Halloween!

Hoihoi allemaal!

Het is donderdag, de dag nadat in Kenia bekend is geworden dat Obama de nieuwe president van Amerika is (ja, dat wisten jullie vast nog niet). En voor Kenianen is dat een reden om deze dag tot een nationale vrije dag te benoemen. En dus zijn wij gisteravond, als echte Amerikanen uitgegaan in Mombasa.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet de hele avond meer na kan vertellen, dat Tony wel erg hard probeerde om me te versieren en we als gekken gedanst en gelachen hebben! Het was super! Samen met Lisa, Kiley, George en Tony weer een mooie avond gehad... Met een afsluiter van taart in een 24-uurs supermarkt, waar we werden uitgelachen door de werknemers en ik bijna een hele stellage met wijnglazen omver liep. Goed, dus...

Wat jullie natuurlijk allemaal willen lezen is de Halloweenparty! Ik zal ook proberen om wat foto's te plaatsen, ik ben zowaar in een snel internetcafe dus ik verwacht geen problemen!

Een stukje uit mijn, inmiddels beruchte, dagboek:

Thuis – 2 november
Laat ik beginnen met de vrijdag te beschrijven:
Lisa en ik vertrokken om 5.00uur in de morgen van huis om met de early matatu naar mombasa te gaan. Deze vertrekt doorgaans tussen 5 en half 6, dus we wilden op tijd zijn. In de stromende regen stond Lisa al te wachten, onder haar paraplu, met een cake in haar handen. We hadden een lunchafspraak met George en hij had nog een verjaardagstaart tegoed. De cake maken was nog een heel avontuur (lees: geen elektriciteit, Marloes die niet gewend was met Amerikaanse maten te werken en met een eetlepel frosting GEORGIE op een cake schrijven is geen succes) en nu gingen we het geval (we noemden de cake liefkozend Georgie) mee Mombasa in nemen. Voordat de early matatu vertrok lazen Lisa en ik de Lonely Planet (research voor onze reis) onder het afdakje van een winkel. De bus maakte geen aanstalten om te vertrekken en wij lazen rustig door, met op de achtergrond de discomuziek van een begrafenis van een week geleden. Dat klinkt alsof ik overdrijf, maar zo werkt het hier: je wordt begraven op dezelfde dag dat je sterft en dan volgt er een soort van feest dat een week duurt. Hierbij komen bepaalde (lugubere) gebruiken kijken: dieren worden geslacht, er wordt gedanst op een heuvel van overblijfselen/ herinneringen aan de overledene en er wordt palmwijn gedronken. De nacht voordat het precies een week geleden is wordt er afgesloten met een disco, die de hele nacht doorgaat. Iedereen is uitgenodigd en drinkt palmwijn tot ze erbij neervallen. Ik denk dat het de kans is voor de dorpelingen om helemaal uit hun dak te gaan, al vind ik het nog steeds ongepast…
Goed, voordat we de matatu instapten had Lisa een wc-momentje. Ze rende naar the office (het huis van de overval) en ging naar binnen om naar de wc te gaan. Rene (de Tsjech) was de enige in het huis en Lisa wilde voorkomen dat hij wakker werd en zich het leplazerus zou schrikken, of haar iets zou aandoen. Natuurlijk werd hij wakker, hij schreeuwde ‘robbers!’ en ook de buren stonden paraat…
Eindelijk in de matatu, die veel te hard reed over de onverharde weg naar de hoofdweg, vloog Georgie door de bus, giechelden wij aan een stuk door, terwijl we onze bh’s aansnoerden omdat alles zo hobbelde… Nog geen 20 minuten onderweg moest er een bank het dak op worden gehesen en stonden we weer een tijdje stil. We waren later vertrokken dan normaal en ik verdacht de chauffeur ervan rechtstreeks uit de disco te komen. Maargoed, we waren op weg, we hadden Georgie bij ons en konden onderweg de Lonely Planet uitpluizen. Een kwartier later stonden we echter stil omdat de bus het had begeven. Lisa en ik kregen de slappe lach.
Na bijna 3 uur waren we in Mombasa, het regende pijpenstelen en we ontbeten in Dorman’s. Daarna vlug naar het internetcafé om mail te checken, te verzenden en onze tickets te boeken naar Rwanda en Uganda. Het internet werkte niet en we werden gedwongen Georgie mee naar buiten te nemen, door de regen naar ‘Happy Plaza’, waar het internet gelukkig sneller dan snel was. We deden wat we moesten doen en ontdekten toen dat de kosten voor vliegtickets ver boven ons budget lagen. Waarschijnlijk vertrekken we nu op 5 of 6 december naar Nairobi met de bus, om vanuit daar de grens over te gaan met een andere bus.
We moesten ons haasten naar het postkantoor om onze post op te halen en daarna op tijd te zijn voor onze lunch met George. Het regende nog steeds! Er werd me weer bijna Ksh 100,- door mijn neus geboord en ik vergat bijna de cake. In een stadsmatatu bereikten we het postkantoor. Daar kwamen we erachter dat mijn voet extreem opgezwollen was en dat dat toch niet helemaal goed was… Tijdens de lunch (nadat we George misgelopen waren, de cake bijna hadden laten vallen en erachter kwamen dat de frosting helemaal uitgelopen was tot een bruine smurrie) nam ik mijn antibiotica en hoopte op het beste. We gierden van het lachen: om de avondjes uit, Tony’s versierpogingen en Georgie de cake, het hele restaurant staarde naar ons. Na de lunch liet George ons zijn kantoor zien (ter herinnering: George werkt als een soort voorlichter op het gebied van HIV/aids voor prostituees en heeft een master in vaginale wasmethoden). Op zijn bureau prijkte een houten penis en een reusachtige lichtroze vagina wat nog het meest leek op een mislukte Sinterklaassurprise. Ik staarde ernaar en vroeg me af of het echt was wat ik dacht dat het was. Ja dus: George tikte me op de arm en beval me op te houden met staren. We bekeken de foto’s van George’s camera van onze twee avonden uit en kwamen opnieuw niet meer bij van het lachen.
Inmiddels dreigden Lisa en ik te laat te komen voor mijn health class en regende het nog steeds. We belden onze connecties in TK (de popi naam voor ‘ons dorp’) en cancelden de boel, omdat mijn voet er nog steeds uitzag alsof ik op straat kon gaan zitten bedelen (dat doen alle mensen met enge ziektes in Mombasa). We haasten ons naar de fruitmarkt om de laatste Haloween inkopen te doen, terwijl we onderweg teveel lijnsnuivende straatkinderen en andere bedelaars passeerden. Wat een dag! Niks liep zoals gepland… De markt was al gesloten en we moesten de kleine achterafstraatjes van Mombasa in om groente en fruit te vinden. We werden van alle kanten lastig gevallen en we liepen gestaag door naar een kraam waar niemand op ons afkwam als aasgieren. De mannen waren dolblij om ons te zien en probeerden ons vanaf de eerste seconde af te zetten, terwijl er achter ons 3 koopmannen stonden te wachten tot we weer weg zouden lopen. Lisa onderhandelde in het Swahili en mijn wereld begon te tollen. Het werd zwart voor mijn ogen en voelde de krampen in mijn buik. Lisa stond op het punt de onderhandelingen af te ronden en te betalen, maar ik greep haar vast en moest mededelen dat ik heel snel een toilet nodig had. Ze betaalde de marktmannen en sleurde me een grote toeristenwinkel in. De verkopers lachten me allemaal uit en ik schaamde me kapot, maar ik voelde me echt niet lekker. Op de wc (de schoonste, meest luxe wc in Kenia tot nu toe) keek ik in de spiegel en zag mijn lijkbleke gezicht met zweet bedekt. Ik bracht een tijdje door in het kleine hokje en depte mijn gezicht met wat water. Daarna rende ik samen met Lisa de winkel uit, de verkopers snel bedankend.
Nu moesten we nog één ding kopen en dan konden we naar huis. Zoals altijd als we naar Mombasa gaan waren we het zat en haatte ik de stad en al haar inwoners. We ontdekten een geweldig winkeltje en kochten er wat we nodig hadden. We snelden naar de matatu’s: nu dreigden we zelfs te laat te komen voor onze eigen Haloween party! De conducteur wilde ons een voorkeursbehandeling geven door ons voorin te laten zitten, maar ik weigerde: ik sta liever doodsangsten uit achterin… En dat was wat weer gebeurde: de chauffeur reed als een malle en Lisa en ik grepen elkaar constant vast. Tot overmaat van ramp begon het opnieuw keihard te regenen. Een mega paniekaanval was nabij.
Gelukkig ging alles goed en arriveerden we heelhuids en snel in TK. De piki die mij naar huis bracht kwam echter zonder benzine te staan en met mijn ballonvoet moest ik het laatste stuk lopen. Ik sprong onder de douche, graaide mijn outfit bij elkaar en nam de boodschappen mee naar het huis.
Veronica en Kiley waren verkleed als kaptein Haak en Peter Pan, Ian was zichzelf in Afrikaanse kledij (hoe origineel), Kate was Rene (lees: crocs, korte broek, zonnebril en haar lange haar voorover tot een kapsel wat exact leek op het zijne!’, Lisa was een klamboe en ik toverde mezelf om tot de plasticman uit Kilifi. Het was een daverend succes! Iedereen had zo z´n best gedaan met de weinige materialen die we hier beschikbaar hebben! Iedereen vond me razend origineel en complimenteerde me met mijn eerste Haloween kostuum.
We kookten uitgebreid, dronken wijn en wodka (Rene´s schuld), aten alles op het dakterras op en dansten daarna tot we naar huis moesten (om 22.00uur). De ´pompoenen´ brandden nog en de stemming zat er nog goed in, maar het was voorbij: mijn eerste Haloween.
Gisteren in de ochtend naar het prachtige Vuma gegaan. Dit is een dorp verderop, bekend voor de bakstenen die ervan komen. Het heeft maanachtige rotsen aan zee en Lisa en ik hadden er uren kunnen blijven zitten. Het is ruim een uur lopen naar Vuma en we vertrokken in de regen. Eenmaal bij Dude´s (spreek uit als duudee, niet het Engelse dude) huis aangekomen was het echter droog en superheet. Hij en Kahindi namen ons mee naar de rotsen en we praatten wat in Swahili gemixt met Engels. We maakten foto’s en genoten van de golven die op de rotsen kapot sloegen. We zagen boten en vissen voorbij komen, voelden de wind door ons haar en koele zoutdruppels in ons gezicht. Het was heerlijk. Op de terugweg brandde de zon heter dan ooit en voelde ik mijn voet kloppen in mijn schoen. We wandelden terug, kochten een waterijsje en zagen een reuzeslak!
Ik at thuis lunch en voelde hoe uitgeput ik was. Ik ging op bed liggen en had met Lisa afgesproken te gaan zwemmen. Toen ik bij Lisa kwam zag ik hoe verbrand ik was en klopte mijn hoofd. Iets teveel zon die morgen… Toch besloot ik te gaan zwemmen: misschien voelde ik me daarna beter. Het werd vloed en de zee kwam in razend tempo de baai in stromen. De stroming was enorm en er viel bijna niet tegenin te zwemmen. We realiseerden ons dat dit gevaarlijk was en liepen tegen de stroom in door het ondiepe gedeelte van de creek. Daarna lieten we ons door de stroom meevoeren door het diepe en zetten weer voet aan land. Het was verfrissend, maar ook vermoeiend en ik besloot naar huis te gaan. Veel after sun en slaap zorgden ervoor dat ik me vanochtend weer fris en fruitig voelde. Vandaag is de hitte echter minstens zo erg. En tot januari schijnt het alleen maar heter te worden. Ik kan niet wachten…

Goed, dan nog kort iets over mijn health class: ik ben met de vrouwen (als ze op komen dagen, want de ene week staan er 12 voor mijn neus en gister maar 1) aan het streetdancen! Het is super! Ze hebben zoveel lol en ik geniet met volle teugen van het lesgeven, het verzinnen van danspasjes en het enthousiasmeren en origineel zijn in aanmoedigingen geven in het Engels/ Swahili. Hopelijk kan Lisa binnenkort was foto's maken want Marloes als danslerares (in rok, met mp3 met kleine boxjes op een veld in Kenia) met een zooitje big mamma's is natuurlijk hilarisch!
Het theoretische gedeelte wil niet echt van de grond komen, maar ik ben druk bezig om het programma te ontwikkelen. Misschien dat iemand anders het dan tot uitvoering kan brengen, of dat ik het kan gebruiken voor later.
Verder geef ik in de ochtenden nog steeds PE les: we doen tikspelen, estafettes, balspelletjes en Chichiwa! De kinderen zijn gek op me en iedere ochtend door het dolle als ik bij de school arriveer.
In de middag doe ik de huiswerkbegeleiding met de leergierige kids. Het is heel moeilijk omdat er een groot niveauverschil is in mijn klas, maar het is echt een uitdaging om ze allemaal mee te krijgen en elkaar te laten helpen. Op dit moment doen we Engelse leesoefeningen, want de kinderen zijn slim, goed in het invullen van oefeningen, maar lezen en begrijpen gaat ze nog niet zo goed af.
Ja, zoals jullie lezen ik blijf een druk dametje: PE in de morgen, tussendoor werken aan nieuwe lessen en mijn te ontwikkelen programma, health class en After School Tuition. Mijn werkdag is meestal van 7.30uur tot 18.30uur. Dus mijn stage-uren maak ik wel vol... Ik moet wel bekennen dat ik tussendoor natuurlijk onderweg ben (lopend) van locatie naar locatie, dus ik heb genoeg pauze, maar het zijn lange dagen. Meestal ben ik om 20.30uur kapot en slaap ik een uur later!

Mijn voet is nog steeds ruk. Ben weer bij de dokter geweest, want dit is nu al bijna 3 weken aan de gang en ik kan nog steeds niet rennen, springen en zwaar belasten. De dokter heeft me verzekerd dat er geen beestje in mijn voet leeft, maar als het morgen niet over is willen ze een rontgenfoto maken. Ik ben gek op ziekenhuizen, dus ja, laten we er zo vaak mogelijk heengaan! Voor nu heb ik meer antibiotica gekregen en een rekverband (ik loop hier nog niet genoeg voor lul).

Tot zover mijn gezwets, ik hoor graag iets van jullie gezwets! ;)