Vervolg Malawi

Daar is ze weer!

Iedereen bedankt voor de leuke reacties op mijn kerstkaarten! Sorry als ik iemand vergeten ben of als de TNT het laat afweten... ;)
Over de Nederlandse post gesproken trouwens: in Malawi het ik heel wat grijs/ rode jassen met TPG/ PTT post op de achterkant gezien! Nogal vreemd, moet ik eerlijk zeggen. Maar dat siert de PTT dan weer wel!

Goed, waar was ik gebleven?
Oh Nkhata Bay (pap, heb je de atlas erbij?). We hadden viavia goede verhalen gehoord over de baai en een backpackers lodge. Dus daar gingen we naartoe. Voor een prikkie sliepen we in een prachtige dorm room, hadden we warme douches (die zijn nogal schaars in Afrika) en een prachtig uitzicht. De bar was afgeladen met wazungu ('whities') en bood een uitdagend groot menu. Maar Lisa en ik voelden ons nogal overdonderd. Al die andere reizigers?! En de drank, de luide muziek en dezelfde verhalen over and over again... (waar kom jij vandaan? Waar zijn jullie tot nu toe geweest? blabla)
Dus zonderden we ons af: we verscholen ons op een bankje aan het water, genoten van de lichtjes van het dorp en aten een fantasievol diner: brood, perziken, bananen en appels. Met als toetje gummibeertjes. Een feestmaal. We dronken een biertje en doken toen het stapelbed in de dorm in (tenminste dat dacht ik: want ik stuitte op een mede-dormer en schrok me een hoedje). Ik sliep die nacht, gewapend met oordoppen, in een vuil, scvhokkend (van duistere activiteiten van mijn onderbuurvrouw) bed...
De volgende ochtend stonden we vroeg op, betaalden onze rekening (biertje was 80cent) en verlieten mzungu-ville. We daalden af naar een prachtige plek in dezelfde baai waar we onze eigen bamboehut hadden, 'cute' obers en rust. We huurden een kayak (ontdekten ons eigen strand, kregen de slappe lach en kramp in onze armpjes), aten pizza in het dorp (met Fanta Pineapple!) en deden een poging souvenirs te kopen (lees: we deden een poging, succesvol is anders...). We werden achtervolgd door twee zwerfhonden (ik kan wel een puppytraining gebruiken, want we kregen ze niet afgeschud) en kletsten met onze lieve Malawiaanse barman. Gilbert maakte ons aan het lachen door de aanwezige Russen (die werkelijk waar geen woord Engels spreken) duidelijk te maken dat hun eten klaar was (groteske gebaren van het voedsel in de mond stoppen en het woord FOOD).
Goed, na twee biertjes, storten we in. Lisa vroeg me of ik klaar was om naar bed te gaan (we crashen nog steeds tussen 8 en 9 op ons matrasje): ' Ready, Freddy?', waarop vermoeid mijn bevestigende antwoord was: 'Yeah, I am Freddy'... We rolden bijna van onze barkruk en strompelden naar onze hut.En ik had weer een nieuwe nickname...
Wat een heerlijke relaxte dag! Zoals vakantie bedoeld is... En eindelijk een local gesproken! We waren tevreden.
De volgende dag gingen we terug naar Mzuzu, door naar Rumphi en Vwaza Marsh (een National Park bekend om zijn olifanten). De weg naar Rumphi verliep zo goed als vlekkeloos, maar toen moesten we nog een lift zien te vinden naar Kazuni, voor het donker werd. De Rumphianen stuurden ons allen in een andere richting en het was zaterdag dus vertelden anderen ons dat er helemaal geen verkeer in het weekend het park in ging. Uiteindelijk hopten we achterop een pick-up: met de splinters in ons achterwerk, de hand van een opdringerige Malawiaan op Lisa's been, mijn voeten slapend en mijn knie in iemand boezem hobbelden we 35 km naar het hek van het park. Het duurde ruim 2 uur voor we er waren en we knepen hem nogal of we er uberhaupt wel gingen komen (niemand sprak Engels, terwijl dit de nationale taal is) en het begon donker te worden. Net voor 18uur zagen we echter een meer opdoemen en stopten we bij een hek. We waren gearriveerd! Opnieuw hadden we ons eigen bamboehutje en een plek om vuur te maken! Cool!
Ik starte het vuur, Lisa ronselde de pannen en we genoten van de zonsondergang. We hoorden nijlpaarden uit het meer knorren, vogels fluiten en muggen zoemen.
We aten noodles (met insect-extract) en als 'appletizer' (gezien in een menu in Malawi) aten we onze M&M's. Appletizers zijn onze gewoonte geworden. Bij gebrek aan groenten en goed eten in Malawi zijn we deze gewoonte begonnen. De keuze van onze appletizers bestaat doorgaans uit:
- Chocola (elke soort, elk formaat)
- Chocoladekoekjes
- Vanille/ aarbeikoekjes
Het menu is dus nogal beperkt...;)

Goed, een wandelsafari in de ochtend met Alfred: we zagen de nijlpaarden van dichterbij, spotten bavianen (natuurlijk moest ik weer gillen en wijzen als een klein kind toen twee reusachtige mannetjes elkaar achtervolgden), antilopes en bushbucks. Geen olifanten en buffels helaas (het is regenseizoen in Malawi en dan blijven de meeste dieren in het bos).
Na 2,5uur wandelen besloten Lisa en ik (voor het eerst in 7 weken) weer te gaan hardlopen!!! Ik dacht dat ik doodging na 15 min. heuvelop en -af. Maar het voelde goed! Geen last van de voet, geen last van de schenen! Perfect.

Na twee nachten genieten van Kazuni en Vwaza Marsh gingen we terug naar Chitimba om onze laatste dag te genieten van het meer en de zon. Ze hadden echter geen slaapplek voor ons en we besloten verder te gaan naar Karonga.
Lisa was ziek, maar we moesten terug richting de grens. Ik sleepte haar van plek naar plek, maar veel was te duur of vol...
Uiteindelijk vonden we een kamer in een goedkoop en lwaaiig motel.

En nu zijn we weer in Tanzania. De volgende keer (ws vrijdag) hopelijk foto's en meer vanuit Mombasa, onze thuisbasis...
Dikke knuffel!

PS De freddy grap viel een beetje tegen huh?! ;)