Lucky Lucy Loo

Hoi lieve allemaal!

Jeetje, wat ben ik een geluksvogel! Vandaag op vakantie, een paar uber grappige emails! En alle liefde van thuis... Dank jullie wel!
Iedereen is voor me aan het aftellen (nog 58 dagen), maar ik wil nog niet naar huis!

Kim, ik weet niet of je me nog steeds volgt en elke keer vergeet ik het te zeggen maar Khadija en de kinderen zeggen hi! Heb veel over jou en Renske gehoord, en ze zijn duidelijk dol op hun Nederlandse vrijwilligers ;)

Voor iedereen weer een momentje uit mijn dagboek:

Thuis – 29 november
Het is zaterdag, maar het voelt als zondag. Het is een ‘recovery day’: gisteravond zijn we uitgeweest en vandaag was een nutteloze dag met een filmpje kijken op je computer, beetje slapen, beetje lezen, beetje eten, je kent het wel…
Maar laat ik de afgelopen week even beschrijven. Om te beginnen met woensdag in Mombasa, gevolgd door de donderdag (de dag waarop Assepoester haar klomp verloor), Thanksgiving en vrijdagavond met kulverhalen en karaoke…
Lisa, Kiley en ik hadden idealistische doelen voor de woensdag in Mombasa: visum vernieuwen, bustickets naar Tanzania regelen, boodschappen voor Thanksgiving doen, internetten (een paar uur, want ik heb in geen twee weken een toetsenbord aangeraakt), foto’s printen, posters en folders printen, blond nephaar vinden en kopen, enz. Uiteindelijk zijn we in bijna alles geslaagd, maar het was een drukke dag. We renden (en ik tuk-tukte) van hot naar her, raakten elkaar kwijt, hadden zo onze wc-momentjes en vonden uiteindelijk blond nephaar. Want maandag krijg ik een coupe Kenia: lange kleine vlechtjes.
Woensdagavond was ik gebroken (ja, net als mijn voet) en ging ik vroeg slapen! Want de volgende ochtend stond er een belangrijke gebeurtenis te wachten: mijn klomp zou verwijderd worden en de dokter zou me vertellen dat alles goed en wel geheeld was en ik zonder problemen op reis kon. Zo idealistisch was het echter niet: de dokter was niet aanwezig, bij binnenkomst galmde het gruwelijke geluid van iemand die staat te kotsen alsof hij zichzelf binnenstebuiten keert en de dame achter de balie had alweer dollartekens in haar ogen bij mijn aanblik. Kiley en ik besloten eerst boodschappen te doen (wijn, vers brood, kaas en fruit voor die avond) en daarna terug te komen voor de dokter. Na bijna drie kwartier (in de supermarkt beseffen dat je allebei geen cash hebt en ik mijn pinpas was vergeten kost wat extra tijd) gingen we terug met de gedachte dat ik met 5 minuten weer buiten zou staan op vrije voeten. Niets was echter minder waar: de dokter was er nog steeds niet, dus zei ik dat een assistent het ook best mocht doen. Als het ding er maar afging! Vier man, een schaar, een zaag, een scheermes, een ondefinieerbaar object en drie kwartier later lag ik gefrustreerd op het doktersbed. De ijdele hoop dat ik mijn klomp (met alle lieve wensen van mijn nieuwe vrienden en collegae) mee naar Nederland kon nemen was vervlogen: drie man stonden lachend aan mijn knijterharde gips te peuteren, Kiley’s gezicht stond op onweer en de Nederlandse scheldwoorden raasden door mijn hoofd. Dit had ik thuis sneller gekund! Goed, toen de klomp eindelijk verwijderd was kwam mijn lieve poezelige voetje tevoorschijn: vreselijk gerimpeld en verveld aan de onderzijde maar geen schimmels, witte sok of andere onaardigheden die ik had verwacht. Na een korte wasbeurt verlieten Kiley en ik de kliniek: ik was verliefd op de wereld, voelde frisse (relatief gezien, want fris wordt het hier niet) lucht langs mijn voet, en liep weer als een kievit. Totdat een van de doktersassistenten ons achterna kwam: we moesten nog betalen. Iets in mij knapte, ik hield mijn rechter wijsvinger bijna in zijn gezicht en begon mijn tirade. Hoe ze mij drie keer gemisdiagnostiseerd (is dat echt een woord?) hadden, me tot twee keer aan toe medicijnen hebben gegeven die ik niet nodig had (om over deprijs ervan nog maar te zwijgen) en als amateurs te werk waren gegaan als het om de gipsverwijdering ging. Dit had ik in het dorp allemaal zelf kunnen verzinnen. En dat er geen haar op mijn hoofd was die eraan dacht om te betalen. Hij noemde de gipsverwijdering een ‘service’, maar ik zei dat ik nog beter naar de Gamma had kunnen gaan voor mijn behandeling (daar hebben ze tenminste wel materialen die gips aankunnen). De kerel bleef stom naar me grijnzen, maar ik beende kwaad weg. Kiley bleef vervolgens nog even tegen hem tieren hoe belachelijk het allemaal wel niet was. Je hebt altijd baas boven baas zullen we maar zeggen…
Een ding is zeker: terug naar die kliniek kan en wil ik niet meer. Het kan me niets schelen: ik ben vrij! De hele donderdag ben ik extreem melig, gelukkig en belachelijk geweest. Alles kon me gestolen worden: ik kon weer normaal lopen, werd niet meer nagestaard en mensen verontschuldigden zich niet meer voor iets waar niemand iets aan kon doen! George kwam uit Mombasa over (met een reusachtige Schwartswalder Kirsch-taart) en we lunchten (na een uitgebreide voetscrub en een teen-nagel-lak-sessie) op het witte idyllische strand van Takaungu. George en ik waren verrukt! De dag kon niet meer stuk! We zwommen in de zee, maakten foto’s, lachten en probeerden al rennend onze kleren droog te krijgen. Niet bepaald een doorsnee stagedag uit het leven van een Sport en Bewegenstudent…
Terug in Lisa’s huisje sprong George onder de douche en vielen Lisa en ik de taart aan… We waanden ons in het paradijs! De zon, het uitzicht op de creek, mijn fuchsia roze gelakte teennagels, goed gezelschap en taart.
Ik danste, deed krachtoefeningen en praatte met mijn Health Classje. Daarna haastte ik me naar kantoor om te helpen met de voorbereidingen van het grote Thanksgiving diner. De sfeer zat er goed in: het hele huis rook naar eten, iedereen at al aan de wijn en in de keuken was het bedrijvig. Aangezien ik geen van de traditionele Amerikaanse gerechten kende was ik verantwoordelijk gesteld voor de fruitsalade en het knoflookbrood. Eitje! Kiley liep te stressen, mensen wilden beginnen met eten en ik moest nog beginnen met snijden, schillen en knoflook persen. Maar het leven was mooi: ik voelde me intens gelukkig, hielp Kiley met haar gerechten en begon aan mijn bijgerechtjes. De voorgerechten werden inmiddels naar binnen geschrokt en ik pikte af en toe een hapje om me daarna weer terug te trekken met mijn wijntje in de keuken. Het brood en de fruitsalade waren zo klaar en toen begon het echte werk: het hoofdmaal. In plaats van kalkoen hadden we kip, er waren ‘sweet patatoes’, sperzieboontjes, aardappelpuree, aardappelsalade, stuffing, een schaal met verschillende groenten… Het hield niet op. We aten allemaal teveel en hadden daarnaast nog pompoentaart, kruidkoek met cream cheese frosting, apfelstrudel, chocolate chip coockies en fruitsalade als toetje. Het was enorm! (net als mijn buik na afloop). Echt genieten. Het was de perfecte dag.
Vrijdag moest er weer gewerkt worden, maar ik voelde me nog steeds sloom en vol. Ik werkte bijna de hele dag achter mijn computer en bereidde me mentaal voor op een avond vol met karaoke, gedans en gesjans. Ik gaf mijn Health Class en haastte me daarna naar Mombasa. Daar ontmoette ik Kate en Lisa (Kiley was te ziek om mee te komen) en aten we met Shahin (het appartement waar we elke keer slapen als we gaan stappen). We kleden ons om en vertrokken naar Bella Vista voor een drankje. Er werd 80ies en 90ies muziek gedraaid en Lisa en ik gingen compleet uit onze panty (al zittend aan de bar). Al gauw waren we omringd door mannen. We maakten er een sport van om nieuwe verhalen te verzinnen: Kate was getrouwd en had een jaloerse man, Lisa had een kind en ik kwam uit Zweden. Een aantal gratis biertjes volgden en Tony kwam op het juiste moment binnenvallen. Met zijn twee meter imponeerde hij duidelijk mijn gesprekspartner (1,60m) die geschrokken vroeg of Tony mijn vriend was en of hij hem ging slaan. Niet dus (2x).
Samen met George vertrokken we naar de karaoke bar, zetten we onszelf voor paal en giechelden heel wat af. Tony fluisterde in mijn oor hoe erg hij me gemist had, hoe mooi ik was en zelfs de slechtste uitvoering ooit van ‘Like a prayer’ van Madonna was blijkbaar nog geen afknapper voor hem. Na Hanson (Kate en Lisa zijn enorme fans van de ooit langharige pubers), Madonna en Ricky Martin (probeer de Spaanse versie van ‘Living la vida loca’ maar eens) was het tijd om een dansje te wagen. We vertrokken naar onze stamkroeg Bobs. Het was weer een mooi avondje. Kate kroop uit haar schulp, George (we weten het nu zeker: hij is homo) danste de sterren van de hemel en Tony stopte midden in de nacht weer bij de 24-uurs mega supermarkt voor een snack. Onderweg naar huis twijfelde Kate aan Tony’s stuurkunsten en ontstonden er andere discussies over koude meatpies, de kwalitiet van de supermarkt en de Keniaanse mannen. Ik probeerde het Nederlandse spreekwoord van een bord voor je kop uit te leggen (having a plate in front of your head), maar dat werd op dit late tijdstip niet helemaal begrepen. Maar we hebben toch besloten ‘m erin te houden…

The office – 3 december
Zaterdag was echt een ‘recovery day’, zondag was een dag vol activiteiten: samen met Kylie naar Vuma gewandeld, thuis geluncht, mama aan de telefoon gehad, gekletst met Lisa en gezwommen met Kiley. Foto’s uitgewisseld, tips wat-te-doen-in-Amsterdam en kleding gedoneerd gekregen van haar. Want op maandag vertrok ze.
Het is een rare week, met onproductieve dagen. Maandag eerst 3,5 uur gezeten om mijn rastavlechtjes te krijgen, daarna geluncht, kort gewerkt, Kiley uitgezwaaid en mijn Health Class gedaan. Ik was zenuwachtig voor mijn klasje: ik moest de vrouwen vertellen dat ze allen hoog of extreem risicovol obees zijn. Dat de kans dat ze doodgaan 2x hoger is dan voor een persoon met een normaal gewicht. Dat ze echt iets moeten doen, willen ze niet ziek worden. Gelukkig pikten ze het goed op en zijn ze zich bewust van het feit dat ze veel te zwaar zijn.
Waar Nederlandse vrouwen altijd in de ontkenning zijn dat ze te dik zijn, het onbeleefd is om dit tegen iemand te zeggen en het niet bepaald het schoonheidsideaal is, is het hier helemaal geen schande. Ze schamen zich nergens voor en het schoonheidsideaal is hier zeker niet graatmager. In zekere zin is het een teken van welvaart, denk ik. De vrouwen stappen vrolijk op de weegschaal, schreeuwen hun gewicht over het veld en geven rustig commentaar op ieders gewicht, midden in hun gezicht, ongecensureerd.
Zo vertelde een nicht van mijn gastgezin me vorige week dat ze 100 kg woog, wat natuurlijk kwam doordat ze kinderen had gekregen. Bij een lengte van maximaal 1,60 is dat duidelijk te zwaar, dat wist ze zelf ook wel, maargoed ze was al getrouwd. Nu had haar man een tweede vrouw, ze was wel een beetje jaloers, maar het was ook wel lekker makkelijk en rustig. Na haar hele woordenvloed over haarzelf vroeg ze me ongegeneerd hoe zwaar ik ben. Aangezien zij 100kg woog, durfde ik het best te zeggen. Ze flipte echter compleet: ‘meisje, dat is toch veel te zwaar!’ (bedenk er een afkeurend schuddend hoofd bij). Ze begon haar betoog over dat ik nog zo jong was, nog een man moest vinden en dat ik vrijwel kansloos was met mijn huidige gewicht. Ik was stomverbaasd. Kon geen woord uitbrengen. In de afgelopen maanden ben ik een paar kilo afgevallen en heb ik eindelijk wat zelfvertrouwen en tevredenheid naar mijn lichaam opgebouwd. En nu kwam een dikke dwerg dat weer even wegvegen. Een dikke dwerg die niet eens achterop een piki past (dat vertelde ze me zonder blikken of blozen). Ik was kwaad en beledigd, maar wist alleen uit te brengen dat ik bijna elke dag een piki nam en deze soms zelfs met iemand anders deelde. Mini triomf momentje. Furieus en verdrietig ging ik naar bed. De volgende morgen vroeg de bitch me doodleuk om mijn telefoonnummer, want ik was altijd welkom in Lamu en ik kon in haar huis slapen en langskomen. Oh, wat zou dat leuk zijn. Ik gaf haar mijn nummer en deed nogal kortaf. Die middag belde ze me al, ik nam niet op.
Gisteren, dinsdag, ’s ochtends gewerkt achter mijn computer. Ik wilde deze week mijn lesprogramma voor mijn Health Class afhebben, maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. Gisteren zat ik in de stress, als een gek te werken, want ik wil morgen graag relaxed op vakantie! Nu heb ik me erbij neergelegd dat ik het theorie-gedeelte vandaag afmaak en de lessenreeks onderweg ontwikkel, zodat ik het bij terugkomst alleen nog maar hoef uit te typen. Naast mijn Health Class is er echter nog veel meer wat er moet gebeuren om mijn stage succesvol af te ronden, dus ik hoop dat het allemaal gaat lukken. Vast wel!
Gistermiddag weer gefrustreerd: had nog zoveel te doen en heb weer drie kwartier op de vrouwen zitten wachten! Wel leuk gepraat met Dude en Khahindi, maar niet echt productief en nuttig. Toen ze er om 17uur niet waren ben ik naar huis gegaan, wilde verder werken aan mijn lesprogramma’s. Maar ik kwam erachter dat ik mijn boeken op kantoor had laten liggen. Dus heb ik op mijn bed gelegen en gelezen en een telefoontje naar Nederland gepleegd. Dat vrolijkte me zeker op! Later hoorde ik van Khadija (mijn gastmoeder) dat de vrouwen wel gekomen waren, alleen dus bijna een uur later dan afgesproken. Het maakt mij niet uit, niet mijn probleem zullen we maar zeggen.
Vanochtend om half 6 opgestaan om naar de zonsopgang te kijken. De zon komt hier op uit de zee, omdat we aan een oostkust zitten. De zonsopgang is dus nog mooier dan de zonsondergang hier… De geweldige zonsopgang van Kenia, op een van de mooiste stranden waar ik ooit ben geweest, met het gelukkigste gevoel dat je maar kunt hebben. Het ruisen van de zee, mijn voeten in het witte zand, roze wolken, de zilte lucht, een briesje, de koele ochtendlucht. Kon dit maar voor altijd duren… Ik zat zwijgend voor me uit te staren, te genieten, te dromen en nam af en toe een foto. Maar een half uur later was de zon weer een gele, hete, vuurbal, waren de wolken weer wit en lag de temperatuur weer een paar graden hoger. Een van de vissers was naast me komen zitten en kletste de oren van mijn hoofd. Ik werd wakker uit mijn droom. Ik stond op en liep terug naar het dorp voor wat wasverplichtingen, een ontbijtje en een koude douche.

Allemaal, tot over twee weken! Ik ga de toerist uithangen in Tanzania en Malawi! Lisa, Me & my rasta.
Kus