Manke Loes op avontuur

He allemaal!

Het koste me wat tijd en moeite om vandaag in Mombasa te komen (lees: de vroege bus vertrok om 5.30uur ipv 5.15uur, ging kapot, stond in de file en heeft er 2,5uur over gedaan in totaal). Eidenlijk in Mombasa begint het te stortregenen. We lopen hier met een verjaardagscake door de stad (voor George) en hebben een hoop te doen. We moeten alleen vanmiddag weer op tijd terug zijn voor mijn health class. De cake is inmiddels vernaggeld (lees: verregend en de frosting die 'Georgeee' zei is nu een grote bruine vlek...)

Ons gebruikelijke internetcafe was zo traag dat zelfs de Kenianen zaten te zuchten en steunen, dus nu eindelijk gesettled...!

Maargoed, in Nederland is het nog vroeg ;)
Nu even voor school wat dingen opsturen en regelen. Daarna shoppen (alleen het broodnodige), lunchen met George en tickets voor onze trip in december boeken!!!

Voor nu weer een update uit mijn dagboek:

Thuis – 29 oktober
Een hoop gebeurd sinds vorige week maandag! Zoveel dat ik geen tijd heb gehad om iets te doen wat ik erg graag doe: schrijven!
Goed even een update van de afgelopen week: op dinsdagochtend zo’n pijn in mijn voet dat ik nauwelijks kon lopen. Samen met Lisa naar Vutakaka kliniek gegaan, lopend… Erg onverstandig, want halverwege moesten Meagan en Lisa me ondersteunen. We liepen innig gearmd verder. Normaal zijn er overal piki’s, maar nu was er nergens een te bekennen! Goed, hoofdzuster Sarah gunde mijn extreem gezwollen voet nauwelijks een blik waardig en noemde het letterlijk een zwelling. Waarschijnlijk een pees of geïrriteerde spier. Ach, 3 dagen het grote broertje van Ibuprofen en dan moest het wel weer over zijn. Ik stapte op een piki en ging terug naar het dorp, om achter mijn computer te werken. Natuurlijk moest mijn chauffeur me even bij mijn voet grijpen (waarom doen mensen dat toch altijd als je ergens last van hebt?). Maar voor de rest van de dag was ik gesettled: twee stoelen (een onder de bips, een onder het rechterpootje). En eigenlijk kwam dit wel goed uit: kon ik eens flink aan mijn schoolverslag werken!
Op woensdagochtend kwam Kate (program manager) terug uit Amerika. Meteen een meeting om 8.30uur om de dag mee te beginnen. De organisatie had nog geen beslissing genomen over wat er wel of niet moest gebeuren. Één ding was in ieder geval zeker: we mochten die dag niet werken, tenminste, niet op grondgebied van de EAC (dus: niet in het kantoor en niet bij Vutakaka). Ik kon mijn oren niet geloven: 4 dagen na de hele happening en het was nog steeds onzeker of we konden blijven. De organisatie reageerde zo Amerikaans: we moesten een formulier ondertekenen zodat we ze niet konden aanklagen en konden dan lekker verder werken op eigen risico. Het contract was in nogal heftige woorden geschreven en Meagan en ik waren nogal van de kaart. Letterlijk zei het contract: ‘je loopt hier gevaar, we adviseren je om naar huis te gaan’. We besloten met z’n allen (Kiley, Veronica, Meagan en ik) naar Kilifi te gaan om daar wat te internetten, lunchen en dingen met elkaar op een rijtje te zetten.
Ik belde met mijn vader en vertelde hem de kleine update, maar wist eigenlijk nog steeds niet wat ons nu te wachten stond. Emotioneel en verward brachten we het grootste gedeelte van de dag door in hotel Titanic. We lunchten uitgebreid en na het gesprek met mijn vader leek de meest logische keuze naar huis gaan. De knoop in mijn maag vertelde me echter iets anders. Ook Meagan neigde naar het welbekende pakken van de biezen. Gelukkig was Tusker (je weet wel: Amstel’s geadopteerde broertje) er om ons te troosten.
Meagan’s ouders hakten de knoop door: Meagan zou op zondag terugvliegen naar Houston, Texas. Zoals ze zelf zegt de meest verschrikkelijke plek op aarde, maar het blijft je thuis. Ik was in de war, wist niet wat ik moest doen en droomde stiekem over naar huis gaan. Naar mijn familie en goede vrienden: films kijken, wijn drinken met de meiden, kletsen in het Nederlands, tennissen en niet opvallen als je over straat loopt. Maar de andere droom kwam ook steeds voorbij flitsen: mijn stage afronden in Afrika, reizen met Lisa, mijn gastgezin, mijn klasje, de kinderen in de huiswerkklas… Ik wachtte op een teken (danwel van de organisatie, danwel een droom of een gebeurtenis). Er gebeurde niets: ik werd de volgende ochtend uitgeput wakker en wist nog steeds niet wat ik moest doen. Ik belde mijn vader en praatte, huilde en trok mijn conclusie: dit is de plaats waar ik nu ben, waar ik nu wil zijn en waar ik wil blijven tot ik er klaar mee ben (hopelijk eind januari). Zolang ik me veilig voel en het hier naar mijn zin heb, waarom zou ik gaan? Ik ben goed verzekerd, heb Lisa en Kate achter me staan, ben oud en wijs genoeg en alles in mij schreeuwt dat ik hier moet blijven. Ik maakte de afspraak met mijn vader, en met mezelf, dat als er iets zou zijn wat dat gevoel zou veranderen, ik altijd nog kan besluiten om naar huis te gaan. En dat is dus hoe het er nu voor staat.
De donderdag was vreemd: Meagan ging definitief naar huis, ik zou definitief blijven. Daar ging mijn buddy! Ik werkte alleen in het kantoor, volgde alleen een Swahiliklas en plande een afscheidsweekend voor Meagan met Lisa. Kiley was nog niet zeker wat ze zou doen, haar ouders wilden graag dat ze naar huis zou komen, maar ook haar gevoel zei dat ze moest blijven. En dus is ze hier nog steeds!
Vrijdagochtend ging Meagan naar Kilifi om haar ticket uit te printen en wat laatste dingen te regelen en van haar laatste dagen in Kenia te genieten alsof het vakantie was. Ondanks dat ik een hoop werk te doen had, besloot ik met haar mee te gaan. We genoten van onze pikirit, gebruikten het internet en besloten ons daarna te bezatten om half 11 ’s morgens. En op welk ander stageadres is dat mogelijk…?! We knuffelden en giechelden, haalden herinneringen (was er al een maand voorbij?) op en maakten alles en iedereen belachelijk (ja, je moet doen waar je goed in bent). We hadden natuurlijk sjans van de obers, kregen meer gratis bier en nodigden onszelf uit bij mijn gastgezin voor de lunch. We kochten een bezem van 10 cent voor Lisa (op verzoek, niet zomaar) en vermaakten ons daar kostelijk mee op de weg naar huis. We plasten wild op het strandje, schommelden in de canoe en probeerden ons nuchter te gedragen toen we eenmaal in het dorp waren. Het was een hilarische ochtend.
Die middag ging ik aan het werk en ging Meagan haar koffers pakken. ’s Avonds een afscheidsdinertje bij haar gastgezin en zaterdag de perfecte dag om af te sluiten: Mnarani Club. Ookwel: het paradijs. We hadden iedereen echter verteld dat we de dag en nacht in Mombasa zouden doorbrengen en niet meer terug zouden keren naar het dorp. Interessante manoeuvres volgen later in dit verhaal… We genoten van de zon, het water en elkaars gezelschap. Just Lisa, Meagan and me! De harde kern. We lieten ons de oren van het hoofd praten door een Engelsman ‘die de Keniaanse ervaring graag alleen aanging’ (ik kon mijn lachen niet inhouden: hij klampte zich aan ons vast en was wanhopig om met ons te praten). We aten onze buikjes rond aan gezond voedsel en toetjes (ter compensatie) en speelden met de Retrorocket (opblaasbaar ‘voertuig’). We lachten, renden om beurten naar de wc en namen het ervan. Het was een heerlijke dag.
Op de terugweg namen we een matatu (schietgebedje #1000) en belden Tony om ons op te pikken langs de hoofdweg. We kregen ruzie met de conducteur (gast die het geld beheert en de deur opent) van de matatu over de prijs. We moesten weer eens meer betalen dan alle andere passagiers. Lisa ging de discussie aan in Swahili, totdat de kerel begon te dreigen en onze spullen wilde afpakken. Hij was in staat om Lisa een klap te verkopen en verweet ons van alles. Meagan en ik pakten vermoeid onze portemonnee: er zat niet anders op dan weer wat extra te betalen. Toen de nozem voor de 3e keer vroeg of we naar Mombasa gingen, was ik in staat om te zeggen dat ie ons voor dat bedrag inderdaad best de hele weg naar Mombasa mocht brengen! We hielden ons alledrie in, maar de bom barstte toen we uitgestapt waren en de eikel wegreed. Ongelooflijk!
Tony arriveerde een paar minuten later, het was een ongemakkelijke ontmoeting (in zijn laatste smsje vroeg hij me ‘wat ik aanhad’ en ‘of ik niet graag naakt rondliep in deze hitte’, ik had geantwoord dat hij voor dat soort dingen maar naar zijn vrouw moest gaan). We giechelden in de auto, natuurlijk wisten Lisa en Meagan van de smsjes af, en bedachten een plan om Meagan’s spullen ongezien op te pikken uit het dorp (aangezien iedereen in de veronderstelling was dat we al in Mombasa waren). Als in een ouderwets schoolreisje-avontuur doken we half weg onder de stoelen en probeerden zo stil mogelijk te zijn. Lisa en Tony laadden de koffers in en ik probeerde ongezien naar de achterbank te klimmen. Hierbij verloor ik echter mijn rok, precies op het moment dat Tony terug kwam lopen naar de auto. Ik sprong terug op de passagiersstoel en hield mijn rok bij elkaar, ondertussen gillend dat hij niet de auto in mocht komen. Weg was het hele schoolreisje-effect: het halve dorp kon mij horen gillen en Meagan horen gieren. Tony had gelukkig niks door. We verlieten Takaungu en gingen op weg naar de grote stad, naar ons avondje!
We dronken bier in Bella Vista, waar Meagan Tony bijna in brand stak, zij sjans had van een dikke dronken local en we over George’s geaardheid roddelden tot hij arriveerde. Het was een extreem warme en vochtige avond en onze kleren zaten al snel aan onze lichamen geplakt, make-up droop van zijn plek en onze haren begonnen spontaan te krullen. Tony maakte dat niks uit: hij vond me nog steeds geweldig.
We reden naar Tembo (=olifant): een club met een gemengd publiek (lees: prostituees, Masai en blanke obese mannen op leeftijd). Normaal zou ik het haten, maar de 80’s en 90’s muziek maakte alles goed! Lisa en ik gingen compleet uit ons dak op Madonna, gilden mee met Hathaway en vagant. Nieuw fenomeen: een verbod om je bierflesje mee te nemen de dansvloer op. Interessant. Het publiek op de dansvloer: vieze mannen die geld uit wilden geven, veels te mooie jonge meiden die geld wilden verdienen. Afschuwelijk.
Tot overmaat van ramp begon Tony me opnieuw de liefde te verklaren en genante vragen te stellen. Ik bleef refereren naar zijn vrouw en kinderen, mijn vertrek in januari en het feit dat ik daarnaast niet op die manier in hem geïnteresseerd was. Ik kan niet ontkennen dat ik hem niet mag en dat het niet een aantrekkelijke jongen is, maar dit gaat zo niet gebeuren!
Meagan was zich in de tussentijd aan het bezatten met George: tequilashot na tequilashot gingen erin aan de bar. Lisa en ik dansten op blote voeten, luidkeels meezingend met ‘onze’ muziek, Tony meesleurend in ons schaamteloze gedrag.
Daarna gingen we naar Bobs, waar Tony zijn andere vriendinnetje ontmoette. Ik ging helemaal stuk: hij wist niet wat hij moest doen en probeerde wanhopig zijn aandacht te verdelen. Zij was vreselijk jaloers en claimde hem, ik had eindelijk ruimte om te dansen en de vrijheid om niet na te hoeven denken hoe ik zijn obscene vragen kon vermijden.
Het voorspelbare gebeurde: Meagan was dronken en wilde naar het hotel. Lisa danste uitbundig met George in de regen en ik ging op zoek naar Tony om ons naar huis te brengen. Meneer stond te nippen aan zijn Johnny Walker, maar zou ons onmiddellijk terugbrengen. In een teug was zijn glas leeg, hij vroeg voor een momentje (met zijn meisje) en reed ons toen terug naar het hotel. Ik was zo goed als nuchter: Meagan was wasted, George zat als een pubermeisje te giechelen op de achterbank, Lisa hing uit het raam voor wat frisse lucht en ik was doodsbang… Tony had gedronken, Meagan kon elk moment overgeven en ik vertrouwde de andere weggebruikers ook niet bepaald. Toen we bijna werden aangereden door een vrachtwagen (zijn schuld), gaf ik een ruk aan het stuur en werd Tony boos op me. Ik kon me niet meer ontspannen.
Bij het hotel aangekomen (zonder kleerscheuren), was de deur dicht en alle lichten uit. Er leek geen sein van een portier of bewaker. Tony klopte op de deur, George was nog steeds aan het giechelen. We werden binnengelaten en Meagan rende onmiddellijk naar onze kamer. Tony probeerde me te zoenen en George kon ook geen zinnig woord meer uitbrengen. Ik wurmde me uit Tony’s houdgreep en sleurde Lisa mee naar boven. Dag mannen, rij voorzichtig!
Zondag was drama: we bewogen ons langzamer voort dan ooit tevoren en waren verdoofd door de alcohol en het gevoel dat Meagan echt naar huis ging. We shopten voor souvenirs voor haar familie en ploften daarna neer op de banken van Dorman’s (de betere versie van Starbucks). Ik at carrot cake als lunch, dronk een goddelijke smoothie en lachte om mijn vriendinnen. Wat een weekend!
We namen afscheid van Meagan, zonder al teveel poespas en verheugden ons op een mataturit terug naar het Keniaanse Oegstgeest.
Een douche had thuis geen overbodige luxe geweest, maar voor de derde keer deze week was het water afgesloten. Dat betekende: een emmermomentje voor mij. Koud water uit een put met een kannetje over je heen gooien. Je haar wassen is op die manier een hele kunst, maar alles is mogelijk.
Verder:
- Rene is hier (een ontspoorde Tsjech met veels te veel geld) voor vakantie en zet de boel op stelten (met zijn pepperspray, wodka en op zijn felblauwe crocs).
- Eindelijk naar het ziekenhuis geweest. Heb ‘cellulitis’ in mijn voet (=een weefselontsteking en niet het bobbelige dijen fenomeen). Ze wilden me overigens 10x!?! de prijs rekenen voor de medicijnen (antibiotica) omdat ik blank ben. Ik was in staat om de pummel over de toonbank te sleuren toen hij dat met een grote glimlach vertelde. Want dat is het mooie: ze schamen zich er niet voor, ze zeggen het letterlijk! Ik heb het uiteindelijk voor een redelijke prijs bij een andere apotheek gekregen.
- Mijn health klasje bestond gister uit 0 deelnemers, maar vandaag uit 12! Een record en ik heb goede hoop. Ik heb ze een streetdance-dansje geleerd: het was hilarisch! Echt superleuk! Had het heerlijk naar mijn zin. Hopelijk kan ik snel wat foto’s nemen van het tafereel (Marloes die dansles geeft met een zere voet, gekleed in een rok, met voor haar 12 grote zwarte vrouwen…).
- Vrijdagavond Haloweenparty: ik ga verkleed als de plastic-guy uit Kilifi (zie foto). Eerst wilde ik als dief gaan, maar wie weet word ik opgepakt… Vandaag hebben Lisa en ik een watermeloen uitgehold en er een gezicht in gesneden, net als een pompoen! Lisa gaat verkleedt als klamboe, dus het wordt echt een feestje!
- De dief die was gearresteerd is vrijgelaten, omdat Joanne niet wilde getuigen tegen hem. Dus de dreiging is weer iets toegenomen (meneer de boerenzakkenwasser is boos, maar wij zijn nog veel bozer).
- Vandaag eindelijk onze trip plannen!!!!! Lisa en ik moeten Kiley nog even vertellen dat we met z'n tweeen op reis gaan (waarschijnlijk vliegen naar Rwanda en dan met de bus door Uganda terug naar Kenia). De exacte plannen en datum zijn nog niet bekend, alles is afhankelijk van de tickets.
- Weer twee nieuwe liefdesverklaringen… Nee, nog steeds geen interesse!

Goed, ik heb de afgelopen tijd geen post kunnen checken, want Lisa is de sleutel van onze PO box kwijt. Vandaag gaan we het allemaal regelen... Is de bedoeling, als de goden ons iets gunstiger gezind zijn dan op dit moment.

Ik mis jullie!

Kus Loes