Gipsvlucht?!

Lieve allemaal!

Iedereen bedankt voor de grappige reacties op mijn laatste blog! Echt fijn!

Vandaag weer in Mombasa: dingen uitzoeken voor onze reis, lunchen met George en...op krukkenjacht! Lees verder in mijn dagboek voor meer info ;)

Thuis – 14 november
Gisteren op schoolreisje geweest met de school. En zelfs als je begeleider bent op een schoolreisje proberen ze geld van je af te troggelen. Gelukkig stonden de andere leraren ons bij en hebben we bijna overal het lokale tarief betaald. Het is ongelooflijk om te zien hoe anders je wordt behandeld en hoe schaamteloos de Kenianen daarin zijn. Het maakt me woedend.
Verder was het een perfecte dag: in het EAC personenbusje reden we eerst naar Gede en daarna naar Malindi. We bekeken de ruines, het ‘wildlife marine park’, een museum en een heilige pilaar. De kinderen waren super braaf. Zo had ik ze nog nooit gezien! De Keniaanse kinderen zijn doorgaans druk (vooral elkaar slaan of bijten zijn geliefde bezigheden), dagen je uit en zijn ongegeneerd (vragen om geld, snoep of waardevolle eigendommen). Maar ik denk dat het voor hun zeldzaam is om op schoolreisje te gaan (slechts de helft van de school ging mee vanwege de financiën) en dat ze zo graag wilden dat de instructies omtrent gedrag strikt werden opgevolgd. Mr. Musa (de Standard 3 teacher) zei de kinderen letterlijk: ‘If you misbehave, I’ll misbehave’. Well, he did! We waren nog geen uur van huis en ik kreeg een smsje van hem: of we later even onder 4 ogen konden praten. Ik stuurde terug dat dat prima was en vroeg waar het over ging. Meneer stuurde terug dat ik zo mooi was, zo aantrekkelijk en dat mijn spontaniteit zijn hart had geraakt, daarom wilde hij mij. Ik schrok me een hoedje (mooie Nederlandse uitdrukking!) en had dit -naïef als ik ben- niet zien aankomen. Musa is een toffe gast, een van de weinige mannen hier waar ik op zou kunnen vallen, maar hij heeft (net als Tony) een vrouw en een baby! Hij is pas 2 jaar getrouwd en zijn kind is 1,5. Mijn mond viel open van verbazing.
Ik vertelde hem eerlijk dat ik niet wist wat ik moest zeggen en dat ik hem mocht, maar dat het daarbij ophield. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat een kind en een vrouw doorgaans een dealbreaker zijn. Natuurlijk naast het feit dat in mijn stagecontract staat dat ik me niet met villagers in mag laten en dat ik helemaal niet op hem zit te wachten!
Kenia is inmiddels een ego-trip aan het worden: drie huwelijksaanzoeken (Tony, Matathias en Musa), aanboden voor one-nightstands en dan nog de random ‘I love you’’s… Inmiddels hoort het er allemaal bij en kijk ik er niet eens meer van op. Een boyfriend in Nederland, een vrouw en zelfs kinderen houden niemand tegen. Gelukkig heb ik een contract ondertekend ;)!
Goed, na de ruines en de vlindertuin zonder vlinders gingen we in drie boten de zee op. Ik was niet helemaal voorbereid op een boottochtje, maar de zee zag er niet al te wild uit. Alles ging goed zolang we voeren, maar eenmaal stilliggend, starend naar de vissen werd ik toch een beetje zeeziek. Musa, die natuurlijk op dezelfde boot was gesprongen als ik, kon zijn ogen niet van me afhouden terwijl ik mijn witte gezichtje lichtgroen voelde worden. Ik wierp wat wanhopige blikken terug en keek naar de horizon. Precies op dat moment besloot onze kaptein dat het tijd was om terug te keren naar de kust. Zucht, gelukkig! Ik bleef misselijk en kon niet stoppen met boeren, maar we bereikten op tijd het strand. Ik sprong uit de boot en plofte neer in het zand.
In Malindi zijn opvallend veel Italianen: de locals spreken vloeiend Italiaans (net als in Watamu, de kustplaats waar ik eerder met Meagan heenging). De wazungu liggen in hun ballenknijpers en mini-bikini’s op het strand. Ze vormen een witte kolonie in dit zwarte land en hangen gigantisch de toerist uit. Ik kon het niet helpen om naar ze te blijven staren: zo schaamteloos, zo lui en zoveel rijkdom uitstralend. Ik zag ‘mijn soort’ door de ogen van een Keniaan. En ik voelde een rare soort van schaamte…
Het was inmiddels 14.00uur en we hadden nog niet geluncht. Samen met Mishi, Nancy en William (de kokkinnen en de security guard) verzorgde ik de lunch: pilau. De vrouwen waren die ochtend om 4 uur opgestaan om het eten te bereiden en nu deelden we, op het strand, de rijst uit aan ruim 100 personen! Het was sprookjesachtig: al de kinderen in hun uniformen, de leraren her en der verspreid met een bordje op schoot, allen in hun mooiste outfits.
Een bezoekje aan het museum dat geheel in het teken stond van ‘een vreemde vangst’ en het uitwaaien op een pier met pilaar sloten de dag af en het was tijd om naar huis te gaan. Iedereen was moe en blij: het was een geslaagde dag!
Voor Kiley en mij was de dag echter nog niet voorbij: we zouden samen met Lisa en Kate op het strand gaan koken en eten onder de volle maan. Het was perfect: omdat we zo laat waren haalden we wat chapati and beans in het dorp en liepen daarna naar het strand. Het was pikdonker en struikelden om beurten over stenen, gilden om een reuzeslak en een boomwortel die we voor een slang aanzagen. Giechelend en strompelend kwamen we aan op het strand. We aten, praatten en bespraken de dag. Mijn voet was tegen die tijd weer super gezwollen en pijnlijk.
En dus stond Lisa erop dat ik vandaag naar het ziekenhuis zou gaan voor een röntgenfoto: zo gezegd, zo gedaan. Het duurde uren, kostte een hoop energie en maakte me opnieuw ontzettend kwaad, maar na 3 uur stond ik buiten met een A3 formaat röntgenfoto en een gegipste voet. Ja, je leest het goed: ik heb bijna 4 weken rondgelopen met een gebroken middenvoetsbeentje. Waarschijnlijk ontstaan doordat ik tijdens het hardlopen op een steen ben gestapt. De dokters hadden zich dus behoorlijk vergist (2 bezoeken aan de dorpskliniek en 2 aan de privékliniek in Kilifi waren blijkbaar niet genoeg om een juiste diagnose te krijgen). Nu twee weken gips, geen krukken, 40oC! Ach, er zijn ergere dingen zullen we maar zeggen.
Samen met Lisa strompelde ik door Kilifi, half lachend (kon ik nog meer opvallen en voor schut lopen?!), half huilend (dit was toch wel verrekte vervelend). We waren die ochtend lastig gevallen door een jongen in een buitenwijk, hadden bijna 3 uur doorgebracht in kliniek en ziekenhuis (waar we de resten van een matatu-ongeluk binnen zagen komen, gevangen gekeurd werden en mensen overgaven) en liepen elkaar ondersteunend naar de matatu’s. Met het ongeluk in mijn achterhoofd en de rest van mijn pech (heb naast een gipsen voet ook nog een schimmel infectie in mijn mond en word voor de derde keer verkouden) durfde ik echter niet in een matatu te stappen en besloot ik –tegen beter weten in- op een piki te stappen en door de creek terug naar het dorp te gaan. Hinkelend met een broodzak om mijn voet hielp Lisa met in de boot, ondertussen allebei gierend van het lachen. Eenmaal aan de andere kant vertelde iedereen op onze weg ons hoe sorry ze waren. Dit levert vast weer een nieuwe bijnaam op (naast: Chichiwa, balloonlady, madame, Lucy, Marilou enz)…
Goed, ik zou zeggen: stuur me een fruitmand! Break a leg! Hou je poot stijf enz… En nee, ik kom niet naar huis met de gipsvlucht (die hebben ze namelijk niet vanuit Kenia)!

Ik mis jullie!