Visum

Hallow!!!

Net mijn visum verlengd (god, wat mis ik de nederlandse georganiseerdheid en structuur!). Twee uur in een kantoor, vingerafdrukken gezet, van kamertje naar kamertje gestuurd (om nog maar niet te spreken van het kastje naar de muur).
Maar de stempel staat in mijn paspoort: ik mag blijven!

Nu in Mombasa, door mijn 90 nieuwe emails aan het werken. Ok, ik geef toe de helft is van hyves en waarbenjij.nu. Dus dat valt tegen...

Verder weer een update van de afgelopen 1,5 week (incl. gips en foto's hopelijk):

Thuis – 20 november
Het is 18.15uur, de werkdag is weer voorbij. Nog 2 maanden en 10 dagen in Kenia. Nog 8 dagen gips. Nog 2 weken voor onze trip. Nog 1 nachtje voor Leanda’s verjaardag, 7 dagen voor Thanksgiving, ruim een maand voor kerst. De tijd vliegt!
Ik hoor je nu denken: ‘Thanksgiving?!’ (vooral het vraagteken en uitroepteken kan ik duidelijk horen). Maar elke reden voor een feestje grijpen we natuurlijk aan: Obama night, Thanksgiving, Haloween, maar zoals het hoort willen we ook Sinterklaas vieren. Met een gedicht, een pluchen vagina (als George die mee wil nemen van zijn bureau) en cadeautjes van €2,-. Ze begrijpen niets van het verhaal van de oude man met baard (wiens naam verdacht veel op Santa Claus lijkt) en zijn zwarte helpers (Black Petes!). Maar ze zijn mij wel een Nederlandse feestdag verschuldigd, dacht ik zo!
Lisa en ik vertrekken echter op 4 december richting het zuiden van het continent. Dus niet, zoals gepland, naar Uganda en Rwanda. En Sinterklaas zal dus op woensdagavond 3 december gevierd moeten worden. Prima! Dan kunnen we Kiley en Kate hier achterlaten (dat bedoel ik niet zo onaardig als het klinkt) en even ontsnappen aan TK… Rwanda en Uganda bleken, na wat research toch wel risicovol en tickets richting Zuid-Afrika of Madagaskar waren onbetaalbaar. Dus nu gaan we met de bus naar Dar es Salaam (Tanzania), met de trein naar Mbuyu om dan weer met een bus de grens naar Malawi te passeren. Malawi schijnt prachtig te zijn (en slechts 2x zo groot als Nederland, dus goed te bereizen), we hebben er zin in. Op 20 december zijn we dan weer terug, want dan arriveert Noortje: een nieuwe Nederlandse vrijwilligster. We zijn nu volop bezig met de research (boekje lezen, wegdromen, giechelen en de bus nu al vervloeken), want 4 december is al over 2 weken! Grappig hoe anders we hier bezig zijn met ‘onze vakantie’.
Goed, we gaan natuurlijk alleen als ik gipsloos ben! Laat dat even duidelijk zijn. Afgelopen zondag was ik in staat mijn klomp (toch grappig, als je uit Nederland komt) met een machete te verwijderen. Het ding heeft al verscheidene bijnamen: sucker, sock, shoe, bigfoot, etc. Sucker blijft favoriet, want het is niet bepaald een pretje! Volgende week vrijdag (de 28e, hij staat in mijn agenda gemarkeerd!) gaat het er officieel af (als mijn voet nog niet is weggerot en afgestorven voor die tijd). En of het nou geheeld is of niet: er komt geen gips meer omheen! Ik ga er dus maar vanuit dat het hersteld is… En anders ga ik tapen, maar geen gips meer voor deze tante. Ondanks de mindere kanten (lees: de voorkant, achterkant, zijkant, onderkant, binnenkant, alles dus) begin ik eraan gewend te raken (behalve aan de geur en de jeuk) en weet ik me aardig te redden. Ik had krukken gekocht in Mombasa, er twee dagen mee gelopen en was toen zo beurs (ja, het zijn van die ouderwetse-onder-je-oksel-krukken) en bezweet dat ik besloot ze aan de wilgen te hangen. Ik doneer mijn ‘vrienden’ aan de locale clinic en bewijs dan de community weer een dienst, zullen we maar zeggen. Lisa heeft haar Teva’s aangeboden en dus heb ik ‘schoenen’. Je kunt je voorstellen: woest aantrekkelijk! Samen met mijn neus en mondinfectie dacht ik dat de mannen me nu misschien eindelijk eens met rust zouden laten. Niet dus.
Vandaag een armband van Tony gekregen, gisteren zei een jongen (ik had geen idee wie hij was, maar hij zei mijn naam dus we zullen elkaar vast één keer ontmoet hebben) dat hij me miste en eergisteren wilde mijn buurman met me in Nederland gaan wonen. Ik wimpel ze beleefd af en lach er maar om, weet niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Lisa heeft inmiddels besloten een boek te gaan schrijven: ‘Kenia’s beste openingszinnen’. Ik ben natuurlijk gevraagd om hier aan mee te werken. Met de nodige ervaring van onszelf en de verhalen en smsjes van ex-vrijwilligers kan het een leuke oplage worden. Zo kunnen wij misschien eens geld van hun aftroggelen…
Tot zover maar even mijn sarcastische update. Het leven kabbelt hier rustig voort en het is hier nog steeds heerlijk. Ik ga nu al bijna huilen als ik denk aan de dag dat ik deze plek moet achterlaten.
Gisteren was bijvoorbeeld mijn laatste huiswerkbegeleiding van dit jaar. We besloten Mohamed Ngazi’s school op te zoeken voor die tijd en daarna gezamenlijk les te gaan geven. Kiley en ik namen een piki (motor) door de wildernis en werden bij twee klaslokaaltjes gedropt. De kinderen stonden te springen en te juichen en verwelkomden ons letterlijk met open armen. Mohamed vertelde het verhaal van zijn school (hij heeft het Madrasa, moslimschool, genoemd om de school niet te hoeven registreren): hij startte ruim 6 jaar geleden met bouwen, begon zijn kinderen en dier vriendjes uit het dorp les te geven en zo groeide het uit voor een school voor de echte kansarmen. Gratis onderwijs voor de wezen, armsten uit de gemeenschap en zijn eigen kinderen. Hij had een geschiedenis van werken op een school in Mombasa, maar ontvluchtte de stad en gebruikte zijn verdiende geld om dit gratis onderwijssyteem op te zetten. Ik was ontroerd! Dat zulke mensen bestaan! Op deze manier krijgen de kinderen een kans! Op een beter leven, een toekomst. Ik was van plan al het geld wat ik aan het einde overhoud te doneren aan zijn school. Maar, hij gaat sluiten: de klassen worden te klein (kinderen gaan naar de public schools of komen niet meer) en hij is 60 jaar en heeft niemand die hem op wil volgen. Omdat het een Moslimschool is en er geen gecertificeerde leraren rondlopen kunnen er geen vrijwilligers aan de slag en de locals willen niet werken zonder te verdienen (zelfs als ze daarmee hun eigen gemeenschap helpen en geen baan hebben). Ik was onderste boven.
We dronken kokosmelk uit een kokosnoot (nee, het was niet op een onbewoond eiland) met zijn vrouw en zoons en hij liet ons zijn huis zien. De fotoboeken kwamen tevoorschijn en al snel was het tijd om les te geven. We verplaatsten ons naar Vutakaka en sloten dit schooljaar af: ik deed spelletjes met mijn klas (Who’s the man, 24-games, galgje) en aan het einde kwamen ze me allemaal bedanken. Ze wilden weten wanneer ik wegging en of ze me nog wel zouden zien. Of ik hier niet voor altijd kon blijven. Ik stond met mijn mond vol tanden: ik vond het geweldig om deze kinderen les te geven en te proberen te helpen, maar had geen idee dat ik de populaire juf was… Gelukkig kan ik dit in januari nog 2 of 3 weken doen en dan zal ik echt gedag moeten zeggen. Slik.

Thuis – 22 november
Er zijn hier een aantal opmerkelijke dingen, waar ik inmiddels (na ruim 2,5 maand) al lang niet meer bij stilsta. Rare gerechten bijvoorbeeld. Ziektes of gebreken en vreemde (huis)dieren…
Allereerst een top 4 van de meest afschuwelijke dingen die ik hier te eten heb gehad (het voedsel is hier ‘best te baften’,dus de nummer 1 torent ver boven de andere dingen uit):
1) Haai (zo zout, stinkend en taai dat ik er kokhalsneigingen van kreeg)
2) Inktvis (calamaris ringen zijn lekker, maar hele tentakels met alles erop en eraan is net rubber)
3) Geit (de geur alleen al, veel bot, taai)
4) Tot gif gekookte spinazie (need I say more?)

Dan een top 5 van de meest vreemde dingen die ik hier te eten heb gekregen:
1) Duif (grijs vlees, smaakt naar chicken-ish)
2) Tamarin (soort vrucht)
3) Vis (op zich niet vreemd, maar hier eten ze alles, incl. kop, staart en vinnen)
4) Groene sinaasappels (ja, ze zijn wel degelijk rijp)
5) Kasawa (kruising tussen een banaan en een aardappel)
Over het algemeen moet ik zeggen dat ik tevreden ben over het eten en dat het me alles meevalt: het is weinig gevarieerd en vet (over het algemeen), maar het is lekker. Wel speelt het voedsel (en de hygiëne) waarschijnlijk mee met alle gebreken die mijn lichaam heeft vertoond sinds ik hier ben: diarree, acne, ontstekingen (letterlijk van top tot teen), een gebroken bot (ik neem letterlijk geen enkel melkproduct tot me en zal dus wel lichtelijk een gebrek hebben aan calcium), blaren, uitslag en verkoudheden (tot nu toe 3). Het klinkt erger dan het is, zullen we maar zeggen. Want ik voel me goed!

Thuis – 23 november
Het is zondag, ik zit op mijn bed en kopieer de foto’s van de afgelopen dagen naar mijn computer. Inmiddels moet ik er maar een keer een systeem in gaan aanbrengen (bijv. per maand), want alles begint door elkaar te raken en het zijn er vooral zoveel!!! En dan heb ik nog niet eens Meagans foto’s en niet alles van Lisa, Kylie en Joanne. Ik denk dat ik ga proberen alles per maand op te slaan. Eerst wilde ik thema’s maken, maar dan ben ik de chronologische volgorde kwijt en moet ik dit 51 pagina’s tellende dagboek elke keer nalezen…
Ik zat net lekker te ontbijten met de kinderen (had chapati’s gisteren als lunch, diner en nu als ontbijt op een gegeven moment komt het echt wel je strot uit), toen ik realiseerde dat afwassen, schoonmaken, koken en wassen niet is zoals in Nederland.
Afwassen doen we met 2 teiltjes water: we gebruiken een stuk zeep (speciaal voor de afwas) en boenen met de handen alles schoon in het eerste teiltje, in het tweede teiltje spoelen we dan alles weer af. We laten het drogen aan de lucht. En klaar is Kees (of Khahindi, een iets gebruikelijkere naam in Kenia).
Bij het schoonmaken komt er geen stofzuiger aan te pas: een bezempje van een soort stro doet het werk. Stoffer en blikken dus! En dan doen ze hier elke dag (ik doe mijn kamer eens per week).
Koken gaat hier zonder gasfornuis: de vrouwen maken een vuurtje, gebruiken een kookpot of een soort campinggasstel. Dus meestal eten we een of twee pans gerechten.
Wassen heb ik al eens eerder beschreven: koud water, waspoeder en boenen tot je knokkels kapot gaan.
Zo, mijn foto’s zijn ondertussen redelijk gesorteerd. Ik ga douchen (voelt ook net als op de camping: met mijn handdoekje en plastic tasje loop ik naar de badkamer, waar ik mijn slipper en plastic zak aantrek en een koude douche neem). En daarna weer door de creek naar Mnarani. Ik hoop dat er iemand is om me op te tillen…
Want dat is hoe het gister ging: ik ging naar Mnarani (het dorp) om te kijken naar een voetbal evenement voor vrouwen van Moving Goalposts. Natuurlijk moest ik door de creek, maar omdat het eb was moesten we een stukje door het water lopen. Op de heenweg klom ik op de kanoman’s rug en bracht hij me naar het strandje, maar op de terugweg werd ik over de schouder gegooid. Lisa moest natuurlijk foto’s maken terwijl ik het uitschaterde (en me kapot schaamde, maar dat terzijde). Bij de Mnarani Primary School aangekomen bekeken we de wedstrijden en spraken met de staff van Moving Goalposts. Dit is een organisatie die vrouwen helpt in hun ontwikkeling en zelfstandigheid door middel van voetbal. Er zijn verschillende ‘leagues’ en in totaal (inlcusief schoolteams) zijn er zo’n 2000 vrouwen die spelen. Alles wordt gerund door Keniaanse meiden en aan het hoofd staat op dit moment Kocky (een Nederlandse vrouw met wie ik in Nederland ook al even contact heb gehad, omdat dit een mogelijke stageplaats was voor mij). De organisatie bestaat nu 8 jaar en is erg succesvol! Lisa en ik waren onder de indruk van de omvang van het evenement en alles wat erbij komt kijken (geluidsinstallatie, toneelstuk, ‘peer education’, transport etc). We hebben een tijdje met Kocky gepraat, heel inspirerend en echt een voorbeeld voor mijn miniproject (want naast Moving Goalposts ben ik niets in vergelijking!). We hebben telefoonnummers uitgewisseld en houden waarschijnlijk contact. Ik denk dat ik haar ervaring (misschien in de vorm van een interview) kan gebruiken voor mijn project en hoe ik dingen aan kan pakken. En hopelijk komt zij in januari naar Takaungu om te kijken wat ik voor elkaar heb gekregen.
Op dit moment loopt mijn project redelijk: de vrouwen komen over het algemeen wel en zijn geïnteresseerd, maar vaak zijn ze te laat (soms wel 3 kwartier) en willen ze hun eigen ding doen. Ik laat ze redelijk vrij, omdat ik ze niet wil wegjagen. Vanaf maandag (morgen) ga ik beginnen met het theoretische gedeelte van mijn klas: voorlichting over een gezonde leefstijl en afvallen. Ik hoop dat ze het interessant vinden en dat het aanslaat. In mijn verslag wil ik in ieder geval een lessenreeks bijvoegen en een stuk wijden aan het probleem van dingen gedaan krijgen hier (een soort advies en handleiding van hoe je te werk moet gaan). Ik hoop dat het allemaal gaat lukken. In ieder geval is Lisa nog steeds tevreden en school ook! Mijn tussentijdse beoordeling is een 8,5! Helemaal top.
Het blijft vreemd om samen te werken met Lisa en daarnaast veel vrije tijd samen door te brengen, maar we hebben hier duidelijke afspraken over gemaakt. Dit omdat het wel mijn stage betreft en niet zomaar een paar weken vrijwilligerswerk (zonder dat ik een product hoef te produceren). En vanaf volgende week maandag wordt het helemaal raar: Kiley gaat naar huis. Ze heeft zich hier nooit echt op haar gemak gevoeld en het feit dat wij op reis zouden gaan en de feestdagen eraan komen gaf haar nog meer heimwee. Ze wilde niet weggaan omdat ze niet wilde falen, maar nu heeft ze al een tijd last van haar maag (het arme schaap denkt dat ze een maagzweer heeft) en heeft haar moeder abrupt haar ticket omgeboekt. Dus vanaf 1 december ben ik de enige vrijwilliger in Takaungu. Voor haar is het het beste denk ik en ik zal haar niet echt missen (ik bedoel: we konden het goed vinden, maar in Nederland zou ze nooit een vriendin van me zijn). Dit klinkt misschien onaardig, maar Kiley sloot zich bijna elke dag op in haar kamer, werkte niet (omdat ze het gevoel had dat ze hier niks kon doen) en klampte zich aan ons vast. Ze heeft geen enkel contact met de locals en de community en voelde zich nutteloos. En dat terwijl er hier zoveel is om te doen! Ik concludeerde min of meer dat ze hier met de verkeerde reden is en dat ze hier eigenlijk niet wil zijn. Haar moeder heeft haar echter door de afgelopen twee maanden gepusht. Gelukkig voor haar kan ze nu naar huis.
Afgelopen vrijdag was trouwens ‘closing day’: de dag waarop de scholen sluiten voor de grote vakantie (ja, het is hier zomervakantie!). Het was een groot feest: het schoolplein (of eigenlijk ‘schoolveld’) was versierd met ballonnen en bloemen, er waren banken neergezet voor de ouders en een officiële tafel voor de leraren. De girl-scouts openden het geheel met een lied, er was een toespraak van een van de leraren, de Stay Alive (HIV/aids voorlichting) groep deed een lied, er was een traditionele dans en een gebed. De beste leerlingen van elke klas (nr.1, nr. 2 en meest vooruitgegaan) werden naar voren geroepen en kregen cadeautjes. Musa praatte alles aan elkaar in Kiswahili en ik maakte foto’s van alles en iedereen. Na afloop werden de kinderen gemeten voor hun uniformen voor het volgende schooljaar, kregen ze een snack en mochten ze naar huis. De rapporten krijgen ze volgende week. Voor ons was er een staff-lunch. Nancy en Mishi hadden weer megaveel pilau gemaakt en Kate had frisdrank gekocht. Het was erg gezellig. Toen voor het eerst met gips een half uur gelopen, terug naar het dorp. Het was niet verstandig, maar toch viel het me alles mee. Daarna weer aan het werk op kantoor, mijn health class gegeven (heb stiekem, per ongeluk de dansleraar gespeeld) en daarna uitgeteld naar huis gegaan. Mijn voet deed pijn en ik vervloekte mijn gips.
Gelukkig kwamen Khahindi en Dude langs om me op te vrolijken: ze brachten me kokosnoot (eerst drinken, dan opeten) en de kinderen van mijn gastgezin deden een fotoshoot met ons. Het was hilarisch! Op zaterdag besloot ik weer een middag met ze op te trekken en leerden ze me weer een hoop nieuwe dingen (in Kiswahili, over Kenia, hun families en gewoonten en gedachten). We lachten en aten mango’s, deden woordspelletjes en dronken kokosmelk. Voor ik het wist was het 17.00uur en moest ik ook nog langs Lisa om onze reisplannen verder uit te werken. Want over 1,5 week gaan we op vakantie!!! We kijken er allebei onwijs naar uit en zijn er klaar voor. Hopelijk kunnen we woensdag in Mombasa de bus- en treintickets regelen!
Gezamenlijk hebben we besloten dat mijn gips er donderdag afgaat (als het aan mij lag was het er vanmorgen afgegaan zodat ik kon zwemmen), zodat ik me donderdagavond met Thanksgiving vrij kan bewegen en vrijdag naar Mombasa kan gaan. Want komend weekend is Kiley’s afscheid: Thanksgiving op donderdag, Vuma op vrijdag, karaoke in de avond… En dan misschien nog een dagje Mnarani Club in het weekend? We zullen zien. Ik hoop in ieder geval dat het hele voetprobleem nu is afgelopen. Ik heb een week om te herstellen en op kracht te komen voor de gaan reizen (we hebben wat plannen die mountainbiken en hiken omvatten), maar ik ga pas weer hardlopen als we terugkomen.

Thuis – 25 november
Een nieuwe dag, een nieuwe aanbidder! Eentje die me elke dag mango’s brengt (ik bedoel: je kunt het slechter treffen). Zolang hij nog geen aanzoek doet, hou ik hem te vriend, dat moge duidelijk zijn.
Een nieuwe dag, een nieuw record: 12 kakkerlakken in de badkamer vannacht.
En een nieuwe dag, een nieuwe vondst: een tent! We kunnen daadwerkelijk gaan kamperen in Malawi en omstreken!
Vandaag ook weer een geweldige Health Class gehad: heb er nog steeds geen foto’s van gemaakt, maar het is super! Marloes met een gipsen klomp als lerares, de vrouwen met overgewicht (en hun te zware dochters) in actie! Vandaag heb ik ze gewogen en gemeten, om hun BMI te gaan bepalen. De grootste Big Mamma is 1.52m en weegt 116kg (met een BMI van 50 zit ze dus in de hoogste categorie van obesitas met een ‘extreem gezondheidsrisico’). Serieus een probleem dus. Met de grondoefeningen kan ze ook niet meedoen. Maar ze is in beweging en probeert mee te doen: dus ik ben blij. Ik hoop alleen dat ik haar niet hoef te reanimeren op een dag…
Ik denk trouwens dat ze morgen allemaal niet meer kunnen lopen, want ik heb flink gesquad, gelunged and gesit-upped met ze! Tot groot vermaak van de security guards!
Goed, tot zover ‘huppelkut on tour’ (citaat van mevrouw Corusvest). Back to the studio!

Kusjes en groetjes!