Dikke huid, dunne poep

Hoi!

Sommige mensen liggen bij deze titel al in een deuk, dubbel of in de welbekende scheur. En dat is natuurlijk de bedoeling, want zo ironisch als het klinkt is het ook...

Wij (lees: drie lachende blonde verschijningen uit Nederland) lopen hier elke dag door de drukke hoofdstraat van Mtwapa. Een straat waar je je ogen uitkijkt: matatu (personenbusjes) scheuren voorbij, motoren rijden kriskras door elkaar, mensen op fietsen, mannen met karren vol jericans met water en vrouwen in kleurige doeken passeren je. Er is overal en altijd markt en de straat is nou niet bepaald naaldhakken-proof. Kortom: een straat waar je goed schoeisel, twee ogen en oren en een dikke huid nodig hebt. Niet alleen om je te beschermen tegen alle invloeden van buitenaf zoals de zon, maar des te meer tegen alle opmerkingen en afzetterijtjes.

We hebben alledrie al random 'I love you's' ontvangen, Kim is al geknepen (zie haar reisverslag) en met dicriminatie wat betreft betalingen betreft zijn we na deze week alweer experts. Doorgaans leveren dit soort dingen grappige situaties op. Zo vroeg ik Kim en Annemiek gisteren toen ik mango's wilde kopen: 'Ehm, gaan we ons vandaag af laten zetten meiden?'. Schouderophalend betaalden we toen maar 25cent voor een mango, ipv de 15cent die deze normaal kosten. Dat klinkt misschien als geen bedrag om je druk over te maken, maar ik blijf een vrouw van principes. Ook in de matatu veroorzaakt onze huidskleur regelmatig strijd: een ritje gaat al gauw 3x over de kop (gelukkig alleen figuurlijk tot nu toe) en gelukkig zit er meestal wel een Keniaanse feministe of man met dikke huid in het voertuig die het voor ons opneemt. En zo niet, dan houden we stug vol... Door meer te betalen verpest je het namelijk gewoon weer voor jezelf voor de volgende keer.

De dikke huid komt dus langzaam terug. We hebben ons al een aantal keer laten verbranden aan onze blanke velletjes, maar polepole (langzaam aan) zullen we echte Kenianen worden. De huid wordt dikker en de poep langzaam dunner.

We zijn er niet trots op, maar het wordt inmiddels wel weer een terugkerend gespreksonderwerp. Het heerlijke eten, maar zo verschillende van de Nederlandsche pot, zorgt inmiddels voor wat leegloop zo nu en dan. Zorgwekkend? Nee, het hoort er een beetje bij. Zo zaten we afgelopen donderdag in een cafe'tje. Erg lokaal, erg schattig, maar ook erg donker. Bestellen lukte alleen in het Swahili en de helft van alle gerechten op het bord (geprijsd in een prijsklasse voedselbank) waren niet aanwezig. We bestelden kool, chapati en de smakelijke welbekende spinazie van hier. We smikkelden en smulden, tot er bij mijn laatste happen wat gruis van het plafond naar beneden viel. Roet in het eten? Ja, dat kun je wel zeggen. Gelukkig waren het de laatste beetjes en lachend rekenden we onze rekening (3,60) af, voordat het cafe zou instorten.

Kim vroeg zich tijdens het eten al hardop af of haar Hollandse maagje de inhoud zou kunnen verdragen. Ze had immers gelezen dat het 'echte lokale eten' in het begin van je verblijf wordt afgeraden. Ik vind dat soort dingen altijd nogal overdreven, maar een keer raden wie er die avond als eerste op de wc zat...

Een dikke huid, keiharde onderhandelaars, maar jammer genoeg ook dunne poep. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin, ik geniet elke dag, maar ik zeg altijd maar zo: je kunt niet alles hebben!

Mocht je wat diarreeremmers op willen sturen, dat kan! Vandaag hebben we een postbus geopend. Deze staat op mijn naam en je kunt je envelopjes dus op de bus doen richting:

PO Box 747
80109 Mtwapa
Kenya

Let op: voor pakjes moet ik per dag dat ze opgeslagen liggen betalen, dus laat me even weten als je iets op de bus doet dat niet door de brievenbus past!