Mooie en minder mooie momenten

Lieve allemaal,

Ontzettend bedankt voor al jullie leuke, lieve en spontane reacties. Ook heb ik de afgelopen week nogal wat verzoekjes gekregen om snel weer iets te plaatsen hier. Bij deze dus.

Annemiek is inmiddels alweer 1,5 week in Nederland en we missen haar heel erg. De eerste maand van ons project in Kenia is erg intensief geweest en we (Kim, Annemiek en ik) zijn nog dichter bij elkaar gekomen. We hebben 4 weken lang alles samen gedaan en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Om dan nu een aantal duizenden kilometers tussen je te hebben is wel erg vreemd! Gelukkig houden we contact via alle communicatiemiddelen en gebeurt er in Nederland ook weer van alles.

Maar ook hier in Mtwapa en Shanzu gebeurt er weer van alles… Ik kan wel zeggen dat de afgelopen week druk, gezellig, effectief, maar ook zwaar is geweest. We hebben weer vele glimlachjes gezien op de gezichten van de kinderen, maar ook weer veel gemerkt van corruptie en bureaucratie.

Zo waren we vorige week zaterdag op het strand met de kinderen. Velen van jullie zullen de foto’s daarvan al hebben gezien, maar bij deze dan nog even het verhaal. We verzamelden bij de basisschool van Utange en hadden een busje gehuurd (incl. driver en conductor) die officieel geschikt is voor 14 personen. Op geheel Keniaanse wijze hebben wij het voor elkaar gekregen 36 mensen in dit busje te krijgen. Daarnaast hadden we speelgoed, een rolstoel en een reuze koelbox mee met het eten voor al deze 30+-mondjes. Hoe dat paste? Geen idee! Ik had letterlijk 3 mensen op mijn schoot en gleed bijna van mijn stoel door het zweet dat in straaltjes uit elke porie in mijn lichaam kwam. Zonder enig gevoel in mijn ledematen stapte ik uit het busje en wandelden we in colonne naar het hagelwitte strand. We schonken drinken voor iedereen in en trokken het speelgoed uit de tassen. Sport en Bewegen-prof als ik ben had ik een heel draaiboek en schema gemaakt van een circuit met activiteiten, maar eenmaal aangekomen op het strand hebben we gewoon lekker vrij gespeeld en onze aandacht verdeeld over de verschillende kinderen en ouders. Ik ben gaan zwemmen met een aantal jongens en heb smakelijk gelachen. Sommigen waren nog nooit in de zee geweest! Anderen spartelden als een vis in het water. De kracht van water is uiteraard dat je gewichtsloos bent en dat is iets wat ik op mijn werk bij de Ulmus (dagbesteding Hartekamp) ook heb gezien: mensen met een beperking zijn opeens vrij en onafhankelijk. Zo gaaf! Rond de klok van 1 hebben we heerlijk gelunched en daarna hebben we nog even gespeeld. Er waren momenten dat mijn ogen volliepen: de kinderen zo blij en onbezorgd- zoals het hoort. Lekker ravotten met het zand, een ritje op een kameel (ja die liep daar!) of keihard achter een bal aanrennen… Alles kon, alles mocht en iedereen genoot. Wel was er een meisje: Fatuma. Zij is ernstig gehandicapt, stopt alles wat los en vast zit in haar mond en loopt continu weg. Ze kan niet echt meedoen aan de groepsactiviteiten, maar toen ik op een gegeven moment naast haar ging zitten ontstond er iets moois. Ik zong zachtjes een liedje en zij reageerde op mijn stem. Ze neuriede mee met het Keniaanse liedje dat ik zong en kroop op mijn schoot. Ondertussen at ze lekker door van het zand. Ik streelde over haar rug en liep als een spinnetje met mijn vingers over haar arm. Ze giechelde en gaf me uit het niets een zoen (met kwijl en zand, maar dat nam ik graag op de koop toe). Ik tekende figuurtjes in het zand en ze hield mijn hand vast terwijl ik dat deed. Knuffels en natte kussen volgden en samen lachten we. Het was zooo mooi!

Helaas zijn er dan ook momenten waarop de officer weer over geld begint, je mee uit vraagt en nogal ongepaste dingen begint te impliceren, met de nodige walgelijke aanrakingen van dien. Er zijn bedriegers en zakkenrollers actief, hebben jammer genoeg ook Kim en Nicole moeten ervaren.

Gelukkig wegen de mooie momenten (een boottochtje, een leuke date, snorkelen, lunchen bij mijn gastgezin, stappen en de kinderen) op tegen de soms onuitstaanbaarheid van de Kenianen… We genieten nog steeds!

Dikke kus Marloes