de 62-jarige Joanne zich op voor een avondje uit. Het is weer een hilarisch tafereel. We maken belachelijke foto’s en besluiten vroeg naar Bobs te gaan voor we allen in slaap vallen.
Bobs zag er als volgt uit: leeg tot een uur of 1 (tegen die tijd was Lisa terug in de container, danste Joanne de sterren van de hemel, had Meagan sjans van een Amerikaanse marinier en hing Kylie voortdurend dronken om mijn nek). Toen kwam Tony in zijn eentje opdagen, om met me te ‘schuren’, me te vertellen dat ie van me houdt en bier voor me te kopen dat ik helemaal niet op wil drinken. De avond werd nog beter toen ik Meagan en Kylie moest redden uit de armen van opdringerige mannen, Joanne tot de grond ging met een dikke negroïde man en Kylie furieus op me werd toen ik de marinier vertelde dat ze geen shotjes meer mocht (Kylie is 18 jaar en niet gewend om te drinken, ze had ondersteuning nodig naar de wc en was in mijn ogen dus in staat om elk moment over te gaan geven). Goed mama Marloes was weer aanwezig. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Rond half 3 besloten we onze container op te zoeken, maar werden aangehouden door de politie. Of althans: dat claimden ze te zijn. Met hun machinegeweren in de aanslag bevalen ze ons onze paspoorten (die we natuurlijk niet bij ons hadden) te laten zien. Ze bedreigden ons, zouden ons meenemen naar het bureau en bleven maar met hun wapens zwaaien. Ik stond, samen met Meagan aan de grond genageld, bevroren. Joanne probeerde rustig op de ‘agenten’ in te praten en noemde de ambassade en andere logische dingen die ik me niet meer kan herinneren. Ik was bereid al mijn geld aan ze te geven, als ze ons maar door lieten lopen en hun wapens lieten zakken. Mijn maag was ineen gekrompen tot de grote van een pingpongbal en ik was nog steeds verstijfd van angst. Totdat Kylie een grote bek gaf: zei dat de wapens niet echt waren en dat dit allemaal belachelijk was. Ik stond naast haar, gaf haar een stomp en ‘told her to shut the hell up’! Piepend wist ik de agenten te vragen wat ze van ons wilden. Ze zwegen, dachten even na en lieten ons toen gaan. Trillend liepen we weg, nog steeds bang dat ik in mijn rug geschoten zou worden. Eenmaal op veilige afstand ontpopte mijn maag zich weer tot normaal formaat, daalde Joanne’s bloeddruk, startte Kylie haar stoere praatjes en stortte Meagan haar woede-emmer op haar beurt leeg. Wij waren doodsbang, stonden aan de grond genageld en zij dacht dat het een zieke grap was! Die gasten stonden met hun geweren te zwaaien, dreigden met van alles en zij gaf een grote bek! Ongelooflijk.
Redelijk ontnuchterd kwamen we aan bij het appartement. Lisa deed open en met z’n vijven praatten we na over de vreemde, maar grappige en gezellige avond. Leonnard en zijn nerdie vriend hadden ons nog even gezelschap gehouden en waren samen met Tony en de marinier onze sponsors voor de drankjes van de avond. Wanneer ze echter vertelden dat ze in ‘some sort of supplies’ zaten en ons mee wilden nemen naar een andere discotheek haakten we af en bedankten voor de biertjes. De foto’s moesten natuurlijk nog even doorgekeken worden en toen was het tijd om te gaan slapen.
Zondag Amerikaans ontbeten, boodschapjes gedaan en toiletten bezocht. Een speurtocht ingezet naar Kylie’s verloren portemonnee, om weer een dodemansrit tegemoet te gaan in een matatu. Kylie viel hierbij bijna uit een openstaande deur, Meagan was aan het zingen met haar handen voor haar ogen en ik had bijna een Afro door wat loshangende bedrading. Terwijl wij met zijn drieën schietgebedjes deden, liedjes zongen en ons met al onze kracht vasthielden aan alles wat los en vast zat voerde Joanne in de stoel voor ons rustig een telefoongesprek. Ik creëerde de nieuwe angst om van de weg te raken en over de kop te vliegen, die me nog meer beangstigde dan mijn bestaande angst voor een frontale botsing. Meagan en ik waren paniekerig en probeerden met extreem druk en ‘grappig’ gedrag de sfeer iets te verbeteren. We grapten door te zeggen dat we i.p.v. onze gastgezinnen beter Jezus (06-7heaven) konden smsen dat we eraan kwamen. Of hij de poort vast wilde openen… Toen we echter bijna frontaal botsten na een domme inhaalactie van onze chauffeur was het allemaal niet meer zo grappig en was de stemming bedrukt. We hadden nog ongeveer een half uur te gaan. Ik dacht aan mijn moeder en hoezeer ze dit vervoersmiddel af zou keuren…
Gelukkig arriveerden we heelhuids in Takaungu en konden Meagan en ik relaxen op onze therapiesofa’s, een warme douche nemen en droog brood en cola light tot ons nemen. We hadden de sleutel van Joanne gekregen en zij zou pas 1,5uur later terug zijn, omdat ze als Peace Corps Volunteer niet op een motor mag rijden (en de enige manier om van de hoofdweg terug te komen naar het dorp is een piki piki). Kylie ging terug naar haar gastgezin en Meagan en ik voelden ons vrij om lekker te luieren. Ik belde met Jolien en bracht de rest van mijn tijd door onder de douche en op de wc. We keken een film, Kahindi kookte voor ons en Lisa en Joanne vergezelden ons weer. Wat een weekend! We lachten om elkaar, de avond en genoten van het eten. Om 8 uur ging ik naar huis en om half 9 viel ik in slaap. Wat een weekend weer!
En nu is het weer maandag. Terug aan het werk. Starten met mijn klasje.


Thuis – 17 oktober
Weer een fikse verkoudheid onder de leden gehad (lees: gezwollen linkerhelft van mijn gezicht met een oog dat maar bleef tranen, snot overal en barstende koppijn). Met mij hadden Meagan en Lisa allebei 40o koorts: Meagan was in het ziekenhuis geweest en het bleek een bacteriële infectie. We hingen rond in Joannes huis en besloten dat het tijd was voor een hangdag met diner en filmpje in de avond. We waren zo zielig met z’n drieën! Joanne en Kylie zorgden voor ons en met z’n allen haalden we eten. We kochten chapati (tortilla’s) en beans (bruine bonen in een soort pindasaus) en mahambri (gefrituurd deeg). We keken ‘No reservations’ en lagen verspreid door de kamer op de vloer, op de bank, onder dekens. Het was te komisch voor woorden. Joanne en Lisa, die hier toch al een tijd zijn, hadden nog nooit zoveel zieke vrijwilligers bij elkaar gezien!
Daarnaast was ik aan het begin van de week erg teleurgesteld: niemand kwam opdagen voor mijn klasje! Dus probeerde ik elke keer (met mijn half zieke hoofd) maar wat reclame te maken, de dorpen rond te gaan en mijn gezondheidsklasje te promoten. Meestal tevergeefs, want of ze begrepen me niet, of het regende (en dan was ik zeiknat en zaten de vrouwen allen verscholen in hun huizen/ hutjes) of ik had er zelf al geen zin meer in. Het was best ontmoedigend: iedereen viel me voorheen lastig met wanneer ‘we’ nou eindelijk van start gingen en nu wilde ik beginnen en dan kwamen ze niet! Aan de andere kant was ik dan weer opgelucht: want geen lesgeven betekent ook niet op je bek gaan. Want alles is hier zo anders! Hoe weet ik wat ze leuk vinden? Wat ze al weten? Hoe ze reageren op mijn lessen? Ze dragen rokken, hoofddoeken en slippers, hoe pas je je lessen daarop aan? Natuurlijk heb ik mijn enquêtes afgenomen, maar deze zijn niet echt betrouwbaar (door vertaling, geen random steekproef en veel uiteenlopende antwoorden die zijn gegeven).
Vanmiddag om 16.00uur hebben een aantal vrouwen toegezegd om te komen: een aantal leraressen en vrouwen uit Takaungu staan te popelen om mijn klasje te volgen, dus ik ga me vandaag extra goed voorbereiden! Mijn idee is om een half uur gezondheidsvoorlichting te geven (over voeding, gewicht, het belang van bewegen en gezonde leefstijl) en dan een uur te sporten. Elke keer wil ik ongeveer een half uur aerobics geven en een half uur een spelvorm (zoals voetbal of volleybal) doen. Dit is dan weer afhankelijk van de locatie, want niet in elk dorp is een bal/ net/ veld aanwezig. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt en ik denk dat het allemaal wel goed komt.
Gisteren met Meagan naar Kilifi gegaan, met als hoofdreden het internet en als bijreden informatie verzamelen over de omgeving van de Takaungu sub-location. Aantal inwoners, percentage van werkloosheid, aids status enz. Het internet was weer traag als dikke …, ik kon mijn usb-stick niet gebruiken, de kantoren die we wilden bezoeken zouden ons uren kosten, we moesten 1,5uur wachten op onze lunch en we moesten ook nog 1,5uur terug lopen (opnieuw waren we ‘terrified’ in de matatu op de heenweg en dus wilden we ons leven zeker zijn). Oftewel: weer een nutteloze dag in Kenia! Alhoewel: ik heb de plastic-man (een zwerver compleet gekleed in plastic zakken, tasjes en andere verpakkingen, de grote vraag: hoe doet hij zijn behoefte?) op de foto gezet, gemsnd met zuslief, Robinlief, Irenelief en Baslief, mijn mail gelezen en groenten gegeten. Allemaal dingen die niet vaak voorkomen!
Terug in Takaungu een Swahili klas met Meagan gevolgd. Eindelijk het gevoel dat ik er wat van oppik en niet een complete idioot ben, dat ik na 6 weken nog geen zin zelf kan formuleren. Na de les nog even rondgehangen met Meagan en Lisa en toen terug naar ‘huis’ voor het avondeten en om de was te doen. Wat zal ik blij zijn met de wasmachine als ik thuiskom! Probeer hier je witte t-shirt maar eens wit te houden… Gelukkig hielpen mijn dada’s me: was dat ruime uur wassen toch nog gezellig!
Verder zijn Lisa, Meagan en ik een tripje aan het plannen: Lisa moet vanwege haar visum voor 10 december het land uit en ik wil meer van Kenia zien dan alleen Takaungu en omstreken. Meagan vliegt op 10 december terug naar de USA en is op 5 december jarig. Dus we hopen begin december eerst een week door Kenia te trekken (waarschijnlijk richting het binnenland met een bus) met z’n drieën, Meagan’s verjaardag te vieren, dan gaat Meagan terug naar Mombasa (en naar de USA) en verlaten Lisa en ik het land voor één of twee weken (waarschijnlijk naar Ethiopië of Rwanda). Volgende week gaan we een dag naar Mombasa om alles uit te zoeken, tickets te boeken (hopelijk) en een route uit te stippelen. Ik heb er helemaal zin in!
Ook staat nu het weekend weer voor de deur, wat hier net zo’n happening is als in Nederland! Werk blijft werk, hoe leuk of uitdagend het ook is, en weekend is vrij zijn en lol maken! Morgen ga ik met Meagan (misschien Lisa) en Matathias Gede bekijken (verlaten stadje met ruines en tombes). Daarna (als we Matathias gedumpt hebben) willen we doorrijden naar Malindi om lekker te lunchen en te relaxen aan het strand, het stadje bekijken en hopelijk voor het donker terugkeren richting TK (onze popi-naam voor dit dorp). Vandaag maar even uitzoeken hoe lang we hierover doen en wat realistisch is. Anders kunnen we altijd een nachtje blijven…

Thuis – 19 oktober
Zucht. Het weekend is lang niet zo leuk als van tevoren gedacht: vrijdagmiddag kwam mijn klasje niet opdagen, vrijdagavond dachten we dat Lisa hersenvliesontsteking had (gelukkig is het waarschijnlijk ‘maar’ malaria), gisteren ontzettend gediscrimineerd in Watamu, ik heb opnieuw de ergste vorm van diarree en vannacht is er ingebroken in kantoor. Kenia ziet er opeens niet zo rooskleurig meer uit.
Laat ik beginnen bij het begin: vrijdag de hele dag lopen flyeren en voorbereiden voor mijn klasje. Iedereen leek enthousiast, beloofde te komen en had er zin in. Ik had een half uur aerobics voorbereid en een half uur volleybaltraining. Met daarnaast de nodige tekst en uitleg wat betreft mijn klasje en gezondheid in het algemeen. En opnieuw kwam er niemand opdagen… Ik was helemaal nerveus voor die middag, omdat ik 80 flyers had uitgedeeld en iedereen inmiddels wel een beetje op de hoogte was. Ik was bang dat het misschien wel te druk zou worden. Maar mensen houden zich hier blijkbaar niet aan hun woord: er was niemand! Ik heb een half uur gewacht en ben toen zwaar gefrustreerd weer naar kantoor gegaan. Daar nog wat zitten werken en gelukkig belde Maureen en kon ik even met Robin praten. Dat is wel heel fijn: ook al ben je nog zover weg, mijn vriendjes zijn er altijd!
Vrijdagavond ‘The Notebook’ gekeken met Lisa en Meagan. Het was de bedoeling dat het een lekker meidenavondje werd, met wijn en girltalk. Maar Lisa was heel erg ziek (hoge koorts, stijve nek en hele erge hoofdpijn). Dus dronk ik een half glas wijn, keken we de film en hielden Lisa in de gaten. We spraken af dat wanneer haar koorts hoger zou worden, ik zou rijden naar het ziekenhuis in Mombasa. Dat zou geen pretje zijn: in het pikkedonker minstens een half uur over een gravelweg naar de snelweg die eveneens onverlicht is om vanaf daar 1,5 uur onderweg te zijn naar de drukke stad Mombasa. Maar wat moest dat moest. Dus hielden we Lisa in de gaten en keken we de film. Lisa had het ijskoud en lag met een trui aan onder een deken (terwijl ik mijn rok en hemdje zat te zweten van de hitte). Toen de film was afgelopen was haar koorts gelukkig ietsje gezakt en spraken we af dat ze een van ons zou bellen als ze zich vannacht niet goed zou voelen.
Gisterochtend, zaterdag, zouden Meagan en ik naar Gede vertrekken. Een plaatsje met ruines van een oude stad, waarvan de mensen verjaagd zijn door een bepaalde stam. Voordat we het dorp verlieten wilde ik nog even bij Lisa gaan kijken of ze zich al iets beter voelde. Gelukkig was dat het geval: haar nek was minder stijf en haar koorts was weer iets gezakt. Ze kon echter absoluut niet mee naar Gede, daarvoor was ze veel te ziek. We zouden gedurende de dag contact houden, want er was verder niets wat we voor haar konden doen.
Meagan en ik stapten in een matatu, om er ruim een uur later helemaal uitgeput (wat stress al niet met je doet) Matathias in Gede te ontmoeten. Hij had zijn broertje meegenomen, de arme jongen was superverlegen, sprak geen Engels en leek wel bang voor ons. We dronken een colaatje, praatten wat ongemakkelijk in gebrekkig Swahili en Engels en besloten toen voor de drankjes te betalen en naar de ruines te gaan. Wij trakteerden de jongens, maar het leek alsof ze daar al een beetje vanuit waren gegaan. We liepen door het plaatsje en lazen in de Lonely Planet over de ruines. Aangekomen bij het park stond er een megagroot bord: ‘Residents of Kenya Ksh 100,-, Non-residents Ksh 500,-‘. Blanken betalen 5x de prijs! Wat een discriminatie! We praatten met de kassier en vertelden dat we hier 5 maanden wonen en werken en dus geen toeristen zijn. Hij hield echter zijn poot stijf, vroeg met een zelfingenomen glimlach of we konden bewijzen dat we hier wonen en rekende Ksh 1200,- voor ons vieren. Opnieuw betaalden we voor de jongens (die geen woord hadden gezegd en dus net zo goed Nederlands of in ieder geval niet Keniaans hadden kunnen zijn) en was dat geheel vanzelfsprekend. We zagen ‘sexmonkeys’ (Kenianen spreken ‘sykes apen’ op die manier uit), nader te definiëren buideldieren en zelfs een antilope (in een flits)! Verder was Gede een soort park met rotsblokken en vergane huizen. Nergens bordjes of informatie, gewoon een stapel stenen hier en daar. En wat waterbronnen (meer dan 20 meter diep). We liepen wat rond, maakten wat foto’s en probeerden een conversatie op gang te houden. Het was allemaal een beetje ongemakkelijk en we besloten na een rondje ‘nature trail’ weer terug te gaan naar de ingang. Er moest een vlinderboerderij zijn, die ik heel graag wilde zien. Maar je raadt het al: daar moest weer voor betaald worden. We vertelden de kassier dat hij die shillings maar ergens op een heel donker plekje moest stoppen, want meer gingen we toch echt niet betalen!
Inmiddels hadden we ruim twee uur met de jongens rondgehangen en waren we meer dan uitgepraat. Het was leuk geweest: Meagan en ik wilden lekker gaan lunchen en relaxen op het strand van Watamu (een toeristische badplaats). Ik probeerde Matathias voorzichtig te vertellen dat we met z’n tweeën verder wilden en dat we elkaar volgende week misschien wel zouden zien. Meneer begreep echter niet wat ik zei, nodigde ons uit bij zijn oma en ik moest hem tot drie keer aan toe vertellen dat we graag met z’n tweeën de middag door wilden brengen. Puppy-ogen volgden en de jongens moesten opeens ook naar Watamu. Prima: we stapten met z’n vieren in een matatu. Ik weigerde echter nogmaals voor hen te betalen, want er kon geen bedankje vanaf. Daarnaast gingen ze nu niet meer met ons mee maar gingen ze ‘naar hun zus’. In het centrum van Watamu verlieten wij de matatu, ik schudde vlug Matathias’ hand en de matatu reed weg. Dag jongens!
We lunchten in het Seamen (sperma) hotel, werden constant lastig gevallen door beachboys en betaalden overal minstens de dubbele prijs vanwege onze huidskleur. Ik werd er chagrijnig van! De beachboys probeerden ons van alles aan te smeren: snorkeltripjes, massages en drankjes. We probeerden ze allemaal af te wimpelen, maar er waren er twee die ons overal achtervolgden. Ik gedroeg me steeds lomper tegen dit blok aan mijn been: hij begreep geen van de hints! Nee was geen nee en ik was zo mooi, leuk en geweldig. Wanhopig wisselden Meagan en ik een aantal blikken. Wat een heerlijk relaxed dagje moest worden werd een drukke, irritante vluchtgang. We bleven maar rondwandelen om met smoesjes de beachboys te lozen. Toen we eindelijk alleen op het strand waren, een duik hadden genomen en op onze kikois in de zon lagen. Duurde het misschien 1 minuut of er hadden zich alweer nieuwe afzetters om ons heen verzameld. Op een gegeven moment waren er 5 van die irritante apen die zichzelf hadden geïnstalleerd in het zand naast ons. Ze bleven maar praten, herhaalden 5x hetzelfde en ik was het zat. Ik negeerde ze, of was ronduit onbeschoft. Waarom lieten ze ons niet met rust?!
We hielden het nog geen uur vol op het strand en wandelden, met een kudde beachboys achter ons aan terug naar het centrum. We verscholen ons in een cafétje en dronken bier en aten patat. Vanuit het café liepen we direct naar een matatu, opnieuw achtervolgd door mannen die in het Italiaans (want dat spreken ze daar vloeiend) naar ons bleven roepen. Meagan spreekt gelukkig vloeiend Italiaans en riep wat gepaste antwoorden terug. Nooit eerder was ik blij om in een matatu te zitten!
We gingen terug naar Takaungu, terug naar ‘dorpstraat, ons dorp’. Het was alleen nog maar de vraag of we het op tijd zouden halen: na 19.30uur rijden er geen piki piki’s meer vanaf de weg naar het dorp. En dat zou betekenen dat we 1,5uur moesten lopen naar huis. Gelukkig haalden we het, we haalden de laatste piki’s en aten met Lisa.
We gingen vroeg naar bed en Meagan en ik spraken af in de morgen te gaan hardlopen. Vanochtend misten we elkaar echter en werd ik gebeld door Kiara (de Nederlandse vrijwilligster die een naaischool aan het opzetten is). Ze vertelde me over de inbraak. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn huidskleur en alle vooroordelen die dit met zich meebrengt. Het is afschuwelijk: je valt altijd op (’s avonds zijn wij glow in the dark, in vergelijking met de locals) en er is altijd iemand die iets van je wilt.

Thuis – 20 oktober
Het is Kanyatta- day. Er heerst nogal wat stress omtrent het hele inbraakgebeuren: Joanne is door Peace Corps terug geroepen naar Nairobi, waar ze waarschijnlijk te horen krijgt dat haar contract niet verlengd wordt en terug moet naar Amerika, of een nieuwe locatie krijgt toegewezen. Voor haar is dit waarschijnlijk goed, want ze is een mentaal wrak van 62 jaar.
Door de inbraak zijn de regels nu strikter dan strikt: 19.00uur thuis, nergens alleen heen, niemand vertellen dat we in Takaungu leven en voorzichtig met contactgegevens uitgeven. Het is een beetje benauwend, maar voor ons eigen bestwilletje…
Gisteren helemaal van mijn à propos met Meagan film gekeken, supervage dag gehad. Naar Kayanda gelopen (uur heen, uur terug) om met de ‘burgemeester’ te praten over mijn health class van vandaag. Omdat het Kanyatta day is wilden Lisa, Meagan en ik naar Mombasa om te relaxen in Dorman’s (Starbucks-achtig café met airco) en een eventueel tripje uit te plannen en te internetten. Maar ik heb dus mijn klasje gegeven (aan 3 vrouwen en 30 kinderen) en mijn doelstelling totaal gemist. Er was niemand om te vertalen, maar iedereen was in beweging (op het heetst van de dag) en ze vonden het geweldig. Hopelijk volgende week meer vrouwen en minder kids.
Vanochtend gelukkig wel kunnen relaxen met mijn dada’s op het strand! Het was heerlijk. Gezwommen, gelachen en supermooie schelpen gevonden! Mijn vensterbankje ligt nu helemaal vol met schelpen die ik eigenlijk mee wil nemen naar Nederland, maar ik weet niet of dat mag. Ook leuke foto’s genomen, Fatuma ingegraven en met Nargis en haar broertje gezwommen. We waren net een Afrikaans gezinnetje…
Morgen begint de normale werkweek weer, hopelijk kan ik een dagje skippen om het internet te gebruiken en even weg te zijn van hier.

Nou dit even ter verduidelijking van mijn leven hier!
Inmiddels ben ik in Kilifi en heb ik een ontsteking in mijn voet. Mijn voet is opgezwollen en erg pijnlijk (ik kan nauwelijks lopen) en ik kan dus geen lesgeven. Lekker balen! En niet zo goed voor de ontwikkeling van mijn health class...

Voor degenen die mijn telefoonnummer willen: +254 7 36189593
Smsjes zijn altijd welkom!

Ik mis jullie!
Liefs Loesje