Vlinders

Welkom in het nieuwe jaar! En welkom in mijn nieuwe verslag.

Wat is er allemaal gebeurd sinds 28 december, toen ik voor het laatst iets online heb gezet?

Even puntsgewijs een update:
- We zijn sinds die datum woonachtig in ons schitterende huisje! En dat gaat echt super.
- We hebben Oud & Nieuw gevierd met mijn gastgezin uit Takaungu! Een heerlijke maaltijd, filmpje kijken en gezellig kletsen bij ons thuis, om later mijn oudere broers mee te nemen naar de club.
- We hebben een nieuwjaarsduik gedaan op Nyali Beach! Toch een beetje valsspelen met 35C, maar wel weer afgevinkt!
- We hebben weer allerlei afspraken gehad met organisaties voor een eventuele samenwerking en om wat meer inzicht te krijgen met alle huidige systemen en werkzaamheden rondom disability in Kenia (zie ook www.whynotkenya.org en lees ons dagboek).
- Ik heb met Kate (programma manager van de EAC waarvoor ik 2 jaar geleden werkte) afgesproken en lekker bijgekletst. Blijkt dat zij ook nog wel nuttige contacten voor ons heeft! Cool!
- We hebben weer een activiteitendag gehad met de kinderen. Dit was een daverend succes! Erg leuke spelletjes met ze gedaan en echt kennis gemaakt. We hadden de hangmat opgehangen als schommel (Marloes bedankt, het is echt een succes!), probeerden een SAS-vlieger de lucht in te krijgen en met ballen en ballonnen over te spelen. De kinderen waren blij en genoten van de kringspelletjes en alle aandacht. Heel waardevol.
- Verder is Nicole inmiddels hier! Het is heel erg gezellig om haar hier te hebben en ze blijkt zich ook al nuttig te kunnen maken bij de EARC als psychologe bij de assessments.

Tot zover even een puntsgewijze update van mijn kant.
En dan wil ik nu graag verder vertellen over de vlinders die ik hier af en toe in mijn buik voel... Want ik ontmoet hier bijna elke dag wel weer een kind met een beperking die mijn hart steelt!
Gisteren waren we bij de Cerebral Palsy School in Mombasa en daar liepen we met zijn vieren rond. We ontmoetten teachers, 'house moms' en fysiotherapeuten, maar we mochten ook in de dining hall met de kinderen praten en even rondlopen. Dit was een bijzondere ontmoeting, maar ook wel een beetje vreemd omdat je altijd het aapjes kijken-gevoel houdt. Ik richtte me dus voornamelijk op praten met de werknemers. Toen we later in de fysio ruimte waren greep ik echter mijn kans en praatte ik met Oliver. Een prachtige jongen van ongeveer 12 jaar in een rolstoel. Hij was spastisch en reed al snel tegen me op terwijl wij met z'n vieren aandachtig naar de fysiotherapeut luisterden. Hij wilde ook graag meekijken. Dus ik draaide zijn rolstoel bij en keek even van deze jongen naar de fysio en terug. Ik hurkte naast Oliver en vroeg hem naar zijn ervaringen hier op school. Hij was erg enthousiast en vertelde me van alles. Omdat hij zo spastisch was, was hij af en toe moeilijk te verstaan, maar nadat ik zijn naam tot 3 keer aan toe (Halim? Ali? Haliver?) verkeerd had herhaald en erachter was dat hij Oliver heette kwam ons gesprek op gang. Hij was geduldig en wilde ook van alles van mij weten. Hij vond de naam WHY NOT? ontzettend grappig en vond het leuk dat we zijn shool kwamen bezoeken. Inmiddels waren de meiden in de weer met de fysio en een glijbaan, zag ik vanuit mijn ooghoek, maar ik was verkocht. Oliver wil later dokter worden. Hij zit al 6 jaar op de speciale school en is ontzettend pienter. Alweer een levend bewijs van 'disability is not inability'.

Deze succesverhalen zijn mijn drijfveer en de reden dat ik dit werk doe en het komende jaar wil blijven doen, ondanks dat het niet altijd makkelijk is...

Morgen gaat Annemiek alweer naar huis en dat is zo gek! Ik heb me erop ingesteld dat ik hier een jaar ben, ik weet dat ik voorlopig nog niets hoef in te pakken en geen afscheid hoef te nemen. Maar dat is voor Annemiek heel anders... Het zal gek zijn om zonder haar verder te werken en haar kritische blik te moeten missen. Maar het wordt ook raar om zonder haar te eten, lekker te stappen of in een matatu te zitten...
We hebben een prachtige eerste maand achter de rug, zowel op stichting-gebied als persoonlijk. We zijn echt drie paar handen op een buik en staan supersterk voor 2011!

Meer lezen? Foto's zien? Kijk op Facebook (ook via de website te bekijken als je geen facebook hebt) of klik verder naar mijn reisvrienden!

Dikke kus uit Mtwapa!