Almost half way!

He mopsenmensen!

Hier weer een ellenlang bericht van mij! Iedereen bedankt voor de berichtjes! Ik lach me hier een hoedje om jullie!

Mijn dagboek:

Thuis - 7 november
Sinds zondag weer een hoop gebeurd, weer een hoop gedaan: zowel op werk- als op relaxgebied. Maandag weer begonnen met PE en After School Tuition. Tussendoor afscheid genomen van Veronica en Ian, vanaf nu zijn we met nog maar 2 vrijwilligers (Kiley en ik). Ook mijn health class in Kayanda weer gedaan. Er komen echt alleen maar kinderen op af. In eerste instantie maakte dat dat ik er niet bepaald zin in had: het is dan een totaal andere les, met een totaal ander doel. En voordat ik daar ben, is het 50 minuten lopen! Gelukkig ging Lisa met me mee en was ik goed voorbereid op de groep van ongeveer 30 kinderen. Zodra ik het dorp inloop verzamel ik op weg naar het ‘centrum’ kinderen achter me aan: de rattenvanger van Hamelen is er niks bij.
Het maakt me triest te beseffen dat al deze kinderen niet naar school gaan en dat mijn komst het hoogtepunt van de week is. Ze hebben geen toekomstperspectief en teveel broertjes en zusjes. Ze hangen de hele dag en de hele week rond in het dorp: elke dag is hetzelfde. Er is geen geld voor uitstapjes met het gezin (om maar te zwijgen over alledaagse dingen als eten, drinken en kleding, of luxere artikelen zoals zeep en speelgoed). Alles wat voor ons zo gewoon is, is hier bijzonder. En dat maakt dat de kinderen aandachtig luisteren, braaf spelen en voorzichtig zijn met de materialen. Ze zijn ontzettend blij en dankbaar dat ik elke maandagmiddag kom. En ook al spreken we elkaars taal niet (ze spreken slechts Giriama), we hebben lol. Na zo´n les worden we tot aan de rand van het dorp begeleidt en uitgezwaaid door de kinderen. Elke maandagmiddag voel ik dat ik iets heb betekent voor deze kansarme kinderen. Het is frustrerend te beseffen dat mensen hier geen leven en geen toekomst hebben: ze hebben geen geld, geen werk, teveel kinderen en palmwijn. De hoofdzaken op een dag betreffen de was, slapen of het eten. De vrouwen doen elkaars haar, de mannen drinken palmwijn. En zo glijden de dagen voorbij, de weken en de jaren.
Zelfs tussen de dorpen zijn de verschillen dus groot: Takaungu heeft winkels, een eigen busje, een kliniek, basisschool en strand. De huizen zijn groter, meer mensen hebben elektriciteit en stromend water. Er zijn meer mogelijkheden in dit dorp. Maar ook hier deprimeert het leven (vooral van de vrouwen me). Ik zou hier zeker kunnen wonen, maar niet zonder baan of andere bezigheid. Ik denk trouwens dat dat meteen de reden is waarom mensen zoveel kinderen hebben (naast het gebrek aan of het verbod op voorbehoedsmiddelen): ze maken het grootbrengen van de kinderen tot een levensdoel.
Je leest het goed: veel vrouwen mogen (danwel van hun man, danwel vanwege het geloof) geen anticonceptiepil slikken. Er zijn veel vrouwen die dit stiekem doen, of de prikpil laten inspuiten zonder dat meneer het weet. Condooms zijn hier bij mijn weten niet lokaal verkrijgbaar. Een hele andere wereld dus. En het is een schande als je niet zwanger kunt worden: het gastgezin waar Meagan verbleef is inmiddels al een jaar getrouwd en heeft nog geen kinderen. Iedereen praat erover en de man denkt dat er iets mis is met zijn vrouw. Dat soort dingen doet mijn mond letterlijk openvallen van verbazing!
Net als het feit dat Fatma, 16 jaar, vanmiddag waarschijnlijk haar aanstaande man gaat ontmoeten. Zijn familie heeft Khadija benaderd om haar hand te vragen. Vanmiddag komen ze kennis maken. Fatma is opgewonden: ik denk dat ze zich vereerd voelt dat er iemand met haar wil trouwen. En misschien is ze ook erg zenuwachtig omdat ze de man (of jongen, ik heb geen idee hoe oud hij is) niet kent. Ze hebben elkaar nooit ontmoet. Gisteravond probeerde ik meer te weten te komen over dit uithuwelijkingproces, maar ik voelde dat het een gevoelig onderwerp was en wilde niemand beledigen. Het liefst wil ik Fatma vragen hoe ze zich voelt en wat zij ervan verwacht en wilt. Maar ze spreekt geen woord Engels en Khadija is in Mombasa vandaag. We zullen het wel zien…
Woensdag zijn Lisa, Kiley en ik trouwens naar Mombasa gegaan om te vieren dat Obama de nieuwe president van Amerika is! Ik weet dat het niet mijn land en mijn president is, maar omringd door Amerikanen vergeet je dat soort dingen weleens (net als taal en feestdagen). We aten bij Shahin in het appartement (waar Lisa en ik ook de eerste keer dat we uitgingen verbleven) en douchten en kleedden ons om. Het was gezellig: iedereen was blij dat Obama had gewonnen (de goede man heeft Keniaanse voorouders en is een soort van boegbeeld voor de Kenianen). De donderdag was door de regering uitgeroepen tot een nationale feestdag (Obama-day) en wij gingen de stad in! Woensdagavond is karaoke-avond in Bella Vista en dat wilden Lisa en ik weleens zien. We sleurden Kiley mee de stad in. Overal waar we gingen hoorden we ‘Obama! Obama!’… En een speciaal Obama-nummer draaide toen we Bella Vista binnengingen. De bar was vol! Het was superdruk. George was er ook en ook Tony kwam later binnen wandelen. We keken voetbal (Arsenal) en Kiley en ik keken als pubermeisjes naar de voetbalspelers. We lachten, dronken een biertje en genoten van de muziek. Later vertrokken we met Tony naar onze vertrouwde openluchtbar Bobs. Tony reed als een malle, want hij had ergens ‘een klusje’. Hij zette ons af, gaf mij een kus en vertrok toen voor zijn werk. Aangeschoten en overrompeld door die kus liepen we Bobs binnen. We dansten en dansten en toen Tony terugkwam voerde hij me dronken. Dit had echter een averechts effect: ik gedroeg me lomper dan ooit en vertelde hem midden in zijn gezicht dat ik hem niet moest en dat hij zich onverantwoordelijk gedroeg. Rond 4 uur gingen we naar huis. In de auto legde Tony zijn hand op mijn knie, om deze vervolgens omhoog te bewegen. Ik schreeuwde naar hem en duwde hem weg. We kregen een soort van ruzie en ik was blij toen hij de auto parkeerde. We waren bij de 24/uurs supermarkt en gingen naar binnen omdat Kiley en George wat wilden eten. Het TL-licht was zeer onflatteus, zeker in vergelijking met de duisternis van Bobs en de staff was erg nuchter, zeker in vergelijking met ons... Kiley zette haar tanden in een chocolade donut en George en Tony bestelden meatpie. Lisa en ik dwaalden door de supermarkt en giechelden om alles. Tony kwam ons halen en voerde me meatpie. We reden naar huis. Ik ontwijkte Tony vakkundig en zei George gedag. Zodra ik het bed zag viel ik meteen in slaap. Wat een avond! Gelukkig hebben we de foto´s nog.
Die donderdagochtend werden we om 8 uur al wakker. We ontbeten met Shahin en haar vriendinnen, douchten en dronken thee. Rond 10 uur vertrokken we om te internetten. Zwijgend liepen we door de drukke straten van Mombasa. We aten wat bij Dormans en wilden toen a.s.a.p. terug naar TK! Ik durfde echter niet in een matatu te stappen en overtuigde Lisa om de Takaungu-bus te nemen. We wachtten een uur, waarin we Lisa´s nepvlechten uit haar haar haalden, de foto´s nogmaals bekeken en koekjes aten, en reden toen ‘naar huis’. Met z´n drieën hadden we er ruim 2 uur over gedaan om Lisa´s haar te ontvlechten! En ik wilde ook een rastapruikje… Misschien toch maar niet…
Nu is het vrijdag: van de EAC mogen we niet meer in het kantoor werken en dus zit ik thuis. Dit is funest voor mijn concentratie en motivatie want ik zit afwisselend op de grond en op mijn bed, dankzij het ontbreken van een bureau. Iedereen loopt in en uit het huis en ik kan alles horen. Mijn boek, bed en kamer zijn opeens heel interessant. En mijn werk niet… Maargoed, het is bijna weekend en ik ben in Kenia: who cares?!

Thuis - 9 november
Zondagavond, de avond waarop iedereen zich altijd afvraagt waar het weekend is gebleven. Ja, zo werkt dat dus ook in Kenia! Eigenlijk zouden we dit weekend naar de zuidkust afreizen om Kiley´s verjaardag te vieren, maar gezien we het al vrij bont hadden gemaakt op Obama-night, besloten we in de buurt te blijven. Een dag relaxen in Mnarani, samen koken en eten en alle tot nu toe genomen foto´s uitwisselen was het alternatief. Vandaag weer een Nederlandse les weggeven, geluncht en naar het strand geweest met Lisa en verdere plannen gemaakt voor onze reis. We willen nog steeds naar Rwanda, mits het veilig is/ er geen dreiging is. Het plan is om eerst met de bus af te reizen naar West Kenia, naar Kisumu (ongeveer 13 uur rijden). Daar een nacht blijven, onze busreis vervolgen naar Kampala (wederom 6 uur met de knietjes opgetrokken) in Uganda. Hier een dag en een nacht blijven om een beetje bij te komen en dan doortouren naar Kigali, Rwanda (opnieuw 9 uur in de bus). In Rwanda willen we graag de monumenten van de genocide zien en het nationale vulkanische park (ligt op de grens met Congo, dus is maar afwachten of dit mogelijk is). We moeten minimaal 48 uur uit Oost-Afrika zijn om een nieuw visum te krijgen voor Lisa, dus we hopen dat Rwanda gaat lukken. Van wat we hebben gehoord en hebben gelezen moet het er prachtig zijn!!! De terugweg gaan we in kleine stapjes doen: een dag in Kabale (hoogst gelegen stad in Uganda, met terrasheuvels en fjordachtige meren, als we de Lonely Planet mogen geloven), minimaal één dag Lake Mburo National Park (hét park waar je te voet een safari kan maken, bekend voor haar prachtige meer en de grote hoeveelheid zebra´s die er leven) en drie dagen Jinja (gelegen aan Lake Victoria en de Nijl, lees: wildwaterraften, zwemmen, wandelen en relaxen!). En dan moeten we alweer richting Nairobi (omdat we allebei slechts 2 weken vrij kunnen nemen (zelfs in Kenia heb je maar een aantal vakantiedagen). We wilden graag naar Rwanda vliegen en dan rustig aan met de bus terugkeren naar Kenia, via Uganda. Maar de vliegtickets zijn niet te betalen (enkele reis: $500!). Dus waarschijnlijk stappen we rond 5 december op de bus en moeten we voor die tijd maar even langs Valerian (de hoofdbroeder van de lokale kliniek) om ons wat sterke slaappillen voor te laten schrijven. Ohja en we moeten Kiley nog vertellen dat Lisa en ik samen op reis gaan. Dat wordt pijnlijk!
Thuis - 10 november
Wederom een lange hete dag in Kenia. Vol gelukkige momenten en interessante gebeurtenissen: vanochtend een anti-maandag gevoel, maar op weg naar Vutakaka mijn grote liefde (Jack, gehandicapte jongen van ±13 jaar) weer gezien en ja, het is wederzijds! Hij komt naar me toe kruipen, gilt van plezier en grijpt mijn hand zodra hij kan, om deze vervolgens nooit meer los te laten. Op dat moment was mijn dag gemaakt: in één klap goed! PE ging super, we deden Anna Maria Koekoek, Schipper mag ik overvaren en Chinese Muur. Schitterend om te zien, want de kinderen hebben nog nooit van deze spelletjes gehoord! Donderdag ga ik met de basisschool mee op een ‘Field Trip’ naar Malindi. Natuurlijk als begeleider, maar ik ben benieuwd en heb er zin in, want in Malindi ben ik nog niet geweest en de kinderen zijn gek op me. Na PE teruggelopen naar Takaungu, een lift gekregen van Milain (een Franse vrouw, die leeft in het gigantische huis aan het strand wat voorheen een Italiaans restaurant was - voordat de eigenaar verdronk) en gelachen met Tsjech Rene. Ik leer hem schelden in het Nederlands: hilarisch!
Even bijgepraat met Lisa, die gisteravond een top-secret feestje had met Nancy. Nancy is een van de kokkinnen bij Vutakaka. Samen met big mama Mishi is ze de hele dag met eten in de weer: ze verzorgen snacks, het drinken en de lunch voor de hele school. Ze is ongelukkig getrouwd met Mohammed Pwani, de KG3 (Kinder Garten 3) leraar. Mohammed heeft ons in het begin meegenomen naar zijn shamba, om ons de modderhutten en leefgewoonten van de Swahili te laten zien (o.a. de foto’s van de twee kleine jongetjes en de oude vrouw komen daarvandaan). Vorige week heb ik samen met Lisa bij haar gekookt op zondagavond. Ze werkt keihard en zorgt voor haar twee kinderen. Ze is altijd in de weer en heeft nu stiekem een fiets gekocht, van het geld wat ze twee jaar lang heeft gespaard met kleine beetjes eten verkopen. Hoe geweldig! En gisteravond is ze dus samen met Lisa weggeslopen naar een feestje tot middernacht (ja, dat is hier echt heel laat). Ze hebben met 5 vrouwen als pubermeiden zitten giechelen, dronken frisdrank (ook nogal ongebruikelijk) en praatten over seks! Mijn oren klapperden: in deze conservatieve community een geheim feestje met frisdrank en sekspraat. Ja, als het eenmaal donker wordt gebeurt er hier van alles… Natuurlijk achter de schermen, zeker voor vrouwen.
Daarna geluncht: een vol bord rijst met een soort spinaziesaus, niet geheel vervelend en als toetje een groot stuk mango (naast Jack, mijn andere grote liefde hier). Toen ik mijn bord naar de keuken bracht kreeg ik natuurlijk commentaar dat ik te weinig had gegeten en dat ik toch echt niet vol kon zijn. Ik plofte bijna: had al meer gegeten dan nodig! Ze zeiden dat ik natuurlijk niet dik wilde worden, iets wat wel waar is maar hier nogal moeilijk te bereiken is met al dat gefrituurde eten.
Goed, toen als een gek op weg naar Kayanda, het dorp verderop (bijna een uur lopen). Normaal ga ik samen met Lisa, maar die had het te druk. Twee keer eerder heeft Lisa in dit dorp een sanitaire noodstop (de grote boodschap) moeten maken, twee keer stond ik op de uitkijk en gaf ik de tissues aan. Vandaag was ik aan de beurt… Maar ik had niemand om de wacht te houden en 0 ervaring met wildpoepen. Ik overwoog terug te lopen naar de school en mijn health class met kansarme kinderen (mijn favo bezigheid) te cancellen voor dit noodgeval. De school was echter minstens 20 minuten lopen en dat ging ik sowieso niet halen. Er zat niks anders op, ik sloop een willekeurig bosje in… Ik stuurde Lisa het volgende smsje: ‘Pfooh, close call: Kayanda is the village known for its emergency bathroom moments… I am not a bush shitting virgin anymore!’ Ja, je kunt wel zeggen dat je hier erg open wordt naar elkaar toe over letterlijk ‘je shit’.
In Kayanda aangekomen speelde ik met de kinderen en voelde ik de straaltjes zweet over mijn hele lichaam lopen (sorry, life in Kenya is niet bepaald smakelijk)… Ik was blij dat ik 2 liter water met me meesleepte en verschool me als juf in de schaduw. De kinderen waren superbraaf en geduldig met mijn gebrekkige Swahili. Ze hadden weer de middag van hun leven! Weer wat goeds gedaan. Toen ook nog €5,- uitgegeven in de lokale shop (=een fortuin hier, niemand kan wisselgeld teruggeven van een tientje) en de vrouw was me zo dankbaar! Zoals Ian zou hebben gezegd: ‘I just lent a hand to Africa’. Whaha.
Op de terugweg naar Vutakaka mijn jarige moeder gebeld. Had geen idee hoe lang ik kon praten met mijn 10 euro beltegoed, maar het was het proberen waard om haar te verrassen met een telefoontje uit Kenia op haar verjaardag! Het was super! Nogmaals gefeliciteerd mammie! Het blijft raar om je niet live te feliciteren!!!
Op weg ook nog bijna op mijn giecheltje in een grote modderpoel, tot groot vermaak van een aantal Kenianen (en terecht!). Samen met Kiley even in de schaduw zitten relaxen, banaantje erbij (ik kon wel wat vezels gebruiken) en een zooitje muggen om ons te pesten. Lesgeven, versierd worden in front of all the kids in my class door de groundsmen (=conciërge?) die me een papaja aan kwam bieden en daarna was er alweer een maandag voorbij.
En zo gaat het al ruim twee maanden: de dagen vliegen voorbij en volgende week zit ik al op de helft van mijn verblijf! Vanaf hier gaat het alleen nog maar sneller met de zomervakantie (voor Kenianen van 21 november - 7 januari), Lisa en mijn reisje en de feestdagen in het vooruitzicht. En ik heb er zin in! Het leven is geweldig!
Maak je geen zorgen: eind januari ben ik klaar om weer naar huis te gaan… Maar voorlopig nog niet!

Lieverds, het internet is traag als dikke stront (om maar in die taal te blijven hangen)...Dus weet niet of de foto's m gaan worden...

Kussen