Rozengeur en.. wodka lime!

Lieve lezers,

Toen ik naar Kenia vertrok wist ik wel dat dit komende jaar niet louter rozengeur en maneschijn zou zijn. Het is hier niet elke dag vakantie en ik moet ‘gewoon’ werken. Er is hier een hoop dat je niet in de koude kleren gaat zitten en het is niet altijd makkelijk om altijd op te vallen. Toch bevalt het simpele leven, de ‘celebrity-treatment’ en de warmte me weer ontzettend!
Dat ik binnen twee weken (en nota bene met kerst) al een hoop voor mijn kiezen zou krijgen had ik echter niet verwacht…

Het project loopt voortvarend: we hebben al een hoop belangrijke mensen gesproken die ons kunnen helpen, we hebben kinderen en hun ouders ontmoet en zijn met ze gaan praten. De activiteitendag van afgelopen woensdag werd heel anders dan verwacht, maar dat is eigenlijk met alles hier. Het was een mooie ontmoeting met verschillende kinderen en ouders die allemaal anders tegenover hun kind en ons stonden. We hebben weer veel ontdekt over de houding tegenover de kinderen (het probleem is medisch, de kinderen zijn niet zo geboren, medicijnen zullen helpen etc). Geld is een eeuwig probleem, maar gelukkig zijn er ook kinderen die al meteen een onuitwisbare indruk maken… Zo is Joto (zijn naam betekent hitte) een jongen van 15 die mijn hart heeft gestolen. Hij moet het helemaal in zijn eentje rooien en is afgelopen woensdag dan ook alleen naar de activiteitendag gekomen. Joto heeft een spraakgebrek en heeft problemen met zijn motoriek, zijn vader wil niet voor hem zorgen en zijn moeder kan hem simpelweg niet onderhouden. En dus zorgt Joto voor zichzelf. Hij verkoopt water (bij putten of bronnen worden jerrycans gevuld en deze worden dan in een kar waaraan wat schroot zit dat een typisch geluid maakt rondgebracht en verkocht voor 15 cent) en is daarmee in staat om eten te kopen en voor zichzelf te zorgen. Hij legde zelf uit hoe ‘zijn tong het niet doet’ en was duidelijk trots om ons te laten zien dat hij niet bij de pakken neer gaat zitten. Hij is ontzettend leergierig en heeft zin in de toekomst. Echt een rolmodel voor de rest van de kinderen (en ouders) dus! Na afloop van alle verhalen en gesprekken was er cake en hebben we met ballonnen gespeeld.

Het waren geweldige dagen waarin we zo blij en trots waren: we hadden concrete meetings gehad, mensen ontmoet, onze gezichten laten zien, de papieren voor het huis getekend en nieuwe vrienden gemaakt… En toen kwamen er een aantal dingen op mijn pad die vooral voor mij erg moeilijk waren. Donderdag werd ik in een matatu bestolen: mijn portemonneetje uit Takaungu met daarin 40euro aan potgeld, een kettinkje van mijn oma, de papieren van onze postbus en de SIM-kaart van mijn Lycanummer zijn weg. Het geld interesseert me niet en ook over de papieren, mijn sim-kaart en het portemonneetje zelf kan ik niet wakker liggen. Logischerwijs vind ik het kettinkje wel heel erg en is het gevoel dat iemand gewoon jouw spullen onder je neus (ik had mijn tas op schoot!) weggrist echt afschuwelijk. Gelukkig is er verder niks gestolen, want we liepen met een bulk geld op zak omdat we meubels gingen kopen.

Het shoppen voor meubels was verschrikkelijk, maar hilarisch op hetzelfde moment. We hadden een onderhandelaar meegenomen, moesten ons regelmatig verstoppen en het was wachten, wachten, wachten. Eerst heeft het een dag geduurd voor we twee bedden en twee matrassen hadden, de volgende dag zijn we de hele dag op pad geweest voor een bank, twee stoelen en een salontafel. Gisteren hebben we een eettafel en 4 stoelen gekocht (helemaal zonder hulp en het is zo mooi geworden!). Het vervoer naar ons nieuwe huis toe was dan vervolgens het volgende obstakel: met een kar (getrokken door twee mannen), een tuktuk (driewieler brommer met laadbak) of pick-up. Uiteraard moest je hier dan ook weer voor betalen. Het heeft mooie kiekjes en grappige momenten opgeleverd, maar ook wel wat frustratie. Want hoe krijg je twee bedden mee op een driewieler? En hoe worden die thuis dan weer in elkaar gezet? En een bank door de deur passen is toch ook weer altijd een creatieve bezigheid…

Gelukkig brak kerstavond al snel aan en zijn we lekker gaan stappen! Eerst lekker uit eten (zie Annemiek’s blog voor foto’s) met goede wijn, een cocktail toe en daarna de kroeg in! Het was superdruk overal en erg heet! We dansten tot diep in de nacht en de alcohol vloeide rijkelijk…
De volgende dag was het opstaan zwaar en bewogen we ons traag door de dag. We zouden kerst vieren bij mijn gastgezin en samen met Kate (Amerikaanse die hier al een aantal jaar is en ook voor het project werkt waarvoor ik twee jaar geleden vrijwilligerswerk deed). We arriveerden pas tegen schemering in Takaungu en werden werkelijk overal uitgenodigd. We kregen op elke hoek van de straat eten en drinken aangeboden en werden steeds opgehouden. We hadden een superkitscherige taart gekocht voor mijn familie en wijn voor bij het eten met Kate en andere blanken in ons oude ‘office’.

Ik was blij om mijn broers en zussen weer te zien, het was gezellig en we kregen uiteraard weer eten… Ik genoot van alle liefde en gezelligheid om me heen. Totdat ik te horen kreeg dat Khadija, mijn gastmoeder, vanuit Nairobi zou vertrekken naar Saudi Arabie. Mijn alleenstaande moeder laat hiermee 8 kinderen (in de leeftijd van 12-24 jaar) achter omdat ze denkt in Saudi Arabie wel geld te kunnen verdienen. Ik ben heel verdrietig en vind het zo oneerlijk dat hun leven zo moet zijn. Het gezin heeft het gevoel dat ze geen andere keus hebben dan dit en dat breekt mijn hart! De kinderen zitten de komende twee jaar zonder moeder, een moeder die niet weg wil, niet weet waar ze terecht gaat komen en waarschijnlijk nauwelijks in de mogelijkheid zal zijn contact met ze te hebben. Ik bewonder deze vrouw enorm: ze is zo sterk en leeft al sinds ik haar ken voor niemand anders dan voor haar kinderen, maar dit gaat echt te ver! Ik heb haar huilend opgebeld, haar geprobeerd om te praten, ik heb haar een baantje als onze ‘housegirl’ geboden en haar zelfs gesmeekt te blijven. Maar haar besluit staat vast. Ze huilde hartverscheurend met me mee aan de telefoon, maar vroeg of ik haar alsjeblieft wilde begrijpen. Ik begrijp haar. Echt. Ze zit nu in de bus. Ze is weg. En ik ga morgen met mijn ‘broer’ praten welke rol ik kan vervullen om het gezin te helpen zolang Khadija weg is en zolang ze nog geen geld verdient… Want volgende week beginnen de scholen weer en ik kan het niet hebben dat een van mijn zusjes nu misschien uitgehuwelijkt zou worden omdat ze niet naar school kan.

Dus: mijn kerst was mooi, heel gezellig met de meiden maar ook heel verdrietig. We hebben genoten van kerstavond en alles wat daarbij kwam kijken, zijn wezen zwemmen en zonnen om onze gedachten te verzetten en hebben weer veel tijd met dierbaren hier doorgebracht. Jammer genoeg is het niet allemaal rozengeur en maneschijn…

Ik wens jullie alvast het allerbeste voor 2011! Een knallende jaarwisseling en tot het volgende verslag!

Kus Marloes