Er is een tijd van komen...

'en een tijd van zijn...' (zou Kim bloedserieus als een Nederlandse uitdrukking kunnen gebruiken)

In de afgelopen 7 maanden dat ik hier al ben heb ik heel veel geleerd: over mezelf, over Kenia, maar ook over mijn collega en vriendin Kim. We hebben ontzettend veel tijd samen doorgebracht (lees: samenwonen, samen werken en regelmatig samen slapen) en dat heeft me o.a. verteld dat Kim Nederlandse uitdrukkingen niet altijd helemaal juist gebruikt, tot grote hilariteit van ons beiden. Het moge duidelijk zijn: hoe vaker Kim de plank missloeg, hoe groter de lol. Dit verslag draag ik met hier en daar een flauwigheidje dan ook op aan Kimmelepimmelewoepsie!

Na 7 maanden (bijna) alles samen doen viel het afscheid ons beiden erg zwaar. Met een knoop in onze keel en een brok in de maag namen we afscheid. Kim wilde niet naar huis en ik wilde stiekem ook niet dat ze ging. Ik ging daarna een meeting met de ouders in en Kim stapte in de bus naar Nairobi. Ik drukte haar op de nier dat de tijd in de bus een goede overgang zou zijn. Nog even tijd om uit het raampje naar het geweldige landschap te staren, je laatste zebra of olifant te zien langs de kant van de weg. Nog even relaxen tussen de druktes in. Want ons project gaat als een trein (niet zo'n Tanzaniaanse maar meer als die naar Parijs!), wat een vaart en wat gebeurt er veel onderweg! En in Nederland zou Kim zich weer op de arbeidsmarkt moeten gaan begeven, na hier te hebben geleefd als een God in Belgie. Ok, niet helemaal maar wat hebben we genoten! Voornamelijk van de workaholic uithangen, maar ook zeker van alles ertussendoor!

Kim in de bus, ik in een meeting met alle ouders. Wat een gek gevoel! Ik vertelde de fieldworkers dat ik er niet helemaal bij was... Het is zo gek hoe hier dingen die helemaal niet gewoon zijn, toch wennen en die je je dus wel eigen maakt. Dit besefte ik me al te meer toen Leanda hier was 3 weken geleden en toen Joyce, Mark en hun dochter Magali de Rooy op bezoek kwamen afgelopen donderdag. Kim was net weg, de meeting begon wat chaotisch en toen kwamen er ook nog mensen op bezoek. Viavia hadden zij van ons project gehoord en wilden hun vakantie in Kenia graag combineren met een kijkje in het ontwikkelingswerk en het 'echte Kenia'. Ik hoorde mezelf ratelen en vertellen wat we nu allemaal doen. Ik vertelde sommige dingen die ik in het begin zo heftig vond alsof ik Peter Timofeef was die vertelde dat het morgen WEER gaat regenen. Ik somde feitjes op die schokkend zijn, maar inmiddels er zo bijhoren. Joyce stelde superveel vragen en het was zo leuk om weer even anders over dingen na te denken en een nieuwe kijk op de dingen te horen. Ik nam ze mee door het dorp en liet ons het kantoor in aanbouw zien. Het was zo fijn om geinteresseerden in ons midden te mogen hebben en die vanuit Nederland toch maar helemaal hierheen komen!

En zo was het ook met Leanda, aan de ene kant zo vreemd, maar ook zo vertrouwd! En de dingen die er hier bijhoren: een kakkerlak op de grond in het restaurant, een gat in de grond als wc, de warmte, oude blanke mannen met jonge donkere meiden, een afspraak die de hele dag in beslag neemt, waren door Leanda weer even vreemd. Het feit dat zij door sommige dingen helemaal ondersteboven was, deed me weer even terugkijken. Het maakte maar weer eens duidelijk in wat voor bizarre wereld je hier zit! Hoe groot de verschillen (kunnen) zijn.

Ook Joyce en Mark openden weer even mijn neusgaten toen ik hun wat meer vertelde over de leefsituatie in Utange: een op de vier geboortes gaat hier fout, gemiddels 1 op 10 is hiv/aids besmet, mannen verlaten het nest zodra een kind gehandicapt wordt geboren, van de generatie boven de mijne is ongeveer 50% analfabeet, mensen leven gemiddeld van 0,80euro per dag en NEE, dat is niet normaal! Sommige kinderen in ons project hebben geen dak boven hun hoofd, sommigen krijgen maar 1 maaltijd op een dag, scholen kampen met allerlei uitdagingen en de grootste oorzaak is toch echt armoede. En dan slik je wel even als je onze meeting ons een golfplatendak verlaat, als je weer naar je hotel gaat of 's avonds nog even ergens een biertje gaat drinken. Natuurlijk sluit je je ogen niet, natuurlijk kijk je niet weg, maar het gaat je niet in de warme kleren zitten. Nu hoor ik je denken dat ik uit solidariteit met sommige mensen niet meer eet, maar dat is toch echt niet waar ;).

Het is me weer even duidelijk geworden hoe sommige dingen zo gruwelijk zijn, maar at the same time ook de mooie dingen! Want het feit dat je minder gevoelig wordt voor bepaalde aanblikken, bepaalde situaties en bepaalde hulpvragen maakt wel dat je beter hulp kunt bieden en zelf ook een stuk beter kunt slapen 's avonds. Ik denk soms weleens dat dit jaar voor 10 telt, alleen al qua levenservaring. En ik houd ervan! Ik leef!

Gisteravond was ik weer even in mijn oude dorp Takaungu met mijn vriendinnen Kate en Devina. We hebben heerlijk een avond op het dakterras zitten kletsen, echt een lekkere meidenavond! Maar ook onder ons, drie jonge dames die een ommezwaai in hun leven hebben gemaakt door in Kenia te gaan wonen rees de vraag hoe het komt dat de scheidslijn tussen leven en dood zo dun is en hoe het kan dat je zelf opeens ook als een Keniaan gaat denken? Opeens ben je aan die andere kant, is het een deel van het leven, zeg je dingen als 'dan zal God het wel zo gewild hebben' en lig je er 's avonds niet meer wakker van. Zeg je zonder te knipperen 'nee' tegen een willekeurige jongen op straat die je om geld vraagt voor zijn vaders begrafenis. Zijn we ongevoelig geworden? Doet het ons echt niks meer? Kan het ons niks schelen? Of is het gewoon zelfbescherming? Er blijven dingen die je heel erg aangrijpen, er blijven dingen die hier elke dag gebeuren die wij als onmenselijk en ongelooflijk zouden beschrijven. Maar iedereen vindt zijn eigen manier om daarmee om te gaan.

Wees niet bang, op een meidenavond hebben we het hier in Kenia ook gewoon over het andere geslacht, drinken we ook een wijntje en gooi ik er regelmatig een schaterlach uit. Maar de alledaagse dingen zijn hier niet zo alledaags en dat komt dus ook ter tafel.

Dus ja, ik doe heel bijzonder werk en leid een uitdagend leven! And: I'm loving it!

De vraag van vandaag is: Kim, hoe was je kaassouffle? (onderwerp van gesprek van de afgelopen 6 maanden).

Dikke kus vanuit Davies' en mijn appartement in Nyali