Only in Kenya...?

Lieve allemaal!

Zonder dat ik het wist zijn er een heleboel mensen die dit lezen. Echt heel erg leuk! Super om dat via mail of sms even te horen en fijn dat jullie van mijn verhalen genieten! Ik geniet ook van al jullie reacties!

Vandaag heb ik weer eens wat foto’s geupload op mijn Facebook (en wat stichting gerelateerde foto’s op de WHY NOT Facebook page) en ook nu, op donderdagavond, terwijl de kerk naast ons huis de meest vreselijke tonen uit de veel te harde speakers schalt denk ik: dit kan alleen in Kenia! Er is een foto van een motortaxi (de zogenaamde pikipiki) die 7 kinderen vervoert, er is een afwasmiddel dat Teepol (hardop zeggen) heet, er zijn roze kuikens, je kunt een contract ondertekenen met een geimproviseerde duimafdruk en mannen mogen hier polygaam zijn. Sommige dingen zijn ongelooflijk...

Zo zijn we de afgelopen week op huisbezoek geweest bij de ouders van de kinderen in ons programma. Dit hebben we zo gedaan omdat we de ouders en kinderen zelf in hun natuurlijke omgeving wilden zien en spreken. Een omgeving die soms schrikbarend was: een huis dat nagenoeg instortte, matrassen dunner dan mijn handdoek, een toilet buiten (gat in de grond omheind met een palmbladeren hek) en nergens stromend water of electriciteit. We werden ontvangen op autobanden, miniatuurkrukjes of op de grond, primitief maar zo hartelijk! Bij sommige huizen werden we onthaald alsof we recht uit de hemel zijn komen vallen, anderen waren verlegen en schuchter. Het was mooi, interessant en vaak ook erg gezellig. We hebben de ouders en kinderen ontspannen gezien, al waren sommige bankjes wel opvallend ‘mooi’ versierd met de nodige kleedjes en tierelantijntjes. Ouders lieten zich van hun beste kant zien en probeerden af en toe sociaal wenselijk te antwoorden, maar met onze social worker Matilda hebben we antwoorden gevonden en resultaten geboekt. Mijn gedachten over een avondje stappen, uit eten gaan en wonen in een huis met twee verdiepingen met z’n drieen werden echter wel iets aangetast.

Ik weet dat Kenia over het algemeen arm is, dat een groot deel van de bevolking in een modderhut leeft en dat velen nog nooit hun eigen dorp uitgeweest zijn. We hebben veel gepraat met alleenstaande moeders die over het algemeen sterker zijn dan de gemiddelde bodybuilder. Niet in spierkracht, wel in doorzettingsvermogen, levenslust en zorg voor naasten. Want de gemiddelde man hier rent keihard weg als het kindje in de wieg iets mankeert (vooral de mentale beperking kan alleen maar van de duivel afkomen). Van de 24 kinderen waar we nu mee bezig zijn zijn er slechts 4 vaders in beeld. De moeders achterlatend met veelal 4 of meer kinderen en voor alimentatie is geen vertaling in het Kiswahili. De vrouwen proberen met kleine businessjes (gemiddeld verdienen ze hiermee een euro per dag) de eindjes aan elkaar te knopen en tegelijk voor hun (gehandicapte) kinderen te zorgen. En nog steeds kunnen ze lachen, zijn ze trots op en blij met wat ze hebben! Schitterend, indrukwekkend maar vooral overdonderend.
Gisteren heb ik voor het eerst (bewust) gepraat met een vrouw die HIV positief is. Ze heeft 5 jaar geleden haar man verloren aan aids en daarna haar dochter. Ze heeft een wees met beperking opgenomen als haar derde kind en moet alleen zien te overleven, met alles wat haar boven het hoofd hangt. Ze werkt als vrijwilliger voor de katholieke kerk en geeft voorlichting, organiseert praatgroepen, doceert in voeding en gezondheid en runt een schooltje voor wezen en kansarme kinderen. Daarnaast doet ze de was voor anderen of verkoopt ze wat bakwaren om rond te komen. Ze neemt vaak geen lunch en gaat bijna overal lopend heen omdat ze het zich anders niet kan veroorloven. Hoe doet ze het?! Als ik haar deze vraag stel antwoordt ze dat God alles weet en dat ze weet dat ze goed doet. Geld maakt haar niet uit, ze weet dat God haar zal helpen te overleven.

Ik kan alleen maar hopen dat Hij (of Zij) deze vrouwen ziet en hen de hoop en het doorzettingsvermogen geeft om door te gaan met het geweldige werk dat zij doen! Want wij lopen in de schaduw van deze moeders. En misschien is dat een goede metafoor: wij staan achter de moeders en hebben nu ook ingezien dat we deze dames (financieel) moeten ondersteunen. Een microfinancieringsproject en sponsorships voor de kinderen zijn in de maak. En dus hebben wij het ook druk, werken we nu al 11 dagen achter elkaar om alles zo snel mogelijk op de rit te krijgen. Alleen slapen wij vanavond onder een klamboe, met een ventilator, op een degelijk matras heerlijk in na een wijntje.

Verschil moet er zijn? Of kan dit gewoon alleen in Kenia?

Groetjes en een knuffel,

Marloes

Meer lezen? Waarschijnlijk verschijnt er morgen (vrijdag) een stukje in het dagboek van de stichting op www.whynotkenya.org.