Ups, Downs en alles er tussen in!

Hallo daar op het andere halfrond!

Hier weer een keer een berichtje vanaf de evenaar! Sorry voor de radiostilte van mijn kant.

Waar jullie waarschijnlijk bezig zijn met de hopelijk snel aanbrekende lente (zo lees ik af en toe in Facebook statussen en smsjes), zo hebben wij het hier nog steeds druk met het vegen van zweetdruppels en hopen op het regenseizoen. Dat wil zeggen: we zitten uiteraard niet op regen te wachten, maar wat verkoeling zou geen kwaad kunnen. In de periode dat ik hier nu ben, 3 maanden alweer, heeft het welgeteld 2 keer geregend. De eerste keer 10 minuten, de tweede keer een halve nacht waarin modderstromen en grote plassen overal ontstonden en ik dacht dat het geluid op ons golfplaten dak een terroristische aanval was. De temperaturen komen overdag niet onder 30C en ons tripje naar Nairobi van 2 weken geleden was dan ook een aangename verrassing!

Nairobi was verfrissend: zowel qua klimaat (denk je een Nederlandse zomerdag in, rond de 25C en lekkere warme zomeravonden) als qua omgeving. De stad doet ontzettend Europees aan en viel Kim en mij honderd procent mee. We waren van tevoren namelijk gewaarschuwd en met bijnamen als Nairobbery en de op een na gevaarlijkste stad van Afrika had ik mijn borst al natgemaakt. We hebben zowel zakelijk als persoonlijk genoten en hebben ook echt genoten van de tijd met zijn tweetjes! De stad is schoon, opvallend overzichtelijk (voor een grote stad) en relaxed. Mensen zijn een stuk welvarender dan in het kustgebied en letten vooral op zichzelf. Het was een verademing om niet elke minuut aangesproken te worden of een (vunzige) opmerking naar je hoofd, of ander lichaamsdeel, te krijgen. En als dan voor een keer je haar weer een keer goedzit, je spijkerbroek weer aankunt en je zakelijk ook weer nieuwe inzichten krijgt kun je er weer even tegenaan. En zo gingen Kim en ik fris weer de bus in naar Mombasa, een rit van 8 uur. Fris en blij werden we tijdens die terugreis ook nog getrakteerd op een mooie ontmoeting met een Keniaans gezin uit Engeland en het uitzicht op olifanten, zebra’s, kamelen en antilopen. Wow!

Eenmaal weer thuis in Mtwapa lag er een drukke week op ons te wachten en het bezoek van mijn ouders!! En dus bereidden we ons voor op deze week, praatten we bij met Sinead en nam ik het plan voor mijn ouders door met mijn vriendje. Velen van jullie zijn op de hoogte, maar sommigen nog niet: Davies is mijn nieuwe vlam. Ja, hij is Keniaans en nee, dat had ik me inderdaad niet voorgenomen, maar we hebben het superleuk samen! Hij komt officieel uit Kitale, uit het Westen van Kenia en is elektricien. Op het moment werkt hij als taxichauffeur in een van de betere wijken van Mombasa en doet hij af en toe een klus als elektricien. Wel handig voor als paps en mams komen dus! Maandagavond 28 februari kwamen ze aan en zijn we als verrassing naar het vliegveld gegaan met zijn auto. De ontvangst was heel erg leuk en ik vond het heel raar om papa en mama in Kenia te zien, maar uiteraard ontzettend gaaf!!! We zijn wat gaan drinken in hun hotel en toen kwam er meteen een fotoboekje van mijn afscheidsfeestje ten tafel als cadeautje. Superleuk, maar ook echt een mismoment. En voor Davies hadden ze een Ajax t-shirt meegenomen! Geweldig, want hij is een groot voetbalfan (zij het van Manchester United), hij was zo blij als een kind. En wij Herbers hadden uiteraard een hoop bij te kletsen. Voor we het wisten was het dan ook alweer middernacht en spraken we voor de volgende dag af bij mijn huis. De hele week heb ik halve dagen gewerkt en halve dagen met mijn ouders opgetrokken. Dit was maar goed ook, want op stichtingsgebied is het superdruk en voor mijn ‘creators’ was het allemaal best wel overweldigend… We hebben de school en de kinderen bezocht, waar papa heerlijk aan het spelen was met de kids, waar mama af en toe volschoot en helemaal onder de indruk was en wat achteraf weer goede gesprekken opleverde. We zijn een dag op safari geweest (waar we bijna zonder benzine kwamen te zitten) en zijn naar mijn oude gastgezin geweest en wezen snorkelen en een toertje op het reef hebben gedaan. Het was een heerlijke week; zo fijn om even mijn lieve ouders hier te hebben, gewoon langs te kunnen rijden en lekker kletsen. Ze hebben me erg verwend in een week en met hun komst kwamen ook nog andere verrassingen voor me mee! Superleuk! Papa, mama, opa en oma, familie van Dael (de kerstkaart), Leanda en Joeri, Nicole en Danielle en Jolien bedankt! Echt heel lief van jullie!

Na een week van leuke tripjes volgden een aantal gekke dagen. Omdat ik vorige week niet zoveel heb gewerkt was het extra druk toen mijn ouders alweer in Nederland zaten en alles opeens een droom leek. Qua stichting was het superhectisch: we hebben de eerste kinderen op school gekregen en er lag nog een hoop op de stapel. Daarnaast is Davies woensdag met zijn broer en diens gezin vertrokken naar zijn ouders voor een aantal dagen en ik stap morgenmiddag om half 5 in de bus voor een weekend in Kitale. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat! Ik ben nerveus (zeker omdat ik wel een bijbelpreek verwacht, plus een aantal toekomst gerelateerde vragen), maar ik heb er ook zin in! We gaan het zien, ik kan de break wel gebruiken.

Want zoals sommigen van jullie misschien via via hebben gehoord of op de website hebben gezien is er een van de kinderen uit ons project overleden. Wat stichting betreft staan dingen dus best wel op zijn kop en is het allemaal superheftig op het moment. Van tevoren denk je er wel over na dat dit soort dingen kunnen gebeuren, dat het zelfs realistisch is omdat veel kinderen niet of veel te weinig medische hulp hebben gehad m.b.t. hun beperking in het verleden, maar als het dan gebeurt is het onwerkelijk. Ik heb hier een kort stukje over geschreven voor het dagboek op de website van WHY NOT? (www.whynotkenya.org) en ik weet nu niet zo goed wat ik er verder nog over moet zeggen… Het is in ieder geval allemaal niet makkelijk.

Gelukkig hebben we inmiddels ook een aantal Kenianen om ons heen die ons team structureel versterken (Catherine, Mr Peter en Mr John) en een aantal vrienden (Terry en Hilda o.a.) die ons ondersteunen. We houden de moed erin en gaan samen door om de prachtige kinderen uit ons project te helpen!

En in de vrije uurtjes proberen we te genieten van volleybal met expats, een drankje of heerlijk Keniaans gerecht (voor een euro).

Voor foto’s moet ik nog steeds verwijzen naar de website van WHY NOT of mijn facebook, want ik heb helaas geen fotoruimte op deze site!

Lieve vrienden en familie, tot mails/ bels of sms. Mijn Nederlandse nummer heb ik eigenlijk niet meer in gebruik, maar op +254 7 02 009 005 ben ik altijd bereikbaar voor sappige of minder sappige details!

Dikke kus, Marloes