Weer terug

Lieve allemaal,

We zijn weer in 'ons dorp'!
Helemaal thuis en bijna kerst...
Er is een nieuwe Nederlandse vrijwilligster aangekomen: Noortje! Echt een leuke meid. Dus tot ik wegga heb ik weer wat extra gezelschap om me heen.

Hier weer een stukje wat ik eerder heb getypt, op dit moment is het te heet om na te denken ;)
Ik hoorde dat jullie volgende week misschien op schaatsen staan?! Dat klinkt zo onwerkelijk! En ben jaloers als dat echt gaat gebeuren..

Iedereen alvast een fijne kerst!

Thuis – 22 december
Terug van onze vakantie in Tanzania en Malawi. Terug in ‘ons dorp’. Thuis.
Toen we op donderdagavond met een piki, de wind door onze haren, balancerend met de zware backpack, het dorp in reden had ik een dubbel gevoel. Het voelde als thuiskomen, maar ook als het begin van het einde. Want vanaf nu had ik nog maar 6 weken. Of zoals Maureen aan het aftellen is: nog maar 43 nachtjes. En dat geeft me het gevoel dat ik vanaf nu het maximale uit elke dag moet halen, extreem moet genieten en moet gaan nadenken over de dingen die ik echt nog wil zien en doen. Het betekent dat ik mijn stage moet gaan afronden en daadwerkelijk een waardig product moet gaan inleveren. En ook op het gebied van mijn project wil ik nog zoveel doen: ik maak een 12 weeks lesprogramma (theorie en praktijk) voor mijn Health Class voor de vrouwen, moet mijn hele onderzoeksverslag nog uitwerken, artikelen zoeken en mijn verdiepende opdracht paper schrijven. Daarnaast wil ik een handleiding voor nieuwe vrijwilligers opstellen over hoe om te gaan met de culturele verschillen (hoe mensen te benaderen/ onderzoeksmethoden en adviezen). Plus natuurlijk een uitgebreide evaluatie en zelfreflectie, zoals InHolland dat graag ziet. Als ik dit zo typ zie ik alweer dat ik het de komende weken razend druk ga krijgen… Maar ik kan mijn eigen tempo bepalen en heb nu (nu het nog schoolvakantie is tot 5 januari) alleen de Health Class die mijn werkdag onderbreekt. Verder kan ik me dus volledig op het verslagenwerk storten (tussen de kerst en nieuwjaars-activiteiten door).
Het maakt me bang om te denken aan het leven in Nederland: de drukte, stress en de luxe. Natuurlijk verlang ik ernaar om mijn vrienden en familie te zien. Er zijn momenten dat ik dat echt heel erg mis, maar over het algemeen voel ik me hier gelukkig en relaxed. Elke dag geniet ik van de zon, de mensen om me heen (vooral mijn gastgezin en nieuwe vrienden) en de omgeving. Ik ben weer aan het hardlopen (de eerste paar keer dacht ik dat ik doodging) en ben in totaal nu ongeveer 5 kg afgevallen.
En dat valt ook de mensen die hier wonen op. Een aantal grappige anekdotes:
- ‘Marloes, can I ask you somthing? What happened to you in Tanzania? It looks like you have lost your body!’. (jep, achtergelaten in Tanzania)
- ‘Wow, you look loose. I want to be loose! What can I do to be loose?’ (erg verwarrend als je een wijde jurk aanhebt)
- ‘When you came here, you were big. But now you have lost: it’s good.’ (fijne constatering)
- ‘Are you sick?’ (en bedankt)
Er is zaterdag een nieuwe (Nederlandse) vrijwilligster gearriveerd: Noortje. Kan het erg goed met haar vinden. Het kostte me opvallend veel moeite om Nederlandse woorden te vinden terwijl ik met haar praatte, maar na een half uur wende het gelukkig. Wel raar om te merken dat je je moedertaal naar de achtergrond schuift en in het Engels denkt. Schrijven is een ander verhaal, ik weet niet waarom.
In ieder geval, ik kan weer even oefenen voor ik naar huis ga, want ze blijft hier voor twee maanden. Zaterdag met Lisa en haar door het dorp gelopen, zaterdagmiddag met Khadija en Aisha naar een bruiloft geweest. En gister met Noortje naar Vuma en het strand. Uren gekletst, gezwommen en genoten!
De bruiloft was trouwens een aparte ervaring! Iedereen in mijn huis dofte zich helemaal op, dus ik trok ook mijn mascara en oogpotlood uit de bodem van mijn koffer. Fancy kleren heb ik hier niet echt, elke dag een (lange) rok dragen is al te sjiek voor mij. Dus ik pakte mijn mooiste oorbellen, deed mijn haar en keurde mezelf in de spiegel. Prima. We liepen richting de luide muziek en ik bleef met de kinderen aan de rand van de afscherming staan om te kijken. Khadija en Aisha verdwenen in de menigte. Fatma sleurde me overal tussendoor en ik was me wederom erg bewust van het feit dat ik anders ben. Iedereen keek naar me. Fatma leek niets door te hebben en hield mijn hand vast. Al snel stonden we midden op de dansvloer en ik vluchtte naar Khadija en Aisha die op een kleed met andere vrouwen zaten toe te kijken naar het dansen van de andere gasten. Toen ik eenmaal zat voelde ik me iets minder bekeken en ik genoot van de traditionele dans (rondjes lopen, zingen en heupwiegen) en de muziek. Mishi (een van de kokkinnen van Vutakaka) wenkte me en wilde dat ik in de cirkel mee zou dansen. Ik schudde mijn hoofd… Dat was iets teveel gevraagd. Ik keek om me heen en vroeg me af wie de bruid was. Het was op dat moment dat ik me realiseerde dat er alleen maar vrouwen en kinderen binnen de omheining waren. Op de dj na was er geen vleugje testosteron te bekennen! Ik vroeg Khadija of de mannen soms hun eigen feestje hadden. Het bleek dat zij in de moskee waren. Ook de bruid bleek niet ter plaatse, zij maakte na ongeveer een uur haar entree. Een theatrale witte jurk met teveel kant en tierelantijntjes en een porseleinen gezichtje verschenen. Ze keek angstig. Het meisje (zeker niet ouder dan ik) was prachtig, maar keek verre van gelukkig. Vrouwen plukten constant aan haar jurk en haar, aan de sluier en het belachelijke handtasje dat ze met zich meedroeg. Ik voelde medelijden. Op een nummer van de Backstreet Boys poseerde ze voor haar vriendinnen die foto’s maakte, ze keek alsof ze ging huilen. Ik had geen idee of dit van geluk of verdriet zou zijn… Het hele nummer lang gebeurde er niets. De bruid showde zichzelf aan de menigte. Daarna stond iedereen op en begon het dansen weer. Wij verlieten de bruiloft. Toen we terugliepen naar huis zou de bruidegom zijn entree gaan maken. Onder begeleiding van trommels en gezang kwam er in een optocht van wandelende mensen een auto met de bruidegom. Ik keek naar de passerende mensen die van de moskee kwamen en probeerde in de auto te gluren om te zien met wie het mooie meisje zou trouwen. En om te zien of hij haar misschien gelukkig kon maken. Ik had geen idee of het hier om een uithuwelijking ging of om ‘ware liefde’. Thuis praatte ik met Khadija over haar bruiloft: droeg ze een witte jurk? Was er een groot feest? Hoe lang duurde haar bruiloft? Trouw je hier voor de moskee en voor de burgerlijke stand, zoals wij? Terwijl Khadija het avondeten voorbereidde bleef ik vragen stellen en nadenken over een bruiloft in Nederland en alle verschillen met hier.

Knuffel!